Zelfs zonder Visegrad-landen kan EU het niet eens worden over asielbeleid

Het eerste bedrijf van de tragedie eindigde zoals gebruikelijk in het genre: droevig. Hij beschreef de hectische inspanningen van bondskanselier Angela Merkel om voor de alles bepalende EU-top van deze donderdag en vrijdag een ander, kleiner treffen te arrangeren, dat het succes van de eigenlijke top voor moest bereiden.

De Franse president Emmanuel Macron, de Luxemburgse premier Xavier Bettel en EU-Commissievoorzitter Jean Claude Juncker hadden zich om de vrouw geschaard, waarvan men ooit stelde dat het de machtigste vrouw op aarde was, om haar bescherming en hulp te garanderen.

Wat de inhoud van het eerste bedrijf aangaat, die lijkt als twee druppels water op die van het tweede. In beide gaat het om een poging een zandkasteel van water te maken. Het treffen in Brussel eindigde dan ook zonder enig succes, of je zou de conclusie dat men het niet met elkaar eens is als succes moeten zien. En daar komt dan nog bij dat naar deze ontmoeting alleen vertegenwoordigers van die landen waren afgereisd waarop de Brusselse falanx denkt te kunnen rekenen. Hoe zal dan het tweede bedrijf en daarmee de hele tragedie aflopen, waarin ook de oostelijke landen een rol spelen, landen die duidelijk een andere lijn trekken?

Als men het officiële narratief volgt, of althans het narratief in de Duitse systeemmedia, dan is het CSU-voorzitter en minister van Binnenlandse Zaken Horst Seehofer die in zijn eentje de ophef in Brussel veroorzaakt heeft. De voorzitter van een, zoals het smalend heet, “op het verleden gerichte regionale partij”. Als men een dergelijke kwalificatie serieus neemt, moet men toegeven dat de toestand waarin de EU verkeert toch wel miserabel moet zijn, wanneer een kennelijk politiek marginale partij er in slaagt de bondskanselier de wereldmacht te ontnemen en in Brussel een crisis te ontketenen.

Het is inderdaad zo dat er zich in Europa krachten formeren die de gang van zaken tot nu toe – steeds verdere centralisatie, steeds meer dictaten, steeds meer verkwisting van geld – niet goedkeuren. Het asielbeleid dat Merkel de EU heeft opgedrongen is daarbij de actuele aanleiding, omdat in haar persoon alle problemen, waarmee Duitsland nog het meest te kampen heeft, samenkomen. De Duitse politiek klaagt over hoge huurprijzen voor woningen en laat tegelijkertijd jaarlijks de bevolking van een grote stad het land binnen; men klaagt over het opleidingsniveau en laat scholen toe waar Duits een vreemde taal is; men spreekt van ouderdomsarmoede terwijl de sociale systemen allerlei vormen van misbruik toelaten; de vermeende immigratie van vakmensen is allang een slechte grap gebleken, als dat vanaf het begin niet al duidelijk was; en de meest recente criminaliteitsstatistieken gelooft geen mens, aangezien bijvoorbeeld in Berlijn diefstal al niet meer vervolgd wordt en zodoende in de statistieken niet eens voorkomt.

Kan het verwonderen dat de staten in Midden- en Oost-Europa, die nog niet dermate gedenatureerd zijn door de Brusselse EU-manie als veel landen in West-Europa, zich tegen een dergelijke ontwikkeling keren? Nu vandaag en morgen de echte top plaatsvindt, zijn ze erbij. De uitkomst is te voorzien.