In het artikel ‘Linkse feitenvrije wetenschap ging aan Trump vooraf’, legde Maarten Boudry onlangs uit hoe het postmodernisme de weg plaveide voor Trumps opkomst. In een notendop: als alles mag worden kapotgerelativeerd, onder het mom “iedereen is subjectief en elk feit is aanvechtbaar”, dan mag Trump nu hetzelfde doen: “The facts are true, the news is fake“. Ziehier een wereldbeeld dat zich laat vatten in de slogan: perception is more pleasing than truth. More pleasing, dus appetijtelijker en daarmee praktischer, voor zowel een wetenschappelijke carrière als een politieke loopbaan.
Platonisme versus postmodernisme
Afgelopen vrijdag ben ik een crowdfunding begonnen onder de projectnaam ‘Moord op Spinoza’ – de naam verwijst naar de krimpende vrijheid van denken in onderwijs en wetenschap, het gevolg van eenzijdig gemotiveerd activisme. Met uw steun kan ik publiceren en de gang van zaken met een kritisch licht beschijnen:
https://www.voordekunst.nl/projecten/6565-voor-vrijheid-in-onderzoek-en-wetenschap-1#Donaties |
Trumps term ‘alternative facts’ – oftewel alles is perceptie – zou niet levensvatbaar zijn zonder de bodem van waarheidsrelativisme waarmee het academische postmodernisme de Westerse cultuur heeft doordesemd. Sowieso heeft nieuw-links ons geleerd om de verheven en nobele drijfveren te wantrouwen – het Platonische streven naar waarheid, schoonheid en het goede. Die drijfveren zijn immers ‘vals bewustzijn’, ‘bovenbouw’ en ‘imperialistische constructen’ – wie Platonisch denkt blijft blind voor de postmoderne agenda van gender, ras en seksuele geaardheid. Met die linkse les in het achterhoofd verdwijnt waarachtig heldendom van het toneel: dan wordt de ultieme antiheld the next best thing. En de ultieme antiheld is Trump.
Wanneer de feiten uitkomen zijn het gewoon de feiten – wanneer ze niet uitkomen worden zaken plots relatief. Dit is het trucje waarmee de achtenzestigers de wetenschappelijke hegemonie overnamen en, let’s face it, geconfronteerd met authentieke wetenschap is dat trucje natuurlijk flinterdun. Met authentieke wetenschap bedoel ik onderzoek dat vertrekt vanuit rationalisme en afgaat op empirie – de methode van de Verlichting.
Het houdt niet op…
Precies omdat het instrumentarium van de huidige ‘wetenschappelijke elite’ zo flinterdun is, moeten ze het hebben van trucjes: incrowd-netwerkjes, vriendjes die geld van instituten binnenhengelen. Daarvoor hebben universiteiten dan weer lobbyisten in dienst. Er wordt geld voor ‘islampositief’ onderzoek aangenomen vanuit olie- en islamstaten. Dikwijls zetten tientallen auteurs hetzelfde artikel op hun naam. In deze publish or perish cultuur is het meest relevante hoe vaak een machine jouw naam uitspuugt bij een willekeurige zoekopdracht. En alsof dit al niet erg genoeg is berooft men de kritische stem van werk: zie Climategate, zie hoe het Wouter Buikhuisen destijds verging. Zie de Sokal Hoax, zie vandaag de hetze tegen Maarten Boudry: het houdt gewoon niet op. Niet vanzelf.
Wie scherpe vragen stelt over deze gang van zaken krijgt te horen over de onherleidbare subjectiviteit van interpretaties, de illusie van objectieve kennis en de meervoudigheid van waarheden. Boudry constateert dat “Postmodernisten nooit de objectiviteit van hun eigen ‘onthullende’ analyses in twijfel trekken; zelden zijn ze bereid om de ideologische lading van de eigen standpunten te onderzoeken. Het is zoals Ishmael uit Moby Dick: het schip is gezonken en iedereen is verzopen, behalve de verteller.”
Postmoderne lakeien haten de waarheid
Dit verklaart precies waarom het postmodernisme zo populair is onder de achtenzestig-elites en hun lakeien, de hedendaagse feelgood-hipsters: postmodernisme biedt een denkraam waarmee je op volstrekt willekeurige gronden tegenwerpingen kapot kunt relativeren. Informatie die niet goed uitkomt – bijvoorbeeld waar het gaat om migratie, de feminisering van de samenleving, cultuurverandering en andere taboethema’s – wordt stelselmatig doodgenuanceerd.
De brood-en-spelen-elite wil dat u als toeschouwer denkt: “Wie zich hier druk over maakt moet wel een gekkie zijn.” Om zo de problemen onder het tapijt te vegen en de eigen macht te behouden. Ten einde die macht vast te houden zetten zij zowel de wetenschap als de media naar de eigen hand. Dit doen zij via subsidies, via de baantjesmachine, via waarschuwingen voor nepnieuws en via het wijzen op allerlei diversiteitsprotocollen. Al gaat dit alles ten koste van wetenschappelijke rigiditeit, van objectiviteit en van de waarheid zelf – daar hebben sommigen lak aan. Want zoals we zagen is waarheid voor de postmodernen slechts een ‘constructie’.
De eerste politieke conferenceruimtes waren tegelijk centra van het publieke leven: het theater. We zitten dan in de tijd van Plato – zoals hij al beschreef gaat het vak van het acteren terug naar de oudste politieke gemeenschappen. Want de acteurs, die het leven uitbeelden, leren de toeschouwers tegelijk hoe zij moeten denken, handelen en voelen. Via deze ‘brood en spelen’-cultuur blijft de elite ook vandaag het volk beheersen. Het volk zal pas vrij zijn wanneer het massaal de televisiekabels doorknipt. Zoals de emancipatie van de marionet pas voltooid is wanneer hij de touwtjes doorsnijdt die hem verbinden aan de poppenspeler.
Kapotrelativeer-baantjes
Neem nu een Maarten van Rossem, die al twintig jaar geen beduidende intellectuele prestatie meer heeft geleverd. Toch zit hij regelmatig in praatprogramma’s af te geven op “Wilders, die gekke Beethoven”. Met zijn vaste vergelijking over hoe elke studiereis wel een clubje steevaste zeurders heeft maar dat de reisleiding hen simpelweg moet negeren. Wie nog tv kijkt herkent de lieden die ooit van de elite zo’n ‘kapotrelativeer-baantje’ kregen en daar sindsdien hun luizenleventje aan danken.
Dergelijke kapotrelativeerders horen zelf bij de elitenetwerken: wanneer de burgerstrijd in Europa losbarst – not if but when – dan zitten zij veilig achter gepantserd glas en irisscans, die zijn ontworpen om alle ‘cultuurverrijkers’, ‘kansenjongeren’ en ‘verwarde mannen’ uit hun buurt te houden – precies de “parels van de samenleving” waarvoor zij zich al die tijd zo merkbaar hard hebben gemaakt. Een vliegtuig richting New York is nooit ver weg voor deze klasse, mobiel, plooibaar en opportunistisch als zij zijn. Het bestaan van deze ‘brood en spelen-klasse’ belemmert het ontwaken van het Europese volk.
Friesland bewijst dat verelendung niet al te ver kan gaan…
Het steeds maar smoren en ontkennen en de boodschappers wegzetten als radicale malloten heeft enkel tot gevolg dat de uitbarsting straks des te feller en tragischer zal zijn. Want het wegkijken op zich heeft uiteraard geen invloed op de verelendung – die zelfs voor Marx en Lenin zeer welkom zou zijn, evenals de recente gebeurtenissen in Friesland: voorbeduidsels van de aanstaande emancipatie van het achterland.
Enfin, ziet u al voor zich hoe een Van Rossem zal reageren als straks het volk met toortsen en hooivorken de boardroom-paleizen bestormt? Dan blijkt er plots verrassend weinig te relativeren. In een of andere tv-show bleek de man zich nauwelijks staande te kunnen houden tegenover een groep MBO’ers. Nee, met zijn grombeer-mopperpot-act gaat hij het dan niet redden. Sowieso dient hij als historicus te weten dat periodes van opstand en revolutie net zo normaal zijn als fases van vrede en rust. Dat vak heeft hij echter al lang niet meer uitgeoefend.
Grote schoonmaak
Qua niveau is het dus slecht gesteld met zowel de wetenschap als de cultuur van de publieke media. Dit zijn tenslotte de domeinen waar nieuwe verheffende ideeën moeten bovenkomen die het volk uitzicht bieden. Het huidige niveau heeft weinig meer in de aanbieding dan de verwaterde concepten van een vervlogen achtenzestig-era. De tijd is gekomen voor een grote schoonmaak.