Waar komt al dat geweld in Noord-Afrika toch vandaan?

Geweld in Noord-Afrika (en geweld elders in de wereld dat zijn oorsprong vindt in Noord-Afrika) is niets nieuws en ook niet iets van vandaag of gisteren. Ik weet nog heel goed dat ik een keer als kleine jongen met mijn ouders ergens midden in de jaren ’90 meeging naar Disneyland Parijs en dat toen eerst de trein naar Parijs werd doorzocht op explosieven vanwege terreurdreiging van de Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De situatie van geweld en dreiging van geweld is dus al een tijdje aan de gang, maar dat ontslaat ons niet van de vraag “waar komt de vloedgolf van geweld in het dagelijkse journaal toch vandaan?”. Het geweld lijkt namelijk te intensiveren en op hetzelfde moment een groter aardoppervlak te bereiken.

Het nieuws wat we in de gangbare kranten lezen en op de gangbare TV stations zien vertoont nogal wat gaten in tijd en logica. “Opeens” is er een “Arabische Lente”. “Opeens” is Khadaffi dood. En “opeens” is er geweld in Mali. De indruk wordt gewekt dat de “Arabische Lente”, de dood van de dictator en het geweld in Mali in ontologisch opzicht op zichzelf staan en zich in aparte universa afspelen. Door deze gefragmenteerde berichtgeving kan de kijker al deduceren dat er nogal wat zaken niet verteld worden in het beste geval en in het slechtste geval feiten bewust worden verzwegen.

Laten we vooropstellen dat het geweld in de eerste plaats wordt gepleegd door Islamitische extremisten. Zij zijn het die uiteindelijk de wapens oppakken om vervolgens hun talloze bedreigingen in daden om te zetten. Toch kan ik met alle goede wil van de wereld niet gemakkelijk een punt zetten achter die laatste zin. Er is namelijk meer gebeurd dan een heleboel extremisten die plotseling de wapens oppakken. Er is ook beleid gevoerd vanuit de Amerikaanse en Europese politieke hoofdsteden om Khadaffi, de dictator van Libië, Ben Ali de autoritaire leider van Tunesië en de belangrijkste: Moebarak, dictator van Egypte uit hun functies te verdrijven. In het geval van Khadaffi werd zelfs moord niet geschuwd om de klus te klaren.

Links-liberaal Nederland
Het begon na de verdrijving van deze 3 leiders al direct met de toon in de mainstream media. Er werden allerlei premature en veel te verre conclusies getrokken over bijvoorbeeld “Geert Wilders die ongelijk zou hebben over de islam” in dagblad Trouw. Maar ook andere kranten zoals de Volkskrant en het NRC gingen mee in het geluid van progressief links-liberaal Nederland dat nu een Arabische Lente was aangebroken en dat de slogans zoals “liberale Arabische internetgeneratie”, “twitterrevolutie”, “vrouwenrechten”, “verdraagzaamheid”, “tolerantie” en “respect” boven “Allah is groot” zouden gaan.

In Libië is veel wapentuig en munitie uit kazernes en wapendepots geplunderd en nooit meer ingeleverd.

Vooral Khadaffi lijkt nu dood gevaarlijker dan levend. Het begon al met de wapens die niet ingeleverd werden door de verschillende anti-Khadaffi milities en daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen. Het democratische debat dat de Westerse media verwachtten in Libië werd vooral gevoerd met bedreigingen waarna de geweren tevoorschijn kwamen en het “democratische debat” aanving. Met de moord op de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens werd zelfs voor de mainstream media duidelijk dat in Libië iets vreselijk mis is gegaan.

Volgens de officiële lezing kwam de Libische dictator op de vlucht de verkeerde mensen tegen en werd vervolgens getroffen door het noodlot. Vooral het “waarom” rond de dood van Khadaffi is interessant. Het hoe, wie, wat, waar, zijn uiteindelijk maar details. Wie durft af te wijken van de mainstream media wordt eenvoudig gepresenteerd op een antwoord. Khadaffi heeft de verkiezingen van Sarkozy gefinancierd en kon dat openbaren. Daarmee zou de herverkiezing van Sarkozy in gevaar komen (die hij overigens verloor, mede door een ander verkiezingsfinancieringsschandaal).

Daarmee hadden de hoogste Franse politieke kringen een objectief motief om Khadaffi te vermoorden. Ook Londen had een motief, namelijk wraak over de Lockerbie-affaire en daarna de vernederende vrijlating van de veroordeelde dader vanwege een oliedeal. Ten overvloede was Khadaffi socialist en dat werkte tegen de Westerse multinationals die in Libië naar olie en gas boren. Daarmee was het executiebevel van Kadhaffi zo goed als getekend. Het toedekken van deze corruptie werd door onze regimemedia verkocht als ideële vrijheidsstrijd, militair gesteund door Frankrijk en Engeland met de Verenigde Staten op de achtergrond.

Toearegrebellen in Mali

Zwarte Afrikanen
Er is dus weinig twijfel dat diverse kopstukken in Engeland, Parijs en ook Washington bloed aan hun handen hebben. Toen het probleem Khadaffi echter uit de weg was geruimd creëerde men daarmee een nieuw probleem. De huurlingen van Khadaffi. De huurlingen van Khadaffi waren namelijk stammen uit de Subsahara regio. Deze mensen zijn voornamelijk zwarte Afrikanen. Toen in Libië na de moord op Khadaffi een golf van racistisch geweld tegen deze huurlingen de kop op stak, plunderden deze mensen de aanzienlijke wapendepots van de voormalige dictator en vertrokken naar …, u raadt het misschien al, Mali.

Het is dan ook geen toeval dat de moord op Khadaffi vloeiend overging in een geweldsspiraal in het noorden van Mali. Het voorlopige dieptepunt is een gijzeling in Algerije als “protest” tegen het militaire ingrijpen in Mali, maar ik vrees dat dit bloedbad niet het eerste, noch het laatste zal zijn.

Om tot een conclusie te komen is het een keuze tussen iets slechts en iets minder slechts. Tussen een onrechtvaardige status quo met duivels die we kennen, of een nieuwe situatie, met duivels die we nog niet kennen. Maar als dat de keuze is dan moeten we daar mee leren leven. Daarom: ja, ik wil liever een nieuwe Moebarak voor Egypte dan een nieuwe islamitische dictator. Ja, liever president Assad en zijn kliek aan de macht in Syrië dan iemand met een baard en een AK-47 in zijn handen als president.  Ja, liever Khadaffi en zijn maffe toespraken en rare streken dan de huidige wanorde in Libië.

Maar gezien de voldongen feiten op de grond vrees ik dat we in de toekomst opgescheept zullen zitten met een islamitisch Egypte, een islamitisch Syrië en een islamitisch Libië. En waarom daar stoppen? Een radicaal-Islamitisch Noord-Afrika vol met onrust en geweld is met deze feiten niet ondenkbaar. Sterker nog, er is helemaal niets dat het geweld tegenhoudt zich te verspreiden naar ons mooie Europa en gezien de actualiteit lijkt vooral Frankrijk in direct gevaar. Dit omdat president Hollande in naam van tolerantie en wat neer komt op linkse zelfhaat het heeft vergemakkelijkt om tussen Frankrijk en Algerije te reizen. De Franse politieke elite is daarmee net een pyromaan die eerst benzine uitgiet over zijn eigen huis en daarna het huis van de buren in brand steekt.

Deze voldongen feiten en de dreiging van geweld in Europa zijn dus niet los te koppelen van het beleid dat in Parijs, Londen en Washington bedacht en uitgevoerd werd. En dat is geen fijne gedachte nu diezelfde Europese landen hun legers hebben wegbezuinigd en nu met verdragen (lees: stukken papier) en leningen ons Europeanen uit de Noord-Afrikaanse gehaktmolen proberen te houden.

Dit opinieartikel is oorspronkelijk verschenen in het Katholiek Nieuwsblad van 25 januari 2013.