Verbijsterende taferelen bij Ondernemingskamer Amsterdam en het FD als schandknaap

Op 11 juni 2020 vindt er een interessante zitting plaats bij de Ondernemingskamer in Amsterdam waarbij uiteindelijk de hele kamer gewraakt wordt door de gedaagde Pieter Parlevliet Beheer BV.

Tom Zwitser is bij de zitting aanwezig om eens te kijken hoe de enige Ondernemingskamer ter wereld functioneert. Tot zijn verbijstering volgt er een procesverbaal van de zitting waarin de rechtbank een aantal malen verdraait hoe zij tijdens de zitting haar boekje te buiten gaat.

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Familie Parlevliet voor het Paleis van Justitie. 

Voor u eerst een lijstje met hoofdpersonen:

1. Dirk Parlevliet: dager van de beheermaatschappij van de familie
2. Nico Parlevliet, belanghebbende van de beheermaatschappij (gedaagde)
3. Pieter Parlevliet, bestuurder van gedaagde beheermaatschappij
4. Diek Parlevliet, oom van Pieter en CEO van PP-groep.
5. Maarten Schepel: advocaat van Dirk
6. Vink: voorzitter van de Ondernemingskamer
7. Ard Wolfs: als rechter op de zitting, zit naast Vink
8. Rogier Wolf: advocaat in dienst van Schepels kantoor

Ik word laat op de hoogte gesteld van de zitting, namelijk de dag ervoor, minder dan 24 uur voor de zitting. Ik app direct de persvoorlichting van de rechtbank om te vragen of ik als journalist de zitting bij mag wonen en opnames maken. Dit wordt me geweigerd omdat het binnen de 24 uur valt. Vervolgens wordt, toen ik al onderweg was met camera’s en microfoons om desnoods buiten de rechtbank opnamen te maken, alsnog toegang verleend als schrijvende pers, en alzo geschiedde. Ik ga toch de zaal in met alleen een laptop.

Waarom mag er niks opgenomen worden?

Belanghebbende in de zaak Pieter Parlevliet wil de zitting opnemen met mijn audiorecorder omdat ik die toch niet nodig heb zodat hij voor eigen gebruik en voor overleg met zijn advocaat een opname van de zitting heeft. Als de bode dat ziet, schiet ze in paniek. Ik zit stomverbaasd te kijken wat er gebeurt: Ze neemt op brute toon en boos de apparatuur in beslag en geeft die bij de portier in bewaring. Zo’n drie politie-agenten of parketwachters staan me na afloop op te wachten om er zeker van te zijn dat de opname gewist zou worden (die in beslag genomen is vóórdat de zitting ook maar in de verste verte begint). Het is bizar hoe verkrampt en woedend de bode de apparatuur in beslag neemt. Ook de agenten verklaren na afloop dat ze de tas met apparatuur woedend bij hen in bewaring heeft gegeven. Elke professionaliteit in haar gedrag is zoek. 

Het betreft zogenaamd een openbare zitting. De rechtspraak in Nederland heeft een publiek karakter, en de uitoefening van het ambt van rechter is een publieke functie. Enkel waar getuigen en verdachten om hun privacy beschermd worden, zijn zittingen afgeschermd. Maar de rechtbanken kunnen blijkbaar ook zelf allerlei regels in elkaar flansen die het publieke karakter van het recht op flagrante wijze schenden zodat ze achteraf allerlei manipulaties kunnen aanbrengen in de procesverbalen. Want terwijl het recht haar eigen hijgerigheid amper kan verbergen om de pers massaal bij strafprocessen als die van Holleeder binnen te laten, is hier nota bene het tegenovergestelde aan de gang. Er mag helemaal niks. Er zal overduidelijk iets gaan gebeuren dat pertinent niet opgenomen en vastgelegd mag worden.

Op de tribune neemt FD-journalist Sonny Motké (dat accent aigu maakt het net wat minder mottig) plaats, die de familie Parlevliet al eens eerder de grond in geschreven heeft, en dan met name de echtgenote van Nico. Een stuk waar de honden geen brood van lusten, maar goed, dat is precies waarom het grootkapitaal rancuneuze adolescenten als loonslaven de kolommen van haar media laat volschrijven over zaken en mensen die hen niks kunnen schelen. Ook Motké’s verslag (LINK) van wat er de elfde juni plaatsvindt, is lachwekkend, dat leest u hieronder …

Telgen vissersfamilie Parlevliet wraken ‘illegale’ Ondernemingskamer. https://t.co/pve7PXUAKu #FD #Handel

— Sonny Motké (@SonnyMotke) June 12, 2020

Vier dagen later, op 15 juni, krijgt niet alleen de familie Parlevliet een merkwaardig procesverbaal van de zitting op 11 juni, maar ook ondergetekende krijgt een intimiderende email van de persvoorlichtster Marjemme van Poelgeest dat door mij het vertrouwen in de rechtbank beschaamd is door een geluidsopname te maken en dat de voorzitter van het gerechtshof Amsterdam zich over mijn misdaad gaat buigen.

Een zeldzaam intimiderende houding, overheid onwaardig. Blijkbaar moeten belanghebbenden in miljoenenzaken maar vertrouwen op de blauwe ogen van de griffier en hopen dat het procesverbaal van de zitting maar ongeveer juist wordt weergegeven, wat hier achteraf duidelijk níet het geval blijkt te zijn. Ergo: deze machtige rechtbank beschaamt het vertrouwen van de gedaagden en daarmee van de burgers in het algemeen, maar probeert dat feit te overschreeuwen door een aanwezige journalist te beschuldigen het vertrouwen van de rechtbank te beschamen. Kleinzieliger – maar intimiderend tegelijk – kan zo’n machtig instituut zichzelf niet presenteren. Wat heeft deze rechtbank te verbergen? Rare spelletjes in de coulissen? Gekonkel en belangenverstrengeling? Lees en huiver:

Dit zaakje stinkt … 

De zaak zelf betreft namelijk een geschil over familiekapitaal binnen het gezin van Nico Parlevliet,  die als geheel kwartaandeelhouder zijn van de visserijmultinational PP-groep. De zaak is aangespannen door Dirk Parlevliet tegen zijn ouders, broer en zussen over een aandelenkwestie. Hij wordt bijgestaan door advocaat Schepel, van Udink&Schepel te Den Haag, die voor eerdere zittingen in deze zaak betaald werden door … Diek Parlevliet, de broer van Nico. Deze broers liggen al jaren in de clinch over het opsplitsen van de multinational. Voor de helderheid: Diek staat de zoon van Nico bij in een familieconflict tegen zijn ouders, waarbij Diek zelf voordeel heeft (daarover meer in een volgende aflevering).

Na een pleidooi van advocaat Maarten Schepel van ±20 minuten komt het woord bij de Parlevliets te liggen. Schepels hele pleidooi wordt in het procesverbaal niet eens genoemd. Er staat alleen in dat hij “pleitaantekeningen aan de Ondernemingskamer en de wederpartij” overlegt. Dat doet hij voorafgaand aan zijn lange pleidooi. Enfin, vader Nico benadrukt vervolgens dat deze kwestie over familiekapitaal helemaal niks bij de Ondernemingskamer te zoeken heeft. Het betreft namelijk de aandelen van beheermaatschappijen van zijn kinderen waar hij het door hem verdiende kapitaal in onder heeft gebracht om voor de kinderen en kleinkinderen inkomen te genereren. En beheermaatschappijen zijn helemaal niet bedoeld om te ondernemen. Alles draait hier om familiekapitaal en niet om ondernemingen. Wat doet deze zaak hier? Mijn inziens een uitstekende vraag – die overigens niet beantwoord wordt.

Vervolgens neemt Marrie Parlevliet, vrouw van Nico, het woord. Zij benadrukt dat alle beheermaatschappijen van de kinderen met een prioriteitsaandeel zijn opgericht, juist omdat de beheermaatschappijen ingericht zijn als testament, waarin de erfenis van Nico en Marrie zich bevindt. Dit prioriteitsaandeel voor dager Dirk is er in een vorige fase door de Ondernemingskamer zomaar afgehaald zodat Dirk in een volgend proces alles kan opeisen, maar, stelt Marrie, juist dat was het moment waarop de rol van het prioriteitsaandeel zo nodig was en waarom het überhaupt is ingesteld door de familie. Ze eist dat het prioriteitsaandeel teruggezet zal worden. Ik kan mij niet ontworstelen aan het beeld van de bijbelse Verloren Zoon, die zijn familiedeel komt opeisen nog voor de ouders gestorven zijn, om het er in een ver land doorheen te kunnen jassen. Want heel bezonnen en strategisch komt Dirk niet over. Het is een heel eenvoudige en beïnvloedbare jongen die er passief bijzit en alleen op aandringen van de voorzitter één korte zin voorleest, al stotterend en met overslaande stem. Staat hij onder invloed van derden? Ik had er helemaal geen goede indruk van. Marrie Parlevliet stelt dat ze het verschrikkelijk vindt dat een van de kinderen de erfenis komt opeisen ver voor haar eigen dood. Het is het geld waar Nico voor gewerkt heeft, Dirk niet. “Zo is het nooit de bedoeling geweest.”

(lees door onder de afbeelding:)

Ten slotte neemt zoon en bestuurder Pieter het woord die de rechtbank als geheel wraakt. Dit slaat in als een bom. Sonny Motké stelt hierover in het FD dat hij niet begrijpt waarom dat gebeurde en dat de wraking niet werd onderbouwd, wat natuurlijk een dubbele flagrante aanfluiting is voor het Financieele Dagblad (or what’s left of it).

Het is namelijk zo klaar als een klontje: Rechter Ard Wolfs, die naast voorzitter Vink zit, gaat voor Lexlumen een cursus verzorgen, (Zie LINK: lexlumen_nl) samen met advocaat Rogier Wolf die werkt bij … Udink&Schepel! Dus Ard Wolfs is belangenverstrengeld met het kantoor van Schepel, die sowieso wel eens wat voor Diek Parlevliet doet, maar nu even partij is voor zoon Dirk tegen diens vader Nico. En Schepel is ook nog plaatsvervangend rechter in Den Bosch. Welkom in Nederland dubbelepettenkwadraatland! De cursus van Wolf en Wolfs is een overduidelijk belangenverstrengeling die ze zelf ook hadden kunnen voorkomen. Pieter wraakt dus de hele Kamer. Maar in het procesverbaal komt slechts te staan dat Pieter een verzoek tot wraking doet (zie link PROCESVERBAAL: Diederik Dirk Parlevliet Beheer BV.pv-11-06-20[11103])!

Maar! Pieter doet echter geen verzoek, hij wraakt direct. Zelfs als een directe wraking formeel niet kan, moet de griffier in het procesverbaal melden dat Pieter geen verzoek doet, maar wraakt. Een procesverbaal is een beknopt woordelijk verslag, en geen ‘interpretatie’ van de griffier. Deze slimme nuances met verregaande gevolgen zijn door de griffier in het procesverbaal gebracht, juist om de daden van de voorzitter van de Kamer te rechtvaardigen. 

Pieter wraakt namelijk niet alleen Ard Wolfs maar de hele Kamer. Voorzitter Vink herhaalt ‘voor de duidelijkheid’ in het kort Pieters punten voordat de Ondernemingskamer in beraad gaat. Opmerkelijk citaat van de voorzitter: “Zonodig kunt u daarna de gronden van uw wraking aangeven, en dat leggen we dan vast in een procesverbaal.” (NB. De voorzitter neemt hier zelf niet het woord wrakingsverzoek in de mond, maar wraking.) Maar alle gronden zijn al genoemd en volgens mij moet de voorzitter de zitting niet schorsen, maar de zitting beëindigen. Wat zou een jurist hierover zeggen? Hetzelfde natuurlijk. Vink schorst echter de zitting en de Kamer trekt zich terug. De schorsing duurt zo’n vijftien minuten en daarna blijkt heel duidelijk waarom de zitting niet beëindigd maar geschorst is. Na de schorsing begint de voorzitter de wraking namelijk direct te omzeilen door erop te wijzen dat Pieter niet bevoegd zou zijn in de beheermaatschappij, wat hij wel degelijk is. Hij is als gemachtigde op de zitting, en staat ingeschreven bij de KvK als bestuurder van de betreffende beheermaatschappij. De Kamer gaat dus gewoon even de melder van belangenverstrengeling aanvallen in plaats van de belangenverstrengeling te onderzoeken of zich terug te trekken totdat de wrakingskamer uitspraak zal doen. Ook meldt rechter Vink dat Pieter dit feit op een site heeft gevonden die niet aan de rechtspraak is gerelateerd. Een hele overbodige opmerking, waarvan slechts het dedain van Vink een rol speelt.

Nico protesteert daarop dat de voorzitter door zit te zagen op de wraking. Maar de voorzitter gaat er gewoon mee door. Deze passage van Nico ontbreekt ook in het procesverbaal: “meneer de rechter, u gaat nu uw eigen wraking behandelen, maar u bent al gewraakt. U bent toch geen wrakingskamer?” De spijker op zijn kop. Voorzitter Vink stuurt op iets aan. Probeert hij Pieter Parlevliets wrakingsverzoek te elimineren? Want zeker is wel: dit is overduidelijk wel het laatste dat vandaag mag gebeuren. De Kamer druipt af. De wraking wordt in behandeling genomen.

Een volgende keer meer over onder andere de vraag wat nu deze kwestie te maken heeft in de grotere zaak tussen het gezin van Nico Parlevliet en PP-groep (broer Diek) en de verdere dolle avonturen in de donkere krochten van de Amsterdamse ondernemingskamer. Dus: wordt vervolgd!

Nog dit voor rechter Wolfs: