Tranen trekken of feiten checken?

Niemand kan het ontgaan zijn: twee Armeense kinderen dreigen te worden uitgezet. Howick en Lili (BN’ers ondertussen) deden de ronde op sociale media en in het nieuws. Want na bijna hun hele leven in Nederland te hebben gewoond mogen ze ab-so-luut níet uitgezet worden. Want ‘dat is zielig en kunnen we ze niet aandoen’, schijnt de redenering te zijn.

Er was een demonstratie in Den Haag van Nederlandse schoolkindertjes en Howick en Lili werden uitgenodigd in een tv-programma. De hele toestand is “onbegrijpelijk” volgens de Kinderombudsvrouw, en “afschuwelijk”, volgens organisatie Defence for Children. Mediacircus volgens het boekje.

Ik zag zelf ook emotionele oproepen voorbij komen op Facebook, en waar ik tot nadenken maande kreeg ik een berg kritiek over naastenliefde. In feiten is kennelijk niemand geïnteresseerd.

Want als je eens wat feiten op een rij zet ontstaat er toch een wat genuanceerder beeld. Ten eerste kwam mevrouw Armina Hambartsjumian met haar twee kinderen helemaal niet uit een oorlog- of conflictgebied. Armenië en Azerbeidzjan hebben een meningsverschil over een bepaalde grensregio, waarbij in die regio af en toe een vechtpartij plaatsvindt. Dat is alles.

Buitenlandse Zaken vindt dat kennelijk genoeg om bij reisadviezen te waarschuwen voor veiligheidsrisico’s in het gehele land. Waar ze dat op baseren weet ik niet, want hun Amerikaanse tegenhanger vindt het land gewoon veilig en rapporteert zelfs dat er minder misdaad plaatsvindt dan in Europa. Volgens de Britten is er geen recente geschiedenis van terreur, overigens ook in tegenstelling tot Europa. Voor christenvervolging hoef je er ook niet bang te zijn. Logisch, want de Armeense cultuur is zelf christelijk.

Geen serieuze veiligheidsrisico’s, geen oorlog, geen vervolging. Mevrouw lijkt hier dus naartoe ‘gevlucht’ te zijn voor materieel gewin, en vond het geen probleem om het welzijn van haar jonge kinderen op het spel te zetten voor een onzekere toekomst.

In zo’n geval heb je geen recht op asiel volgens de Nederlandse wet. Niet meer dan redelijk, anders kunnen we de hele derde wereld wel hiernaartoe laten komen. Ook is er dan minder plaats voor vluchtelingen die wél uit oorlogsgebieden komen. Dat is haar dan ook verteld, want binnen een jaar na aankomst werd haar verzoek afgewezen.

Ten tweede is naast de motivatie ook het hierop volgende gedrag van mevrouw niet geheel zuivere koffie.
De reden dat ze hier alsnog zolang (illegaal) kon verblijven heeft te maken met het feit dat ze loog over haar afkomst en de betreffende instanties zand in de ogen strooide over hun situatie. Valse namen opgegeven en dat soort zaken.

Mevrouw Armina Hambartsjumian heeft dus jarenlang de boel lopen rekken en bedriegen, de Nederlandse staat op kosten jagend en onze goedheid misbruikend voor eigen gewin. Toen haar aanvraag voor de eerste keer werd afgewezen waren de kinderen nog kleuters. Als mevrouw Hambartsjumian zich gewoon aan de regels had gehouden was er dus niets aan de hand geweest.

Het kan niet anders dan dat zo iemand moet worden teruggestuurd. Vervelend voor de kinderen, die hier ondertussen aardig gewend zijn, maar dat is niet de schuld van het Nederlandse asielbeleid. De kinderen zijn de dupe van het kwalijke gedrag van hun moeder.

Ook nu probeert ze weer onder de wet uit te komen, want toen daadwerkelijk de uitzetting plaats moest vinden waren de kinderen plots uit logeren op een onbekend adres. Alsof de hele situatie nog niet erg genoeg is, zijn de kinderen nu ook nog eens gescheiden van hun moeder. Ze hadden beter met hun moeder mee kunnen gaan. Het weghalen van kinderen bij hun moeder is veel schadelijker voor de gesteldheid van een kind dan een verandering van omgeving.

Ja, ze zullen moeten wennen en zich aanpassen. Nieuwe vriendjes maken, etc. Maar als een Nederlandse vader een nieuwe baan in een ander land aanneemt en zijn gezin meeneemt, roepen we ook niet met zijn allen dat dat verschrikkelijk onmenselijk is. Verhuizen naar een ander land is misschien niet leuk, maar is lang niet de afschuwelijke ramp die in de media geschetst wordt. Daarbij is het onwaarschijnlijk dat mevrouw Armina direct Nederlands sprak en kookte e.d. toen ze hier kwam, dus ze zullen ook weer niet een 100% Nederlandse opvoeding gehad hebben.

Maar wat we vooral niet moeten vergeten is het precedent dat dit zet. Je kunt liegen, regels overtreden en gastvrijheid misbruiken, maar als je maar genoeg tranen weet te trekken met kinderen als emotionele inzet, heb je alsnog een kans hier te mogen blijven. Het is in het belang van Nederland dat asielregels consequent toegepast worden en dat misbruik niet wordt beloond, en het is in het belang van de kinderen dat ze niet gescheiden worden van hun moeder. Dat vindt haar asieladvocaat ook.