Tankeroorlog met Iran toont zwakte Britse positie in de wereld

Nadat de Iraanse media woensdag meldden dat de Iraanse tanker Grace 1 door de Britten donderdag zou worden vrijgelaten bevestigde ook het Britse sensatieblad The Sun woensdagavond dat dit zou gebeuren, zich daarbij baserend op bronnen uit de omgeving van eerste minister Fabian Picardo, de lokale zetbaas van de Britten in Gibraltar.

Wel poogde de VS vandaag nog de vrijlating van die Iraanse tanker te verhinderen door via een eigen klacht zelf beslag te leggen op de Grace 1. John Bolton, strateeg achter het oorlogsbeleid van de VS rond Iran, was van zondag tot dinsdag in Londen en moet blijkbaar achter de nu tevergeefs gebleken poging zitten. Toen het Iraanse schip werd aangeslagen noemde hij dit trouwens “excellent nieuws”.

http://www.novini.nl/lek-in-mail-on-sunday-en-beslag-op-iraanse-supertanker/

John Bolton faalt

De rechter in Gibraltar heeft de vraag van de VS echter gewoon naar een andere rechtbank verwezen. Maar intussen is dat schip al weg. Op welke gronden de VS hier poogde het Iraanse schip toch nog aan te slaan weigerde men in de VS blijkbaar te zeggen.

Deze tanker werd door de Britten op 4 juli dit jaar gekaapt toen deze door de Straat van Gibraltar voer, een internationale waterweg waar schepen er bij internationale wet normaal de vrije doorgang hebben. Ditmaal echter gebruikten de Britten het nepargument van de Europese sancties – op een ogenblik dat de Britten bijna weg zijn uit de EU – tegen Syrië. Want die supertanker, stelde Londen, was op weg naar de raffinaderij van Banyas in Syrië.

Bizar verhaal

Een bizar verhaal want die Syrische haven is te klein om supertankers te ontvangen. Iraanse schepen met olie voor Banyas varen dan ook steeds door het Suezkanaal. Om uit de impasse te raken stelde de vorige Britse minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt dan voor dat Iran de garantie gaf dat de olie niet voor Syrië bestemd was.

Een onmogelijke eis voor Teheran, want dat aanvaarden zou beteken dat Iran zich neerlegde bij dit Brits beleid rond de Straat van Gibraltar. Het zou het aanvaarden door Iran betekenen van een grove schending van het zeerecht. Niemand is daar trouwens mee gediend, zeker ook een zeevarende mogendheid als het Verenigd Koninkrijk kan dat missen.

Bovendien varen er via de Straat van Gibraltar regelmatig schepen voor Syrië zonder dat men zich daar mee moeit. Er zijn zelfs Russische schepen met wapens voor het Syrische leger bij. Het in beslag nemen van een Russisch schip zal Londen wel niet durven maar een Iraans dachten ze blijkbaar nog wel aan te kunnen. Verkeerd gegokt.

Voorbedachten rade

Wel is duidelijk dat alles met voorbedachten rade gebeurde. Zo werd de dag voor de kaping in Gibraltar de wet gewijzigd om het breken van de Europese sancties betreffende Syrië strenger aan te kunnen  pakken. Ook stuurde men diezelfde dag 40 mariniers vanuit London om het schip te kapen. Op vraag van de VS stelden de Spanjaarden.

Toen het verhaal over die vrijlating woensdag vanuit Iran naar buiten kwam, poogde men in Londen en Gibraltar nog te doen alsof het allemaal onzin was. Maar wie goed de verklaring van gouverneur Picardo las zag in wezen dat het Iraanse verhaal klopte. En dat bleek deze ochtend toen Picardo dan verklaarde zich niet meer te zullen verzetten tegen de vrijlating van het schip en zijn bemanning.

Schaakmat

De Iraniërs hadden de Britten immers schaakmat gezet door op 19 juli de onder Britse vlag varende olietanker Stena Impero eveneens aan te slaan. Onder meer omdat deze vuil in de zee had gedumpt en een vissersvaartuig had aangevaren en niet had gestopt. Onder zeerecht voldoende om het schip voor verder onderzoek aan de kaai te leggen.

De onder Britse vlag varende en door Iran aangeslagen tanker de Stena Impero zal na de vrijlating van de Grace 1 ongetwijfeld eerdaags ook kunnen doorvaren. Na natuurlijk, zoals in Gibraltar, de nodige officiële plichtplegingen voor de rechtbank.

Argumenten die echter weinig steek hielden. Immers diezelfde 19 juli had men in Gibraltar de verdere aanhouding tot 15 augustus van het schip bevolen. Waarbij de Iraniërs en de Britten de dag voordien in Londen tevergeefs overlegden. Iran nam simpelweg weerwraak. En zoals verwacht waren het de Britten die in deze kwestie het eerst door de knieën gingen.

http://www.novini.nl/olietanker-wat-little-britain-kan-kan-iran-ook/

Internationale positie van de Britten

Uit de zaak blijkt ook nog maar eens de ware internationale positie van de Britten. De in wezen lachwekkende poging van de vorige Britse regering om onder Europese vlag een flottielje samen te stellen dat Iran moest afschrikken raakte in de EU nergens. Waarom zou men die Britten met hun Brexit nog helpen om zo de spanning in de regio nog verder te verhogen? Londen en minister Hunt moeten dat zo geweten hebben. Maar de vraag klonk mooi.

En daar het antwoord neen was konden de Britten niets anders dan bij grote broer Uncle Sam om bescherming gaan vragen. Bescherming voor wat? Wat de regering van Boris Johnson desondanks ook deed. Deze regering van Brexiteers die in de media luid roept van ‘de controle terugnemen’ (van de EU) geeft in de realiteit echter alle controle aan de VS.

Twee opties

In de Angelsaksische wereld zijn er wat betreft de EU twee opties: De EU via infiltratie door Londen aan de VS binden, of de EU verzwakken via de Brexit. Waarbij men ook reeds allerlei sancties in gereedheid brengt. En desnoods stookt men de interne tegenstellingen in de EU verder aan en krijgen wij ook hier kleurenrevoluties zoals nu in Hong Kong. De Amerikaanse politieke strateeg Steve Bannon is hier trouwens al neergestreken

Hadden de Britten in de EU nog enige medezeggenschap dan zal men nu als klein jongetje alles moeten slikken wat Washington hen zal bevelen. Misschien kan Washington van hen de overdracht van de controle over Gibraltar eisen. Alhoewel ze dat in de praktijk nu al grotendeels hebben.