Syrië – Militaire toestand in het oosten stabiliseert

De toestand in het oosten van Syrië lijkt zich stilaan te stabiliseren, met het Turkse leger die nu de grenssteden Tal Abyad en Ras al Ayn bezet, twee steden waar de PKK/YPG zowel politiek als militair relatief zwak stond. Een deel van de lokale bevolking is trouwens voor die PKK/YPG en de oorlog gevlucht naar Turkije en hoopt nu terug te keren. Ook veroverde Turkije een klein stuk van de autoweg M4 die vanuit de stad Aleppo oostwaarts loopt tot aan Irak en parallel met de Turkse grens. De M4 is cruciaal voor de bevoorrading.

Ondertussen is het Syrische leger diep doorgedrongen in dit door de PKK/YPG bezette gebied en heeft het nu de controle over de steden Qamishli, Tabqa, Rakka, Ayn al Arab/Kobani (1), Ayn Issa, Manbij en de provinciehoofdstad Hasaka.

De Engelse vertaling van het zondag gesloten akkoord van de PKK/YPG met de Syrische regering. De Furat rivier is de lokale naam voor de Eufraat. Cruciaal zijn de voorlaatste en laatste alinea van dit akkoord. Zonder het met zoveel woorden te zeggen betekent dit de totale overgave van de SDF/PKK/YPG aan het Syrische leger. Alleen de verovering van de provincie Idlib op al Qaida is voor Damascus nu nog een knelpunt. Een kwestie van maanden. De luchtmachten van Syrië en Rusland zijn de voorbije dagen hier trouwens druk bezig geweest.

Snelle opmars

Ook de grens tussen Syrië en Irak in het noorden tussen de steden Al Malkiyah/Semalka en Faysh Khaboer in Irak zal door het Syrische leger overgenomen worden. Dat is heel belangrijk want het was via deze aan de Khaboer-rivier liggende steden dat de VS haar troepen bevoorraadde en journalisten van o.m. de BBC, CNN en Rudi Vranckx in dat deel van Syrië raakten. Bij de ‘goeden’.

Toen het Syrische leger zondagnacht Qamishli overnam dienden trouwens alle journalisten in het holst van de nacht uit hun hotel te vertrekken. Zij waren er immers met toestemming van de PKK/YPG en dus in wezen illegaal. De overname van deze grenspost is zeer belangrijk daar Syrië nu al twee van de drie grote grensposten met Irak in bezit heeft. Wat de handel moet bevorderen.

Westerse journalisten waren illegaal in Syrië

Gezien de reputatie van veel van die journalisten zullen er voorlopig vanuit Syrië dan ook nog weinig westerse reportages gemaakt worden. Idlib is door de aanwezigheid van al Qaida voor hen te gevaarlijk en toestemming vragen aan Damascus om die regering dan onder de modder te bedelven zal niet meer zo vlot lukken. Damascus heeft op dat vlak met het westerse journaille immers genoeg ervaring opgedaan.

Alleen de toestand rond de iets zuidelijker bij de Iraakse grens gelegen plaats Shadadi is nog onzeker. Mogelijk zal het Syrische leger er de komende uren of dagen arriveren. De ontplooiing van dit leger verloopt zo te zien immers wel zeer snel.

Onderling afgesproken?

De indruk is ook dat de gevechten dus gestopt zijn en er alleen nog sprake is van schermutselingen terwijl het Amerikaanse leger zich nog steeds blijft terugtrekken. Heel waarschijnlijk zijn daar ook de olievelden rond Omran in het uiterste zuidoosten van deze regio bij inbegrepen en komen die terug in Syrische handen.

Alleen de zone van al Tanf aan de Iraakse grens blijft voorlopig nog door de VS bezet. Hier wacht men op de verdere ontruiming van het grote vluchtelingenkamp van Rukban waar tienduizenden vluchtelingen min of meer gevangen zaten. Volgens recente berichten zou echter al 75% van de bewoners na bemiddeling vertrokken zijn. Ook hier is het Amerikaanse vertrek vermoedelijk nakend.

Akkoord tussen PKK/YPG en Syrië

Intussen zijn ook de tekst van het akkoord tussen de PKK/YPG en Syrië bekend. Essentieel is dat het getekend is namens de SDF, de zogenaamde Syrian Democratic Forces. Dat is het overkoepelend orgaan waaronder theoretisch de PKK/YPG valt. Het vijgenblad waarachter de PKK/YPG schuil gaat. Het bestaat vooral uit enkele clans uit die woestijnachtige regio ten oosten van de Eufraat.

De militaire toestand maandag 14 oktober. De zwarte lijn is de M4, de weg van Aleppo naar de Iraakse grens, die op een plek in handen viel van het Turkse leger en haar bondgenoten, de salafisten van wat nu het Syrische Nationale Leger heet. Merk de snelheid op waarmee het Syrische leger in dit gebied oprukt. Zondagochtend zaten ze nog allen ten westen van de Eufraat. Het versterkt het vermoeden dat alles vooraf tussen alle partijen, behoudens de PKK/YPG en mogelijk de VS was afgesproken. Zo snel doe je een leger nu eenmaal niet oprukken.

Volgens dit akkoord zal de SDF voortaan het gezag van de Syrische overheid en haar leger erkennen. Het betekent het einde van het ‘paradijs’ Rojava als autonoom gebied met een eigen regering, leger en vlag. Het akkoord is uiteraard amper twee dagen oud en zal in de praktijk haar werkbaarheid nog moeten bewijzen. Het is bovendien weinig gedetailleerd. Maar tot heden is er nergens sprake van problemen tussen de SDF/PKK/YPG en het Syrische leger.

Ook met het Turkse leger lijken er sinds maandag militair geen gevechten van enigerlei waarde meer plaats te vinden. Alleen het zogenaamde Syrische Nationale Leger, de salafisten van het vroegere Vrije Syrisch Leger, maken nog wat herrie maar die vormen sinds 2016 geen serieus probleem meer voor de Syrische overheid. Militair betekenen die weinig of niets.

Een stel dwazen

Wat in de massamedia een enorm probleem werd genoemd dat tot een heropleving van ISIS ging leiden is integendeel het omgekeerde. De Syrische overheid zal omdat ze meer middelen en ervaring heeft de gevangenkampen zowel op vlak van het sociale als de veiligheid beter beheren. Natuurlijk zullen vele ISIS-strijders en medeplichtigen de doodstraf riskeren. Maar dat is gezien het daar geleden leed onvermijdelijk.

De grote winnaar van deze oorlog is de Syrische president Bashar al Assad en vooral de overgrote meerderheid der Syriërs. Naast dan de regeringen van Iran, Irak en Rusland. Ook de Libanese verzetsgroep Hezbollah behoort tot de winnaars. De verliezers zijn vooral Israël, de VS, de NAVO en de EU naast dan landen als Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten. Ook de westerse media leed een zeer zware nederlaag. Nog in 2012 beweerde een ‘journalist’ als Jorn De Cock van De Standaard in een studio van de VRT dat de dagen van Bashar al Assad geteld waren. En toen Bashar al Assad steeds maar bleef herhalen dat hij gans Syrië onder regeringscontrole ging brengen lachte men hem van The New York Times tot Le Monde, De Volkskrant en De Morgen uit. Het lachen is hen vergaan. En de EU? Dat is gewoon een oorlogszuchtige dwerg met reuzenallures. Kortom een stel dwazen. Moorddadig dat wel.

Ook in West-Europa was er in 1944 en ‘45 sprake van grote brutaliteiten tegen de met de Duitse bezetter collaborerende bewoners en waren er executies. Maar het in West-Europa geleden leed is peanuts in vergelijking met wat men in Syrië en Irak heeft ondergaan. Het Syrische gerecht zal zijn werk moeten doen. Het heeft er de capaciteiten voor.

EU slecht geplaatst om regering Syrië te bekritiseren

En de EU is om hier kritiek te leveren heel slecht geplaatst. Er zijn immers voldoende gevallen bekend van salafistische moordenaars die met medeweten van onze veiligheidsdiensten naar Syrië konden vertrekken. Ja, zij konden deze nuttige idioten ginds nu eenmaal goed gebruiken.

Maar met de Syrische regering kan men onderhandelen, en liefst nog vandaag, om zeker de kleine kinderen uit die hel te halen zodat die tenminste nog een toekomst de naam waard hebben. Maar ja, ook hier tonen de regeringen van de EU zich nog maar eens van hun slechtste kant en blijft men maar treuzelen. Tot het veel te laat is? Arm Europa.