Syrië en de leugens van Theo Francken

Sinds enkele weken is er ophef over mogelijke fraude bij de verstrekking van humanitaire visa waarin een N-VA lid die goede contacten had bij het kabinet Francken betrokken zou zijn. De man is ondertussen opgepakt en er is een onderzoek bezig. Over de juridische kant van de zaak kunnen we ons vandaag nog niet uitspreken, noch ben ik daar als niet-jurist de juiste persoon voor. Of er dus visa werden verkocht en daarvan geld in de zakken van tussenpersonen is beland is dus nog te vroeg om te zeggen en niet het onderwerp van dit artikel.

Wel zijn er sindsdien een aantal uitspraken gedaan in de politieke strijd om de verantwoordelijkheid af te schuiven. Eerst en vooral is er met een enorme snelheid overgegaan tot het verwijderen van dhr. Kucam uit de N-VA. Nochtans zijn er procedures bij een partij om disputen te regelen. Deze zaak was schijnbaar serieus genoeg om hier geen rekening mee te houden. De persoon stond van de ene dag op de andere op straat. Mocht men enigszins twijfelen of het ging over een misverstand of dat er niets onregelmatigs aan de hand is, konden we ons voorstellen dat men iets bedachtzamer zou zijn. Pure paniekvoetbal, wat de schijn alleen maar versterkt heeft dat er wel degelijk iets niet pluis is.

Dan zijn er de politieke uitlatingen van Theo Francken natuurlijk. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. De eerste reactie die dhr. Francken – federaal staatssecretaris voor Asiel en Migratie van 2014 tot december 2018 – had was de gebruikelijke verontwaardiging. Hij wist er niets van, en hij had enkel geruchten ontvangen. Maar zelf had hij er geen klacht over ingediend tot de bal aan het rollen was gegaan. Enkele dagen later bleek dat Theo Francken al eind oktober wist van mogelijke fraude. Toch niet zo ‘recentelijk’ als hij in zijn eerste reactie had laten uitschijnen.

Enkele dagen later, na een doorgedreven babbelsessie met de communicatiediensten van zijn partij, kwam hij met een meer uitgebreide verklaring. Het voornaamste was dat hij dan kwam met de “redding van christenen als motief”. Het ging vooral over Syrische christenen die gevlucht waren uit Aleppo, en die gered moesten worden uit de handen van IS. Klinkt mooi natuurlijk, alleen was IS vooral actief in het Oosten van Syrië. Aleppo was in handen van Al Nusra en het Vrije Syrische Leger, of wat daarvoor moest doorgaan. Dat de heer Francken de benaming IS gebruikt is al verkeerd, hij gebruikt dan ook nog op zijn eigen facebook-pagina beelden van de onthoofdingen die destijds zeer populair waren in de propaganda rond 2014-2015.

Het gaat echter nog een tikkeltje verder, als we verder terug gaan in de tijd merken we dat Francken en de Belgische regering zeer actief steun hebben gegeven aan de rebellengroepen in de regio in en rond Aleppo. Het doel was namelijk regime change (zie afbeelding).

Dat er in Nederland vorig jaar nog een heel  onderzoek is geweest naar het steunen van jihadisten in Syrië, is nog op zijn minst een teken van inzicht en transparantie (al komt die nog te laat). In België is het daarover oorverdovend stil.

Dus in meerdere gevallen liegt Theo Francken al en lijkt hij de mogelijke schuld van zich af te schuiven op dhr. Kucam als rotte appel in de mand. Dat er echter een breder probleem is met het beleid van de afgelopen 8 jaar durven onze politici nog niet toe te geven.