Schulz praat zijn mond voorbij, maar het maakt niet uit

Goed nieuws is tegenwoordig schaars, maar de neoliberale Bertelsmann-Stiftung bracht onlangs zowaar enthousiast twee stuks tegelijk naar buiten. De eerste: Slechts zo’n 30 procent van de Duitsers is populistisch ingesteld. De tweede: Onder de verdachte 30 procent neigen de meesten bovendien nog naar een gematigde vorm van populisme, zijn met andere woorden ook weer niet zo gevaarlijk. Geruststellend nieuws dus voor het establishment.

Wat we onder populisme moeten verstaan, omschrijven de deskundologen immers zo: “Populisme gaat steeds gepaard met een anti-establishment-houding. Populisme bekritiseert de gevestigde politieke partijen en vaak ook de media.” Populisten kan men er volgens de denktank ook aan herkennen, dat ze meer directe democratie willen en de “volkssoevereiniteit benadrukken”. Waarbij de gematigde populist, de meerderheid van de dertig procent dus, de traditionele instituten niet geheel afwijst, maar slechts op punten verbeteringen wil.

En dat moet dan goed nieuws voorstellen, dat slechts een minderheid van de Duitsers een kritische houding tegenover het establishment heeft, de volkssoevereiniteit benadrukt en meer inspraak eist. Waren dat niet de zaken waarom alle democratische bewegingen in de wereldgeschiedenis zijn begonnen, die ons bevrijd hebben uit het tijdperk van het absolutisme? Nu staan met andere woorden zij die de kernwaarden van iedere ware democratie nog altijd hoog houden ineens onder verdenking.

Gematigd populistisch

Opgelucht melden de onderzoekers van Bertelsmann dat 37 procent “populistische uitspraken” compleet afwijzen terwijl nog eens 34 procent er alleen gedeeltelijk mee instemt. In rond Nederlands: De houding van een relatieve meerderheid van de Duitsers tegenover de machtigen, hun instituties en media wordt gekenmerkt door een schaapachtige mildheid en goedheid van vertrouwen waar menig absoluut vorst voor getekend zou hebben.

Na 250 jaar democratische beweging wil een groot deel van de Duitsers niets meer weten van burgerlijk verzet en wentelt zich in plaats daarvan in afgestompte volgzaamheid. En zo het volk, zo ook zijn favoriete media. Dat heeft een ander onderzoek uitgewezen, ditmaal van de aan vakbondsmilieu gelieerde Otto-Brenner-Stiftung. Daarvoor heeft mediawetenschapper Michael Haller 85 lokale dagbladen en duizenden bijdragen daarin uitgekamd met betrekking tot de vraag hoe ze over de asielcrisis van 2015/2016 bericht hebben.

Regeringsjournalistiek

Daaruit komt naar voren dat die bladen er door de bank genomen geen moment aan gedacht hebben om het propagandaframe van de ‘welkomscultuur’ kritisch te belichten, het werd alleen maar klakkeloos overgenomen van de regering en verder verbreid. Tegenstanders van Merkels beleid van ongecontroleerde immigratie werden door de kranten ongedifferentieerd in de extreem-rechtse hoek gezet.

Velen zullen zich nog herinneren hoe nerveus veel Duitse mediafiguren na de gebeurtenissen in de nieuwjaarsnacht van 2015 in Keulen reageerden toen hun maandenlange zwendel ineenstortte en hen piepend en krakend om de oren vloog. Existentiële angst op de redactieburelen, open zenuwen.

Maar nu wordt duidelijk er helemaal geen grond was voor die opwinding. Een solide basis van 37 procent van de Duitsers vindt het helemaal in orde om als een dom rund aan de neus rondgeleid te worden. Nog eens 34 procent leent zich hier ten minste bij tijd en wijle voor. Daaruit hebben de stuurlieden van de staats- en concernmedia hun conclusies getrokken en zijn – na een korte fase van hectische zelfkritiek –  teruggekeerd naar hun beproefde sjablonen.

‘Vluchtelingen’

Momenteel begeven zich tig-duizenden illegale immigranten over de Middellandse Zee naar de kades van Italië. Voor zover we hier in de media überhaupt iets over horen of zien, gaat dat onder de vlag van ‘vluchtelingen’. Terwijl ze dondersgoed weten dat onder de duizenden migranten zo goed als geen vluchtelingen te vinden zijn. Het gaat om jonge Afrikanen op zoek naar een beter leven waarbij de magnetische werking van West- en Noord-Europese verzorgingsstaten allang het gehele Afrikaanse continent in de greep houdt.

“Vluchtelingen” noemt men ze alleen, zodat iedereen die ze niet binnen wil laten of van alles wat hun hartje begeert wil voorzien, voorgesteld kan worden als een harteloos monster. Het begrip is met andere woorden een middel om kritische burgers te onderdrukken en het middel functioneert kennelijk nog net zo goed als in 2015. Als wat de Duitsers sinds de zomer van 2015 aan bittere waarheden hebben kunnen vernemen, lijkt al weer vervlogen zodra de volgende boot over het beeldscherm dobbert. Want je moet die arme mensen toch helpen! Dat die mensen überhaupt pas in gevaar komen omdat ze door de onze politiek en ‘hulporganisaties’ daartoe aangezet worden, laten de ‘gematigde populisten’ met het oog op de hartverscheurende beelden liever aan rechtse cynici over.

Overigens kun je ook weer niet té veel van de burgers vragen. Zelfs de meest onderdanige modelburger kan zich wel eens een hoedje schrikken wanneer het al te drastisch wordt. Derhalve berichten de Duitse staats- en concernmedia over de nieuwe immigrantengolf in Italië eerder mondjes maat. De verkiezingen voor de Bondsdag vinden immers al over een week of acht plaats en voor die tijd moet je de kiezers niet te veel laten schrikken.

Voor en na de verkiezingen

Na de verkiezingen is het weer anders. Dan hebben de burgers weer hun kruisje gezet en kan de waarheid weer naar buiten komen. Maar niet eerder! Want dat kan gevaarlijke gevolgen hebben. Daarom is het ook zo ergerlijk dat SPD-leider Martin Schulz het niet binnen kon houden. Omdat het gebrek aan belangwekkende verkiezingsthema’s hem zo op de blaas drukte, heeft hij de Duitse kiezers nu al opgeschrikt door ze nu alvast een kleine plasje waarheid voor de voeten te werpen.

Volgens Schulz moet Duitsland, moet Europa, “Italië helpen”, zo mekkert de kandidaat-bondskanselier uit het Merkelzwarte gat van zijn kansloosheid. Bovendien wil hij de Visegrad-landen het pistool op de borst zetten. Als ze er bij blijven zo goed als geen “vluchtelingen” op te nemen, moeten ze minder geld uit de EU-kas krijgen. En dan zullen we nog wel eens zien!

Daarmee heeft Schulz er twee feiten uit geflapt die voor 24 september niemand in de mainstream media had mogen horen: Er komen nu al dermate veel illegale immigranten aan de Middellandse Zeekust aan, dat zelfs een land van zestig miljoen mensen als Italië met de rug tegen de muur staat en dringend hulp nodig heeft. Ten tweede: Het aantal mensen dat men van daaruit wil herverdelen is dermate hoog dat Duitsland het onmogelijk alleen aan kan, zonder dat het tot minder mooie taferelen van burgerlijk misnoegen komt.

Welkomscultuur

Afgezien van de Visegrad-landen hebben andere EU-landen al genoeg te stellen met de ‘vluchtelingen’ die ze reeds hebben opgenomen, zodat ook zij het graag aan Duitsland over zullen laten om hun welkomscultuur nog eens ten toon te spreiden. Dat is dan ook de reden dat Schulz zo sterk de Visegrad-landen op de korrel neemt. En wat nu als het Berlijn zou lukken om de armere EU-lidstaten uit het voormalige Oostblok af te dwingen dat ze illegale immigranten opnemen?

Dan zit het er dik in dat onze Slavische en Baltische broeders de nieuwe mede-Europeanen uit Afrika en het Midden-Oosten met zo’n hartelijkheid zullen ontvangen, dat ze alles zullen doen om alsnog naar Duitsland te komen. Daarbij uiteraard opnieuw bijgestaan door Duitse ‘hulporganisaties’ en de staats- en concernmedia. Het ene na het andere bericht zal men brengen over de ‘mensonwaardige omstandigheden’ in de ‘vluchtelingen’-opvang van Riga tot Boedapest. Dan staan de poorten naar Duitsland weldra weer open. Maar dat hindert niet, want dan hebben de Duitsers al weer gestemd en tegen de tijd van de volgende verkiezingen is alles weer vergeten.