Olietanker – Wat Little Britain kan, kan Iran ook

Door de Britse kaping van de Iraanse olietanker Grace 1 in de Straat van Gibraltar maakte Londen zich internationaal belachelijk. In Londen denken sommigen nog steeds dat ze een machtige natie zijn die zoals voorheen de wateren van de wereld beheersen. Britannia rules the waves klinkt het mooi in dat tijdens The Proms uit volle borst gezongen lied. Nostalgie volop en leve de illusies.

In de praktijk is dat echter iets totaal anders. Het Verenigd Koninkrijk controleert geen enkele zee meer, behoudens misschien de Ierse. Gemeten volgens de door het IMF verzamelde index van de koopkrachtpariteit – naar deze organisatie stelt de meest betrouwbare maatstaf om de economische kracht der landen te meten – is de Britse economie goed voor een magere 2,2% van de wereld.

Het staat daarmee achter China (19,29%), de VS (15,3%), India (8,07%), Japan (4,05%), Duitsland (3,15%), Rusland (3,07%), Indonesië (2,64%) en Brazilië (2,46%). Het staat qua economische macht dus met zijn 2,2% (cijfers van april 2019) maar op de 9de plaats meer. En het zakt alsmaar verder in die hitlijst. Bovendien heeft het ook nog amper oorlogsschepen.

Geen vloot de naam waardig

Typerend is dat toen die onder Britse vlag varende olietanker door de Iraniërs met een vermoedelijke drogreden in beslag werd genomen, de Britten moesten toegeven in de Perzische Golf maar één oorlogsschip te hebben. Maar, opperde de Britse regering, ze gingen er nog een sturen. Twee dus. Tot echter bleek dat dit ‘nieuwe’ schip gewoon diende om het andere te vervangen. Dat is de staat van de hedendaagse Britse vloot.

De onder Britse vlag varende olietanker Stena Impero werd, gebruik makend van een vermoedelijke drogreden, aangeslagen door Iran. Wat te verwachten was. Of hoe de Britse regering van Theresa May zich in de eigen voet schoot. Blijkbaar was de herrie met Brexit voor haar nog niet genoeg.

Olietanker om olietanker

Dat men niet met de voeten van Iran moet spelen bleek trouwens vrij snel. De dag na onderhandelingen in Londen tussen de gouverneur van Gibraltar, de Britse minister van Buitenlandse Zaken en de Iraanse ambassadeur en nadat diezelfde dag een rechtbank in deze Britse kolonie besloot de aanhouding van de bemanning van de Grace 1 tot 15 augustus te verlengen sloeg Iran toe. Men kaapte dan maar een onder Britse vlag varend schip.

Een oog voor een oog klonk het in bijbelse termen. Waarna de nu ontslagen Jeremy Hunt als minister van Buitenlandse Zaken stelde dat Iran dan maar de gevolgen zou moeten dragen. Waarop hij zijn Europese collega’s (sic) opriep om een Europese vloot samen te stellen om de Straat van Hormuz te bewaken. Een lachwekkend idee.

Stikken in eigen moeras

Officieel klonk er in Brussel sympathie voor de Britse problemen maar men liet de Britten gewoon stikken in hun eigen moeras. En hier verder doen met de VS wilden de Britten in geen geval. De door Israël en de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur John Bolton verhoopte oorlog ziet men ook in Londen niet zitten. Dat gaat hen gewoon veel te ver.

http://www.novini.nl/lek-in-mail-on-sunday-en-beslag-op-iraanse-supertanker/

En dus zit er voor de Britten niets anders op dan door de knieën te gaan en achter de schermen met Iran een geheim akkoord te maken waarbij beide schepen vrij komen. Vermoedelijk eerst de Iraanse in Gibraltar aangeslagen tanker.

Vrije navigatie

En zoals te verwachten steunden de Britse media, van The Sun over Reuters, BBC, The Guardian tot en met The Financial Times verenigd de oerdomme arrogantie van hun regering. Waarmee ze nogmaals hun totale onbetrouwbaarheid bewezen. Dat de Straat van Gibraltar een internationale waterweg is waar er vrijheid van navigatie is verzweeg men.

In het geval van de Straat van Hormuz vlakbij bij Iran schreeuwen diezelfde media dan weer heel luid over ‘het recht op de vrijheid van navigatie’. Zoals men er eensgezind  eveneens netjes vergat te schrijven dat het olie-embargo tegen Syrië alleen slaat op schepen van de EU en niet op die van andere landen zoals Iran. De Britse media zijn gewoon slaven van hun regering.

Russische schepen

Er varen trouwens regelmatig Russische schepen door deze Straat van Gibraltar met wapens voor Syrië aan boord. Maar die durven de ‘dappere’ Britse mariniers niet te kapen. Ze zouden het eens moeten durven doen. Maar met Iran dacht men in Londen zo te zien een zacht gekookt eitje te hebben. Mis.

Waar zou Penny Mordaunt, de nu afgezette Britse minister voor Defensie en hier de vermoedelijke verantwoordelijke trouwens eindigen? Waarschijnlijk in de totale anonimiteit. Of als bemanningslid van een tanker in de Perzische Golf misschien. Ze zullen er haar graag zien komen.