OEKRAÏNE EN ONZE VERZUURDE RELATIE MET RUSLAND: Aflevering 22: WE HADDEN HET KUNNEN ZIEN AANKOMEN!

OEKRAÏNE EN ONZE VERZUURDE RELATIE MET RUSLAND: Een verkenning in 28 ingezonden stukken en essays

We hadden het op onze klompen kunnen aanvoelen en op onze vingers kunnen natellen. Want wat is er sinds de ‘Wende’ van 1989 gebeurd in Europa en in het ‘Atlantic theatre’?

In december 1989 ging Gorbatsjov naar Malta voor een topoverleg met Bush senior (wereldleider tegen wereldleider). Gorbatsjov had bij zich het aanbod voor een vrede voor zijn tijd:

De Sovjetunie accepteert de Duitse eenwording onvoorwaardelijk. De Sovjetunie heft het Warschaupact op en trekt zijn troepen terug uit de Oost-Europese satellietstaten tot achter zijn westgrens. De nu voormalige satellietstaten zijn nu neutraal en kunnen hun eigen politieke en economische ontwikkeling bepalen. Eén tegenprestatie: De NATO maakt pas op de plaats achter haar huidige oostgrens, het (nu voormalige) ijzeren gordijn.

Gorbatsjov ging terug naar Moskou in de overtuiging dat hij een deal had. Pas naderhand werd duidelijk dat Bush senior dat toch anders beleefd had.

Sindsdien ging voor de Sovjetunie ongeveer alles fout. De economische stelselhervorming, volgens technisch advies van het IMF, werd een gigantische mislukking: De gewone burger werd heel arm (een bevriende Russische collega moest zijn vader – een hoogleraar in Moskou – voorzien van fatsoenlijke kleding). Een heel kleine minderheid kreeg bijna alles en werd stinkend rijk: de oligarchen. De politieke ontwikkeling resulteerde in een staatkundige versnippering van de voormalige Sovjetunie. Rusland bleef berooid en verminkt achter.

Ontwijk de censuur en blijf in contact! Schrijf u nu in voor de nieuwsbrief van de Blauwe Tijger!

In die periode (1991 tot ca. 2000) verlegt de NATO zijn oostgrens en schuift zo’n duizend kilometer op richting Moskou. Van de ‘neutrale bufferzone’ van de voormalige Oost-Europese leden van het Warschaupact wordt staat na staat lid van de NATO naast nog ettelijke staten in Zuid-Europa en nota bene ook de Baltische staten. De NATO is opgericht als verdedigingsorganisatie tegen één vijand: de Sovjetunie. Daarvan is Rusland de opvolger. In de ‘wargames’ van de NATO-planners is dat grote land in het oosten nog steeds de vijand. Een vijand die zich nu geconfronteerd ziet met een in ledental verdubbelde NATO.

Dit alles overziend: de poging van de NATO zich nog verder uit te breiden naar het oosten en daarbij nota bene over de grenzen van de voormalige Sovjetunie heen te gaan (Georgië, Oekraïne) kunnen in Moskou alleen worden geduid als een product van blijvende vijandschap.

Onze diplomaten hebben er in de afgelopen twintig jaren een puinhoop van gemaakt. Rusland had met alle gepaste egards uitgenodigd kunnen worden om als tweede grote partner aan te schuiven in de NATO en ook lid te worden van de EU. Dan hadden daarna de overige voormalige Sovjetstaten daarbij kunnen aansluiten.

In principe is zo’n route nog steeds mogelijk! 

En in principe is zo’n ontwikkeling in ons aller voordeel: China ambieert wereldheerschappij maar zal beseffen dat het tegen een Amerikaans-Russisch Condominium niet is opgewassen.

(Verzonden aan De Groene dd. 07.03.2022; Verzonden aan NRC dd. 24.02.2022; geplaatst door NieuwRechts dd. 01.03.2022)