Novini’s vrolijke vakantiecolumn

door | 13 augustus 2016

Als ik eens wat van die prachtartikelen van Novini aan vrienden en bekenden laat lezen, dan oogst ik vaak gemengde reacties. “Keurige stukken, mooi geschreven, veel feitenmateriaal”, dat zijn de positieve reacties. Maar daar staat vaak weer tegenover dat er iets betweterigs of zelfs arrogants van afstraalt. “Jullie weten het altijd beter dan het journaal”, “hoe weet je dat jullie bronnen wel kloppen?”, “gewone mensen kunnen toch niet 3 uur per dag internationale media lezen om een mening te vormen?” Dat soort dingen.

Aan de toon en de uitstraling gaan we in ieder geval meteen wat doen met deze vrolijke zomercolumn. Bij Novini beperken we ons namelijk niet tot louter scherpslijpen en commentaar leveren; we tellen ook zeker onze zegeningen. Zo stelden we onlangs nog vast dat we toch relatief tevreden moeten zijn met onze Luxemburgse drinkebroeder Juncker als voorzitter van de opperste EU. Een borrel hier en een kwinkslag daar voorkomen een hoop ellende en houden de boel aan de praat. En  dat kan altijd weer het begin zijn van iets moois en nieuws. Zelfs in het geval van een bureaucratisch wangedrocht als de EU.

Wij leveren ook op dit terrein graag een positieve en constructieve bijdrage. Bijvoorbeeld met dit even eenvoudige als ingenieuze doorstartidee, speciaal bedacht voor de EU. Een verband waarin zowel de grootste verschillen als de diepste verbanden van Europa er mogen zijn en optimaal tot hun recht kunnen komen. En waarvan Jean Claude Juncker zomaar een prima eerste erevoorzitter zou kunnen zijn.

Dit is het idee: we delen Europa op in regio’s op basis van de meest populaire borrel. Niets maakt tenslotte meer trots en gezond chauvinisme wakker dan het schenken van lokaal bier en wijn en niets verbindt de mensen uiteindelijk meer dan het gezamenlijk op een zuipen zetten, nietwaar? Het idee zou voorzien in een indeling in vier organische hoofdregio’s.

1) De bierdrinkers: de Germanen (van Amsterdam tot Praag)

2) De wijndrinkers: de Romanen (van Parijs tot Athene)

3) De wodkadrinkers : de Fins-Oegrische en Slavische volken (van Uppsala tot Boedapest)

4) De ciderdrinkers: (de Atlantische kustgebieden)

Met zo nodig twee additionele regio’s:

5) De whiskydrinkers (Ieren en Schotten)

6) De slivovitsjdrinkers (de Balkan)

Zo creëer je dus een organisch bestuurssysteem en blijf je weg uit de heilloze polarisaties van noord vs. zuid, opmakers vs. bikkels, corruptie vs. transparantie en meer van dat soort zinloze centrifugale economische stereotyperingen. De ciderdrinkers richten zich op de betrekkingen met de Angelsaksen, de wodkadrinkers op die met Eurazië, De bierdrinkers werken zich zoals gebruikelijk de vinketering en de wijndrinkers houden de romeinse ruïnes en mediterrane stranden schoon en verder doen ze maar waar ze zin in hebben. De whisky- en slivovitsjdrinkende regio’s kunnen een smerende en katalyserende functie op zich nemen en bij stokkende besluitvorming de boel uit het slop trekken met een stevige borrel of een steekpenning hier en daar.

Bij het voorzitterschap van de whiskydrinkers zouden we een beleidsvrij jaar kunnen overwegen. Een politiek jubeljaar, waarin politici zich met culturele zaken kunnen bezighouden zoals het lezen van boeken en reizen. In het Slivovitsj-jaar kunnen we overwegen het gehele jaar vrijmarkt te houden, steekpenningen toe te staan en de accijns op genotsmiddelen niet te innen. U ziet: de mogelijkheden zijn eindeloos in dit prachtige systeem! Zo blijft die geweldige culturele en economische stoomlocomotief, dat oude trekpaard van de wereldorde wellicht wat soepeler aan de gang als nu. Ik zeg dan ook maar: “Nazdrowje!; ein Prosit à l’amitié!”