In december 2010 ontstond er een golf van straatprotesten in de Arabische wereld op initiatief van jonge mensen die protesteerden tegen dictaturen, corruptie en werkeloosheid. Ze slaagden er in dictators om ver te werpen, die hun landen decennia lang geregeerd hadden, mensen werden vrijer dan voorheen, verbannen leiders kwamen weer terug en hadden de mogelijkheid deel te nemen aan verkiezingen. Maar de kunstmatige conflicten onder de bevolking die gecreëerd waren door de oude regimes bleven aanwezig en zullen nog wel enige tijd aanwezig blijven.
Een voorbeeld: Op 9 oktober vorig jaar, gingen honderden koptische christenen de straat op om te protesteren tegen de vernieling van een kerk in Zuid-Egypte. De kerk van de Marinab had alle vergunningen van lokale overheden sinds de jaren dertig van de vorige eeuw, maar de autoriteiten stelden dat deze niet geldig waren en begonnen de sloop. Er zijn 53 andere kerken die door de autoriteiten gesloten zijn en niet gebruikt kunnen worden. De christelijke minderheid ziet dit als een aanval op zijn identiteit en als een teken van een gebrek aan vrijheid net als in de tijd voor de revolutie.
Een mars werd georganiseerd van Shubra naar het hoofdkwartier van de staatstelevisie in Masbero. Het leger gebruikte militaire voertuigen om de mars tot stilstand te brengen en reed door het publiek heen, waarbij in slechts enkele uren 29 burgers gedood werden en 232 gewond raakten. De officiële toedracht wil dat de demonstranten machinegeweren gehad zouden hebben en 3 soldaten gedood zouden hebben. Er volgden geen arresten onder de militairen, maar wel onder de organisatoren van de mars. Deze zaak laat duidelijkheid de wreedheid zien van de militairen die het land besturen en hun vijandigheid tegenover de christelijke minderheid. De Egyptische media stelden echter dat de kopten als enigen verantwoordelijk waren voor wat er was gebeurd. Er waren diverse linkse en gematigd islamitische partijen en organisaties die de gebeurtenissen veroordeelden, maar er was niet genoeg druk om de machthebbers te dwingen de echte verantwoordelijken voor de geweldsescalatie ter verantwoording te roepen.
Dit is één van de bloedigste repressies tegen christenen in decennia, er zijn nog veel meer misdaden begaan tegen de koptische minderheid (Kosheh 2000, Nag Hammadi 2010, Imbaba 2011), maar slechts in een paar zaken werden de daders voor het gerecht gebracht. In Kosheh werden 21 mensen gedood (de jongste martelaar was slechts 11 jaar oud). Naar aanleiding hiervan werden 93 mensen gearresteerd, deze werden na 11 maanden allemaal vrijgelaten behalve één, die per abuis een moslim had gedood, hij kreeg een gevangenisstraf van 13 jaar. Om je een idee te geven van de omvang van deze rellen, in 48 uur werden 4500 winkels en huizen geplunderd, de politie had zich terug getrokken uit de stad gedurende die periode en een zeer groot percentage van de slachtoffers was christelijk. Men beweert wel dat veel van de betrokken criminelen tegenwoordig dienen als militair in de regio Sohag.
Een aanval op een klooster, de ontvoering van een christelijk meisje om haar te dwingen met een moslim te trouwen, de afbranding van een kerk of het huis of de winkel van een christen, opstootjes door lokale bendes gericht tegen winkels en auto’s van christenen, het zijn wekelijkse gebeurtenissen in de Egyptische media en bronnen van conflict tussen radicale moslims en christenen. Deze trend omvat islamisering en radicalisering op diverse sociale niveaus, weerstand van christenen tegen duidelijke verschijnselen van islamisering en de betrokkenheid van het regime in het aanwakkeren van animositeit tussen verschillende religieuze groepen.
Ik schrijf dit alles omdat een christelijke beschaving in het Midden-Oosten bedreigd wordt. Een kerk die is gesticht door de evangelist Marcus, die tenminste 1950 jaar oud is, wereldwijd 12 miljoen leden telt, 2500 kerken en kloosters, is in gevaar, zeker nu islamisten na de verkiezingen een absolute meerderheid hebben gekregen in de Algemene Vergadering (extremistische islamisten van Al-Nur hebben meer dan een kwart van de stemmen gekregen).
Ik vraag me dikwijls af wat kan ik, wat kunnen wij als christenen, doen om te helpen? Hoe kunnen we mensen attenderen op wat hier gebeurt? Hoe kunnen we een massale christelijke uittocht voorkomen? Wat is een effectieve reactie wanneer we nieuws horen dat er opnieuw een kerk is afgebrand? Welke plannen kunnen we voorstellen om hen te helpen? Bij wie en waar zullen we protesteren om een einde te maken aan het bloedvergieten? We moeten over deze vragen nadenken en handelen.
De hierboven besproken zaken hebben betrekking op Egypte, maar wat van Irak? Meer dan de helft van de Irakese christenen in zijn huis ontvlucht uit angst voor moord en ontvoering, 500 à 1000 zeer oude kerken zijn afgebrand en Amerikaanse troepen hebben geen vinger uitgestoken om dit te voorkomen.
En wat zal er gebeuren als het regime van Assad in Syrië valt? Nagenoeg alle ‘vrijheidsstrijders’ zijn radicale soennieten uit Syrië en het Arabisch schiereiland.
En wat te denken van Turkije? De regering weigert nog altijd de Armeense genocide te erkennen, die gepleegd werd door Turkse soldaten. Recente christelijke bekeerlingen worden lastig gevallen, velen brengen jaren in de gevangenis door op grond van valse beschuldigingen.
En wat van Iran? Het is nog altijd onzeker of Youssef Nadarkhani (die zich bekeerde van de islam tot het christendom) nog in leven is, hij werd overgebracht naar een gevangenis en veroordeeld tot dood door ophanging.
En Saoedi-Arabië? Het hebben van een Bijbel of een christelijk boek wordt daar al als een misdaad beschouwd.
Of Pakistan.. Asia Bibi, beschuldigd van godslastering omdat ze zich niet tot de islam wilde bekeren, verkeert na 2 jaar nog altijd in gevangenschap.
Sinds de start van de burgeroorlog in Libanon, die de christenen verloren, neemt het christendom in het Midden-Oosten af. De wortels van onze godsdienst, het voortbestaan van de eerste christelijke naties in de geschiedenis, zijn in gevaar. Dit is geen unieke situatie, ook voor de Kruistochten werden ze al verdrukt en onder het Ottomaans-Turkse bewind, maar ze hebben deze perioden overleefd en ik hoop dat ze ook de komende decennia en eeuwen zullen doorstaan.
Maar onze taak is om aandacht te blijven vragen voor hun zaak en hen te helpen om in hun thuisland te kunnen blijven in vrede en met waardigheid. 50.000 Syrische christenen werden door de al Faruq brigade uit hun huizen in Homs verdreven in de afgelopen 4 weken, zij zullen Pasen in angst doorbrengen. Het is dus tijd om in actie te komen.
Ik wens jullie een gezegend Pasen,
Joseph Y.F. Potter