Met schoppen naar AfD vervreemdt CDU zich definitief van deel eigen achterban

De gematigd eurokritische Alternative für Deutschland (AfD) zou zich “op de grens van Verfassungsfeindlichkeit (vijandigheid jegens de grondwet, red.) begeven”, aldus Annegret Kramp-Karrenbauer, minister-president van het Saarland en lid van het hoofdbestuur van de CDU.

Dat is natuurlijk kolder. De AfD is juist ontstaan doordat een groot aantal vooraanstaande specialisten de serie rechtsverkrachtingen in het kader van de zogenaamde ‘euroredding’  niet meer kon verdragen. Men zou hen hooguit grondwetspurisme kunnen verwijten, oftewel precies het tegendeel van grondwetsvijandigheid.

De uitspraak van Kramp-Karrenbauer past in een patroon, dat wijst op een alles-of-nietsstrategie van de CDU: Wie inzake de euro niet volledig zoals wij denkt, die is tegen ons en dus de vijand, die met alle, ook valse middelen bestreden moet worden.

Ondertussen lijkt de zusterpartij van de CDU, de Beierse CSU, een andere koers te varen. Door Peter Gauweiler demonstratief in het partijbestuur op te nemen, zendt de CSU verzoenende signalen uit naar de eurocritici. Het is allicht niet meer dan symbolisch, maar de CSU probeert tenminste nog een brug te slaan naar het groeiende aantal ontevreden burgers, die ooit trouw op de Union of de FDP stemden en nu voor de AfD kiezen. De CDU heeft daarentegen de meest prominente dissident inzake de euro, bondsdaglid Klaus-Peter Willsch, op een zijspoor gezet. Daarmee is de laatste hoop van critici van de euro om bij hun oude partij gehoor te vinden weggenomen.

Tactisch is dit een riskante koers voor de CDU. Het kon altijd een grote volkspartij zijn doordat het ruimte bood aan een breed scala aan verschillende stromingen. Dat brede scala werd ook altijd weerspiegeld in het partijbestuur. Nu lijkt de partijleiding er echter op gericht om de rangen te zuiveren en eurokritische leden definitief van zich te vervreemden. Het lijkt wel of bondskanselier Angela Merkel met haar evident onjuiste, maar niettemin breed ingang vindende uitspraak “Faalt de euro, dan faalt Europa” niet alleen het lot van Europa, maar ook dat van de CDU als volkspartij met dat van de eenheidsmunt verbonden heeft.