Linkse media is megafoon, msm bepaalt de toon

Er bestaat geen geestdodender werk dan het volgen van websites van linkse signatuur. Het is een samenraapsel van allerlei vormen van communicatie: blogs, Facebookposts, vertaalde artikelen, filmpjes, en zo nu en dan een eigen schrijfsel. Nog vervelender zijn de verklaringen van de diverse actiegroepen – radicaal-links, homogroepen en de rest van de ‘regenboogcoalitie’, veganisten, enz.. Ronkende taal, veel uitroeptekens en hoofdletters, en vooral onbegrijpelijk. Zeg maar ‘Joe Biden on steriods’.

Een ronde langs allerlei linksachtige sites geeft vooral een compleet kwartetspel van alle slachtoffergroepen die bestaan. “Heeft u voor mij de Oeigoerse veganistische kraker? Dan krijgt u van mij de Noord-Nigeriaanse lesbienne in rolstoel!” Het tijdschrift waarin iedere Nederlander ze allemaal compleet kan krijgen is OneWorld. “OneWorld legt onrecht bloot en heeft oog voor de dwarsverbanden”, staat er boven hun manifest, dat 10 actiepunten omvat. Van ‘systeemdenken en niet neutraal’ tot ‘rechtvaardige taal en transparant’. In ieder nummer van dit full color maandblad krijgen alle slachtoffergroepen en hun afsplitsingen en subgroepen een plek. Hier vinden we de gebruikelijke verdachten, zoals klimaatdemonstranten, antiracismegroepen en de LHBTIQAPC+-activisten. Maar vooral ook heel veel artikelen waarom het een niet zonder het ander kan. De dwarsverbanden zijn fundamenteel volgens de redactie, want al deze activisten streven vanzelfsprekend een totale omwenteling na. Vandaar gewetensvragen als ‘Moet je als feminist ook vegan zijn?’ of ‘Maakt diereneten ons minder menselijk?’ Wat opvalt is dat het blad niet de zwaar ideologische lading heeft die men vroeger in deze wereld aantrof. Ze brengt haar radicaal-linkse boodschap verpakt in ‘leuke’ lifestyle- en cultuuronderwerpen. Een giftige strategie, want de onderliggende boodschap blijft een ‘umwertung aller werte’; het doel blijft een volledig getransformeerd Nederland, waarin alle seksueel denkbare varianten mogelijk zijn, waarin iedereen vegan eet en waarin de zogenaamde ‘zegeningen’ van de multiculturele samenleving-met-open-grenzen leidend zijn. Een nachtmerrie-staat, kortom. 

Nog zo’n hutspot met eenzelfde doelstelling is Doorbraak, een “linkse basisdemocratische organisatie tegen kapitalisme, patriarchaat en racisme”. Ook op deze site datzelfde allegaartje van klimaatdrammers, blankenhaters en homo- en transactivisten, aangevuld met foto- en filmreportages van hun haatmanifestaties. Doorbraak speelt een belangrijke rol in het anti-Zwarte Piet protest en vormt dé digitale ontmoetingsruimte waar de racisten van KOZP en BLM elkaar treffen. Ook deze organisatie, ontstaan vanuit de gewelddadige krakerswereld (anti-apartheid, RaRa, Milieudefensie), probeert zeer gekunsteld alle ‘onderdrukkingsthema’s’ met elkaar te verbinden: van arbeidersstrijd en flextensie, van fundamentalisme tot Turks rechts. Dat de gewone arbeider – die iedere dag noodgedwongen om 6:35 uur in zijn diesel in de file staat terwijl hij zijn broodje leverworst opeet en nog na zit te genieten van de VI-aflevering van de vorige avond – hier geen enkele boodschap aan heeft spreekt voor zich. Dat hoeft de arme man ook niet te doen, want zijn kinderen worden op school dag in dag uit gebombardeerd met de OneWorld-ideologie. 

OneWorld is een glossy-achtig magazine, met een flitsende website. Vroeger heette het blad OnzeWereld, dat volledig gefinancierd werd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken. In het gratis tijdschrift werd aandacht besteed aan de successen van het Nederlandse ontwikkelingshulp-beleid, maar de redactie was redelijk onafhankelijk, want er verschenen ook juichverhalen over de revoluties in Latijns-Amerika en de marxistische machtsovername in bijvoorbeeld Ethiopië (bijna 2 miljoen doden als gevolg van terreur en hongersnood). Vanaf 2018 staat OneWorld naar eigen zeggen op eigen benen. Het financiert het tijdschrift en annex website door middel van abonnementen en partnerschappen. Maar op de pagina met samenwerkingspartners (die de missie van OneWorld moeten onderschrijven) staan, naast clubs als Greenchoice, Rutgers, Triodosbank en GroenLinks (uiteraard), het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat en de Stichting SDGNederland, een samenwerkingsverband van ruim 800 partijen die “bijdragen aan het behalen van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s)”. Zie de Facebookpagina van Oswald Von Rittershofen voor onthullingen over de werkelijke doelstelling van deze stichting. 

Maar waar het blad vroeger de stem van de overheid vertegenwoordigde, zijn anno 2020 de rollen omgedraaid. Nu bepalen organisaties als OneWorld de politieke en maatschappelijke agenda. Zij zoeken de ‘onrechtvaardigheden’ in binnen- en buitenland en vervolgens gaat de politiek op deze onderwerpen beleid maken. Of het nu gaat om ‘Nederland aardgas-vrij’, ‘Zwarte Piet is racisme’ of ‘transgenderisme is een mensenrecht’, clubs als OneWorld en Doorbraak geven de voorzetten en de politiek kopt ze in. De persoonlijke contacten met politici zijn goed, juist omdat een groot aantal volksvertegenwoordigers uit de actiewereld komt (lees de boeken van Peter Siebelt over het econostra-netwerk). 

Dat deze linkse organisaties en hun websites voor de doorsnee Nederlander saai, lachwekkend en ergerniswekkend zijn, hoeft geen verbazing te wekken. Want hun rol is, volgens klassiek leninistische leer, op de achtergrond. “OneWorld doet niet aan mediahypes”, staat er op hun website. Dat hoeft ook niet, want de media maakt hypes van de ideeën die OneWorld aandraagt. Verdunde, zeg homeopathische, versies van hun gedachtengoed zijn namelijk dagelijks te vinden in de mainstream media. Auteurs van OneWorld werken ook voor landelijke en provinciale dagbladen en omroepen. Zij verkondigen dag aan dag de ‘blijde boodschap’ van de revolutionairen. Deze laatsten zijn de megafoon, de msm brengt de boodschap op de juiste toonhoogte, om zoveel mogelijk mensen te indoctrineren. 

Hoe harder de actiegroepen op hun websites verkondigen dat de media en overheid “te weinig doen tegen racisme en seksisme”, hoe duidelijker het is dat zij aan invloed winnen. Het is namelijk nooit genoeg. Iedere knieval betekent in hun wereld ‘te laat en te weinig’. We zullen daarom nog lang niet verlost zijn van al die sites met geestdodende verhalen en ronkende zinnen.

Gerard Koning