Lek in Mail on Sunday en beslag op Iraanse supertanker

Correspondentie van de Britse ambassadeur in Washington waarin hij het Witte Huis disfunctioneel noemde lekte uit naar de krant. Het heeft er alle schijn van dat het lek vergelding is voor de flater die de Britten sloegen door voor Gibraltar een Iraanse supertanker in beslag te nemen op basis van onjuiste Amerikaanse informatie.

Merkwaardig toch dat lek in de Britse zondagskrant Mail on Sunday, een der favoriete kranten van de Conservatieven in het Verenigd Koninkrijk. Daarin stond een deel van de private correspondentie van de Britse ambassadeur in Washington met zijn regering over de Amerikaanse president Donald Trump en zijn administratie.

De Amerikaanse president Donald Trump is volgens de Britse ambassadeur in Washington onbekwaam, onzeker en incompetent. Waarbij het Witte Huis een disfunctioneel milieu is.  “Wij betalen hem om oprecht te zijn” De waarheid dus stelde de Britse regering. U zegt???

Aangezien het om een normaal gesproken geheim document gaat kregen we ditmaal geen gewauwel en gelul, maar vrank en vrij wat de Britse topdiplomaat aan zijn baas, de minister van Buitenlandse Zaken schreef.

En dat was dan ook een weinig fraai beeld en in wezen niet verrassend. De man en zijn administratie zijn gewoon een bende knoeiers die behoudens ruzie maken zowel intern als met de buitenwereld er niets van bakken. En dat zal volgens de ambassadeur nog zo blijven.

Lek

Naar wie dat lek veroorzaakte hoeven we niet ver te zoeken. Alleen Buitenlandse Zaken heeft die documenten, niet de Mail on Sunday of de minister van Defensie. En zeker gezien de reactie in London op dit lek hoeft men niet eens meer te zoeken.

Want in plaats van een te verwachten ‘no comment’ of ontkenning klonk het aan de Thames nu verbazingwekkend dat men die in dienst heeft om ons oprecht zijn visie te geven. De waarheid dus? Het is een nooit geziene reactie tussen wat nauwe bondgenoten heten te zijn.

Maar waarom komt dat lek en dat toch zwaar diplomatiek incident plots nu? Dat is hier de centrale vraag. Het is natuurlijk gokken om de echte reden voor deze rel te kennen en geen van beide regeringen zullen het aan onze neus hangen. Zo werkt normaal toch de diplomatie.

Europees embargo

En dan is het uitkijken naar wat London recent erg boos kon maken wat betreft de VS. Een nadenkend mens ziet dan dat grote incident van enkele dagen eerder voor de kust van Gibraltar en Spanje. Daar hebben Britse mariniers een Iraanse supertanker gekaapt die volgens de Britten op weg was naar de Syrische raffinaderij van Banyas.

En, stelde London fier: “Er is een Europees embargo tegen Syrië wat betreft olieleveringen en dus legden we beslag op dit schip. Het heeft niets met Iran te maken.” Waarop Teheran woest reageerde als door een wesp gestoken. “Dat de Britten maar oppassen, want wij kunnen in de Perzische Golf en de Straat van Hormuz ook een Britse tanker in beslag nemen.”

Dat men in Londen hierop plots schrik kreeg bleek toen het Brits-Canadese persbureau Reuters twee dagen terug met luide trom wist te melden dat een Britse tanker ongehinderd de Straat van Hormuz had kunnen passeren, vertrekken uit de Perzische Golf. Het leek op een zucht van verlichting.

Iraanse supertanker te groot voor Syrische haven

Intussen loopt er over die zaak in Gibraltar al een proces. En wat stelt Iran: Die supertanker is niet bestemd voor Syrië want daar kan men geen dergelijke supertanker, volgeladen goed voor 2 miljoen ton, laten aanmeren. Probleem voor de Britten natuurlijk die zo hun enige argument van tafel zien verdwijnen.

Een VLCC, een zogenaamde supertanker, kan een lengte hebben die gaat tot 470 meter (1540 voet). De Grace 1, het in beslag genomen schip heeft een lengte van 330 meter (1081 voet) terwijl de haven van Banyas, waar de raffinaderij ligt, een kaai heeft met lengte van 500 voet. Volgens Iran grijpt de bevoorrading van die raffinaderij in Banyas trouwens plaats met kleinere tankers die door het Suezkanaal varen. De in beslag genomen supertanker is te groot en kan niet door het Suezkanaal en voer dus om Afrika heen.

Bovendien blijkt dat volgens de Spaanse regering de kaping van de Iraanse supertanker gebeurde in Spaanse wateren en op vraag van de VS, dus het oorlog stokende duo John Bolton en Mike Pompeo, respectievelijk de Nationale Veiligheidsadviseur en minister van Buitenlandse Zaken.(1) Deze hebben zelfs een speciale dienst opgericht om elke beweging van Iraanse tankers nauwgezet te volgen. Want in Iran is het nu na de zware Amerikaanse sancties smokkelen geblazen.

Bekend is dat de Britse minister van Defensie droomt van wilde militaire avonturen – de man wou weer oorlogsbodems naar het Verre Oosten sturen – terwijl die op Buitenlandse Zaken alleen kaas, vliegtuigmotoren, scotch, Brits lamsvlees en dergelijke meer naar het Verre Oosten wil zenden.

Zou het kunnen?

Zou het kunnen dat het duo Bolton en Pompeo aan Londen een tip gaven en vroegen in te grijpen en hen daarbij een fabeltje vertelden? Mede om zo de Europese bemiddeling in de kwestie van het nucleair akkoord met Teheran te kelderen. Waarna de Britten puin mogen rapen. En was Londen zo ontdaan over de strapatsen van dit duo dat men met een USB-stick dan maar eens naar de Mail on Sunday stapte.

Het is een mogelijk en zeker niet vergezocht scenario. Er moet nu eenmaal een voor de ontslagnemende regering van Theresa May gegronde reden geweest zijn om zomaar de geheime correspondentie van hun topdiplomaat op straat te gooien. Wie nauwkeurig een regeringsgetrouwe Britse krant als The Financial Times leest ziet dat London trouwens met die kaping van die Iraanse supertanker erg in de maag zit.

Kaping Iraanse supertanker

Het zomaar in beslag nemen van een vrachtschip in de Straat van Gibraltar is nu eenmaal alleen als een kaping te beschouwen. De Britse eigenaar van deze haven, rots en fraudeursparadijs moeten bij wet vrije doorgang verlenen aan elk schip, of dat nu passagiers, militairen of vracht aan boord heeft.

Hetzelfde trouwens voor elke zee-engte zoals de Bosporus, het Panamakanaal of de Straat van Hormuz. Argumenten als een Europees of Amerikaans embargo zijn hier waardeloos. Wat de Britten hier deden was gewoon pure piraterij en diefstal. Het leek wel of kapitein Drake terug is, ooit Londens grootste piraat. Maar dit is niet de zeventiende eeuw maar 2019. Wakker worden!

1) Het idee van Trump betreffende Iran was bijna zeker te doen wat hij deed met Noord-Korea. Eerst het land tegen de muur gooien en dan gaan praten en liefdesverklaringen afleggen. Zonder dat men natuurlijk wat ook bereikt. Met Pyongyang lukte dat voorlopig maar in Iran stellen de politici unaniem dat ze met de VS niet willen praten zolang men die sancties niet opheft. Een strategie die Trump vermoedelijk niet had verwacht. Geknoei dus.