Jan Bennink: Een blinde vlek voor slechtheid

De menselijke kudde heeft een blinde vlek voor slechtheid. Het scherp van het slagersmes, wensen zovelen niet te zien.
Als een kracht te diabolisch is, treedt collectief een geestelijk gif in werking dat ons verlamt en velen van ons tot het uiterste uitdaagt, om alles dat overduidelijk het pure kwaad is, tot het bittere einde te vergoelijken.
De massa kiest vrijwillig om dikke lederen oogkleppen op te zetten, die pas worden afgerukt, als de poort van het concentratiekamp ruimschoots is gepasseerd.
De sluipwesp spuit ons, nietsvermoedende rupsen, vol met haar eitjes, waarvan de larven vervolgens ons vet en onze ingewanden langzaam maar zeker van binnen wegvreten, tot er een chitine schilletje overblijft, dat wegwaait in de wind.

In de Tweede Wereldoorlog stond half Amsterdam te klappen en bloemen te gooien toen de bezetters in hun Krupp Protzes, BMW’s en Horches triomfantelijk over het Damrak en het Rokin rolden.
Zo erg kon het toch niet worden? Zoals de melkboer in Soldaat van Oranje zei “ze gaven nog een fooi ook”.
Zo’n honderdduizend gedeporteerde Joden later, begon de hongerwinter.
Nu het Vierde Rijk wordt gebouwd, zien we precies hetzelfde patroon.
De New World Order en hun contemporaine “Heil Hitler” dat nu vrolijk “Build Back Better” heet, wordt afgedaan als een hersenspinsel, een samenzweringstheorie van gekken, terwijl de speeches en geschriften, waarin de perfide plannen openlijk en tot in detail worden besproken, zich opstapelen tot de blauwe hemel en de eerste concentratiekampen al operationeel zijn.

“You will own nothing and you will be happy.”

You? Dat zijn wij.

Opnieuw worden dissidenten voor gek verklaard en gedemoniseerd door de massa, terwijl de dictatuur middels een verstikkend tapijt van wetten, propaganda en verordeningen grijnzend over iedereen wordt uitgerold.  Hans en Sophie Scholl zouden ook in deze tijd, door de goede burger, aan hun oorlelletje, worden uitgeleverd aan de bevoegde instanties. Opgeruimd staat netjes.
Ze vormen, ook ‘in full vision of impending doom’, nog steeds de meerderheid; de fatsoenlijke schapen, die haast huppelend de vrachtwagen inrennen, met de zoveelste gifspuit die hen de vrijheid zou teruggeven nog in de poot. Op weg naar de rust van het inktzwarte niets. De troost van koele meren.
De rest van de kudde die nog even door mag knabbelen aan de dorre pollen, berooid, maar dolgelukkig achterlatend in een mist van happy drugs en “vaccins”.
Nu heeft de duivel altijd de neiging zijn hand te overspelen. Hubris is een van zijn zwakste punten. De Duivel leest gelukkig geen Sun Tzu.

En daarin, die fatal flaw of evil, schuilt mijn laatste hoop op een collectief ontwaken. Een einde aan de silence of the lambs.
Want ik ben benieuwd hoe papa en mama reageren nu de gelakte tengels van Beëlzebub zich openlijk uitstrekken naar hun lammetjes.
Hun bloedjes. Hun Sterre en Tijmen. Hun oogappels. Hun kostbare lievelingen.
En dan heb ik het niet eens over de bloedpropprik, waar zoveel ouders, zelfs na Kjeld Nuis en die Deense voetballer nog steeds met alle vier de bokkenpootjes intuinen.

Maar over The San Francisco gay men choir. Volwassen kerels, die met heldere, spottende stemmetjes, precies uit de doeken doen, wat ze met onze kinderen van plan zijn.
Ze komen ze halen.
Net als Adolf Hitler ooit deed met de Joden, maken ze geen geheim van hun intenties. Ook al dragen ze geen zwart of veldgrijs, maar vrolijke regenboogkleuren. Ook al kijken ze niet bars en schreeuwen ze bevelen, maar zingen ze liefjes liedjes. Het is hetzelfde duivelsgebroed.
“We are coming for them. We are coming for your children.”
De link mag niet worden ingesloten. Ze hebben liever niet dat we er over praten. Maar kijk toch maar even. https://www.youtube.com/watch?v=ArOQF4kadHA

Zouden papa en mama schaap dan eindelijk wakker willen worden uit hun zomerslaap? Of zijn ze zelfs te lam om voor hun kinderen te gaan staan?

Hora ruit, tempus fluit.

Met toestemming overgenomen.