Ingezonden: Van een morele sokkel vallen

Een ingezonden vanuit België, door Sidney Borkowski.

Hoe een golf van protest kon overwaaien vanuit de VS, maar in België een andere wending kon nemen, is best interessant. De dood van George Floyd bracht in de VS een golf van protest mee, die ook in West-Europa door velen werd gesteund. Het protest had twee pilaren, namelijk het politiegeweld en het racisme verhaal. Nu ga ik me als West-Europeaan niet wagen aan uitspraken over de beleving in de VS. Het protest had hier bij de publieke opinie een zekere steun. Het politiegeweld is in de VS al langer een structureel probleem en het anti-racisme protest werd gezien als een protest tegen de grote boeman in de media: Trump. Je zag hier dan op sociale media ook veel steunbetuigingen, gedreven door de pijnlijke beelden over de dood van George Floyd. Voor de Black lives matter beweging en aanverwanten, maar eveneens voor vele politieke partijen uit het centrum konden zich voorbereiden voor een gezamenlijke campagne. Daar liep het volledig mis, voor België was zondag 7 juni een game in het verhaal. De steun voor de protesten sloegen om in een aversie.

Nu zou je dit kunnen verwijten aan de keuze voor een massabetoging van 10.000 mensen in Brussel na maandenlange lockdown. Dit zal er voor een groot stuk mee te maken hebben, evenals met de rellen na de betoging die de moraliteit volledig onderuit halen. Toch liggen de oorzaak van aversie tegen de protesten nog dieper en waren ze voorspelbaar. Eerst en vooral staat het verhaal rond anti-racisme al veel te lang synoniem voor het ontwijken van maatschappelijke problemen. Telkens weer wanneer een debat over migratie en integratie nodig is, komen de linkse en centrumpartijen af met het racisme-schild om elke argument bij voorbaat af te weren. Het zodanig veelvuldig gebruik van het woord racisme maakt dat het hoe langer hoe meer een hol begrip is geworden, waarbij de modale man of vrouw denkt: “zijn ze daar weer?”. Dit is misschien niet terecht, want er is zeker nog racisme. Maar het is door het te pas en onpas te gebruiken als politieke dooddoener bij gebrek aan argumenten dat de lading leeg is geworden.

Een tweede pilaar van het protest was het politiegeweld in de VS. Laat het nu net zijn dat we hier in West-Europa meer geweld tegen politie zien die onze overheid machteloos doet toekijken hoe verschillende wijken no-go zones worden. Slechts enkele weken geleden moesten onze politie nog gaan lopen na een zoveelste incident met “jongeren” in Anderlecht, en het was geen faits-divers. Combineer dit met een falend en laks justitiebeleid, en we beseffen dat het geen structureel probleem is van racisme zoals Black Lives Matter graag pretendeert. De twee pilaren van het protest in de VS gaan hier niet op.

Bijkomend heb je nog de frustratie bij de bevolking over het democratische deficit van onze politiek. Na de verkiezingen was men er dezelfde avond al over eens dat er geen sprake was te praten met de winnaar van de verkiezingen. De kiezer kon enkel een ‘jaja, het is goed’ aanhoren, om dan te zien dat een minderheidsregering hun beleid al een jaar verder zet. Na een serieuze gezondheidscrisis en vlak voor een economische afgrond is men nog geen stap verder en kunnen deze kiezers enkel een grommend “nooit” horen als ze willen gehoord worden. Van 2019 kon trouwens een les worden getrokken. In het voorjaar van 2019 werd een nooit geziene Europese campagne op gang getrokken, met een miljoenen budget. De klimaatverandering moest en zou de agenda zijn van de verkiezingen. Hoewel er zeker genoeg mediasteun was, nogal zacht uitgedrukt, en dit breed werd gedragen door alle ‘fatsoenlijke’ politieke partijen die wekelijks stonden te applaudisseren voor spijbelende pubers, zette dit zich niet door tijdens de verkiezingen. De peilingen werden (bewust?) overschat, en het resultaat viel tegen. Kristof Calvo is nog steeds niet dezelfde meer, en Anuna is naar de achtergrond verplaatst, veilig bij de medewerkers van Groen, zoals verwacht.

Ditzelfde fenomeen zagen we ook nu terugkomen. De media gaven een wekenlang voorspel op de apotheose van de protesten en de ‘fatsoenlijke’ partijen wisten hun voorstellen voor meer positieve discriminatie, nog meer anti-discriminatie en hun gesponsorde Facebook advertenties klaar te houden. Alsof men nog niet had geleerd dat zo’n campagne wel eens een averechts effect kan hebben… Neen, de Vlaming of Nederlander heeft geen racistische genen in zich. Neen, we willen geen symbolen van onze geschiedenis en onze cultuur opgeven voor een kleine luidruchtige minderheid. En neen, we willen niet dat onze politiediensten zelf moet gaan lopen in onze grootsteden, en we weten al lang dat het niet zomaar gaat om “jongeren”.

Dat de dood van George Floyd zo wordt misbruikt om ons een identiteitspolitiek door de strot te rammen, zal door velen in Vlaanderen niet worden geaccepteerd. De politieke elite is de afgelopen jaren door de mand gevallen, al hebben ze dit zelf nog niet door. Het is niet zozeer het standbeeld van Leopold II dat van zijn sokkel ging. Neen: op zondag 7 juni viel ons eigen politieke establishment van haar morele sokkel.