In één Franse regio kwamen wel nationalisten aan de macht

Terwijl alle aandacht uitging naar de resultaten van het Front National, die ondanks grote steun onder de kiezers in geen enkele regio aan de macht kwam doordat gevestigde partijen in de tweede ronde van de verkiezingen ten gunste van de ander niet aantraden, wisten op het eiland Corsica de nationalisten de verkiezingen te winnen.

Voor het eerst werd de Corsicaanse onafhankelijkheidsbeweging de sterkste politieke kracht op het eiland. De autonomistische ‘Pè a Corsica’ (Verrijs Corsica!) van Gilles Simeoni wist in de twee ronde van de verkiezingen door een lijstsamenvoeging met de radicalere partij ‘Corsica Libera’ (Vrij Corsica) van Jean-Guy Talamoni op 35% van de stemmen te komen.

Doordat de gevestigde partijen in 2005 – mede om het Front National te dwarsbomen – het landelijke kiesrecht dat de grootste partij begunstigt ook voor de regionale verkiezingen invoerden, kon de beweging van Simeoni 24 van de 51 zetels in het regionale parlement van Corsica bemachtigen. Simeoni, tot voor kort burgemeester van Bastia, kon dan ook de leiding van de nieuwe regionale regering voor zich opeisen, terwijl Talamoni voorzitter van het parlement wordt.

Met de Corsicaanse separatisten lijken de gevestigde partijen, verblind door de opkomst van het Front National, niet gerekend te hebben. Anders hadden de Parti Socialiste en Les Républicains (voorheen UMP) in de tweede ronde wel samengewerkt, zoals ze ook deden in diverse regio’s waar het Front National het in de eerste ronde bijzonder goed deed.

Het verkiezingsprogramma van Pè a Corsica bevat onder andere punten zoals de erkenning van het Corsicaans, dat meer van het Italiaans dan van het Frans weg heeft, als ambtelijke taal op het eiland. Een eis die zich slecht verdraagt met het Franse centralisme. Corsica heeft reeds een bijzondere status, zo is er een zogenaamd eilandstatuut voor het 320.000 inwoners tellende eiland. Parijs heeft het dan ook niet gewaagd bij de herindeling van de regio’s ook Corsica met andere gebieden samen te voegen tot één regio, zoals het bijvoorbeeld wel met de Elzas deed.

Simeoni en Talamoni verwijten Parijs echter een koloniaal bewind te voeren over Corsica, waarin de oorzaak zou liggen voor welig tierend cliëntelisme, corruptie en criminaliteit. Simeoni wil dat Corsica in de Franse grondwet vermeld wordt, waarbij Corsica een grotere autonomie moet worden toegekend en het eiland ook wetgevende bevoegdheid krijgt.

In het kader van de herindeling moeten op Corsica in 2018 de twee ongeliefde departementen Zuid-Corsica en Hoog-Corsica, met hun door Parijs benoemde prefecten, opgeheven worden, waardoor de positie van de regionale regering versterkt wordt. Dat betekent echter ook dat er over twee jaar al weer nieuwe verkiezingen voor het regionale parlement op Corsica plaats zullen vinden. Allicht zullen de Socialisten en de Republikeinen de autonomiebeweging tegen die tijd niet meer onderschatten en dan wel op een of andere wijze samenwerken om ook de Corsicaanse nationalisten van de macht te houden.