Idlib – De tranen van oorlogsmisdadigers

Stilaan maar zeker nadert het uur 0 voor wat uiteindelijk moeilijk anders dan de bevrijding van de Syrische provincie Idlib genoemd kan worden. Het Syrische leger heeft zich massaal samengetrokken in een cordon rond dit vooral door al Qaida gecontroleerde gebied. Het is de laatste bewoonde kern in het land die door deze jihadisten bezet wordt en de opkuis ervan is gewoon een kwestie van tijd.

In fasen

Hoe hard die gevechten zullen zijn en hoe lang ze zullen duren is koffiedik kijken. Maar vermoedelijk zal dit tegen Nieuwjaar voorbij zijn en kan het land dan eindelijk herademen. Maar al Qaida en bondgenoten zitten ditmaal met de rug tegen de muur en dus wordt het of overgave of de dood. In zoverre velen al niet gevlucht zijn, ondergedoken onder de massa’s vluchtelingen.

Hoeveel jihadisten er zich daar nog bevinden is onduidelijk, maar het zijn er heel vermoedelijk meer dan 50.000, waaronder veel buitenlanders zoals de Chinese Oeigoeren van de Turkestan Islamic Party. Ooit met hulp van de VS en Turkije – ze waren aan het begin van deze waanzinnige oorlog zelfs bondgenoten – vanuit China naar Syrië en Irak gelokt.

De erg complexe toestand rond Idlib. De groene bolletjes zijn Turkse militaire observatieposten rond deze provincie, de blauwe Russische en de rode bollen zijn die van het Syrische leger en aanverwante milities. Deze posten zijn er gekomen als een gevolg van een akkoord tussen Rusland, Turkije en Iran. Bovenaan zijn er twee driehoeken die grensposten met Turkije voorstellen. De groene is open en de rode is gesloten. De kaart komt van de Turkse overheidsinstelling het Omran Center for Strategic Studies.

Hoe groot de invloed van al Qaida hier is is merkbaar aan het feit dat volgens Joshua Landis, een Amerikaanse specialist in deze materie, bijna 90% van alle goederen die vanuit Turkije het gebied binnenkomen passeren via de grensovergang van Bab al Hawa.

Deze douanepost is in handen van Al Qaida en daar heft deze groep (hier officieel Hayat Tahrir al Sham) belastingen op. Volgens sommige analyses gebeurt dat niet in geld maar in de vorm van goederen die men in beslag neemt. Met een taks die zelfs kan oplopen tot 50%. Wie de mensen in deze provincie dus hulp geeft financiert zo al Qaida.

Vermoedelijk zal de strijd dit weekend definitief losbarsten. De reden is dat de Syrische geallieerden, Iran, Rusland en, raar maar waar, ook Turkije op 7 september nog maar eens vergaderen. En daar zal praktisch zeker het licht definitief op groen gezet worden voor de laatste veldslag van het Syrische leger tegen die salafistische terreurgroepen die Syrië met steun ook van Nederland en België zolang teisterden.

Vermoedelijk zal deze slag in fasen verlopen en zal men vooral het zuiden en westen van Idlib aanvallen. Met als voornaamste eerste doelwit Jisr al Shughur, de normaal qua inwoners derde stad van die provincie. In een latere fase zou men dan de provinciehoofdstad Idlib innemen. Afhangend van het verzet dat al Qaida & co hier dan nog gaan bieden. Men hoopt nog steeds op een overgave.

Mislukte onderhandelingen

Probleem was dat Turkije, Rusland en Iran wekenlang gesprekken voerden met al die jihadistische groepen, zelfs met Al Qaida. Het idee was om de al bestaande kloof tussen groepen als de alliantie (Het Nationaal Bevrijdingsleger) van Nour al Din al Zinki, Suqur al Sham en Ahrar al Sham en de alliantie rond al Qaida verder uit elkaar te drijven. Ook hoopten sommigen op de ontbinding van al Qaida in Syrië. Een waanzinnig idee dat geen enkele kans maakte.

De groep rond Ahrar al Sham krijgt veel steun van Turkije maar bleek uiteindelijk niet bereid tot een compromis met de Syrische regering. Alhoewel zij al jaren tegen al Qaida een bloedige strijd voeren, besloten ze hun lot met elkaar te verbinden en dus samen te sterven.

Uiteraard tot ongenoegen van Turkije dat snel af wil van deze oorlog. Die willen opnieuw handel voeren in plaats van oorlog. Opvallend daarbij is dat Turkije eind augustus Hayat Tahrir al Sham voor het eerst officieel bestempelde als een terreurgroep. Voordien telde dit alleen voor de vroegere benamingen van de lokale afdeling van al Qaida zoals Jabhat Fatah al Nusra.

De controle van al Qaida, nu Hayat Tahrir al Sham geheten, over de provincie Idlib is heel sterk. Merk op hoe het financieel cruciale grensgebied met Turkije in handen is van deze terreurgroep en hoe ze ook alle enigszins interessante steden bezetten. Deze machtsgreep kon uiteraard alleen met steun van Turkije en de westerse alliantie tot stand komen. Bovendien betekent dit dat alle andere terreurgroepen zoals Ahrar al Sham voor hun bevoorrading afhankelijk zijn van al Qaida en dat alle organisaties die er humanitaire hulp geven zo ook al Qaida steunen. Wel is het gebied in het oosten rond de stad Abu Duhur sinds begin dit jaar in handen van het leger. Het is trouwens een van de speerpunten voor de aanval op Idlib.

Om zoveel mogelijk burgers aan het komende geweld te laten ontsnappen maakten Syrië en Rusland daarvoor in het zuidoosten van de provincie een vluchtroute. Die werd echter recent onder druk van die jihadistische groepen gesloten. Vooral al Qaida arresteert continu mensen die men er van verdenkt een akkoord te willen sluiten met de regering in Damascus.

En natuurlijk hoopte ook de regering in Damascus op een zo vreedzaam mogelijke verovering van de provincie. Dat scheelt in de kosten voor de latere wederopbouw en het leger en zorgt voor minder vluchtelingen die men dan moet herhuisvesten.

Ook voor Turkije zou dit een goede zaak geweest zijn. Daar heeft men immers grote schrik voor de mogelijk honderdduizenden vluchtelingen die in Turkije een veilig heenkomen zouden willen zoeken. Het Turkse leger heeft aan haar grens om dit te verhinderen trouwens ook zwaar legermaterieel samengetrokken.

Een verschil met vroeger, toen Turkije wel veel interesse had voor vluchtelingen die ze dan in kampen onderbracht van waar men uit die hongerige wanhopige massa nieuwe huurlingen voor die jihadistische oorlog kon rekruteren. Maar dat is geschiedenis.

Turkije voelt zich tegenwoordig terecht in gevaar omwille van de VS en ook de EU die voluit achter de PKK/YPG gingen staan en zo de eenheid van Turkije bedreigden. En dus kon president Recep Erdogan moeilijk anders dan de kant van zijn vroegere tegenstanders kiezen, Assad en Poetin. Simpele logica, maar men moet het natuurlijk willen zien. Wel is deze ontwikkeling voor Erdogan een enorme opdoffer en een zeer zware nederlaag.

Al Qaida redden

Ondertussen klinkt overal in westerse regeringskringen, de media en het wereldje van corrupte ngo’s genre Amnesty International de noodkreet want ze beweren te vrezen voor het lot van die mensen in Idlib. VN-bemiddelaar Staffan De Mistura, Federica Mogherini, verantwoordelijk voor het buitenlands beleid van de EU, het Rode Kruis, president Donald Trump en Antonio Guterres,secretaris-generaal van de VN luiden allemaal de noodklok.

Je moet maar durven, eerst stuurt men vanuit het Westen vele tienduizenden jihadisten naar Syrië en Irak en bezorgt hen massa’s wapens, materieel en politieke steun in de vorm van de meest walgelijke propaganda. En nu dat hun luguber oorlogsspel op zijn einde loopt roepen zij de Syrische regering op tot terughoudendheid. Voor hen mag het Syrische leger niet aanvallen. Het toont nog maar eens aan hoe het Westen al Qaida nog steeds steunt.

Turkije, Rusland, Iran en Syrië hebben er de voorbije maanden alles aan gedaan om hier een zwaar bloedbad te vermijden. Tevergeefs. En wat deden Guterres, Mogherini en de anderen in diezelfde periode? Niets, behoudens zoals voorheen al Qaida alle steun verlenen om die oorlog toch maar te laten voortduren.

Clownesk hierbij was zeker het voorstel van De Mistura om eigenhandig burgers uit dat gebied weg te halen. Wat een onbenul moet je zijn om dit in het publiek voor te stellen? Uiteraard zal die veldslag om Idlib uiterst bloedig zijn en massa’s onschuldigen treffen. Maar de ware schuldigen hiervoor zitten in Israël, Washington, Riaad, Doha, Ankara en bij de EU in Brussel. Zij stuurden die jihadisten en gaven hen wapens.

De ingewikkelde toestand rond die jihadistische bewegingen in Idlib blijkt uit dit van september 2017 daterende organigram. Sindsdien is Nour al Din al Zinki toegetreden tot de alliantie van Ahrar al Sham en Suqour al Sham. Deze laatste terreurgroep is die waartoe de Molenbeekse salafistische sjeik Bassam Ayachi behoort. Praktisch al die veranderingen zijn het gevolg van ruzies over geld met al Qaida. Die laatste is dankzij de controle over de invoer uit Turkije de veruit sterkste partner en dus een aanlokkelijke bruid voor de anderen. Dit uit elkaar spelen is zoals verwacht was mislukt.

Er is een al eeuwen geldend principe dat wie het potje breekt dat ook moet betalen. Het Westen heeft Syrië doen vernielen en dus stelt de logica dat ze de wederopbouw nu ook maar betalen. Waarbij men de verantwoordelijken voor dit bloedbad zoals Barack Obama naar het Internationaal Strafhof in Den Haag stuurt, liefst om hen levenslang te laten opsluiten. En daar mogen best ook wat persmensen tussen zitten. Zij wisten immers beter maar verkozen de kant van al Qaida te kiezen.

Russische oorlogsvloot

Bovendien heerst er volgens informatie komende uit die terreurgroepen zelf een erg deprimerende stemming in dit milieu. Velen zien geen uitweg meer en wantrouwen iedereen, ook de eigen leden. Om de haverklap zijn er ook aanslagen onder die groepen en gaat het gerucht dat ook westerse inlichtingendiensten er actief bezig zijn met het uitschakelen van als te gevaarlijk geziene terroristen. Niet onlogisch natuurlijk.

Verder is de spanning internationaal op dit ogenblik zeer hoog. Zo trok Rusland een belangrijk deel van zijn oorlogsvloot, goed voor een dertigtal oorlogsbodems en 25 vliegtuigen, samen voor de Syrische kust. Officieel om er militaire oefeningen te houden. Die stoppen op 8 september, de dag na de nieuwe geallieerde topconferentie in Teheran met Moskou en Ankara. Toeval?

De Russische kruiser Moskva. Het Russische leger toont in het noorden voor de Syrische kust op dit ogenblik met 30 oorlogsschepen en 25 gevechtsvliegtuigen haar tanden. Niet toevallig ligt dit vlakbij de gevechtszone.

Ook waarschuwde men vanuit Syrië en Rusland herhaaldelijk voor een zoveelste nepaanval met chemische wapens door de Witte Helmen en al Qaida. Waarbij men in Moskou en Damascus zelfs de naam van het Verenigd Koninkrijk liet vallen, de oprichters van de Witte Helmen.

Zowel Londen, Parijs als Washington dreigden er immers de voorbije weken mee om bij een nieuwe vermeende aanval met chemische wapens zware represailles te zullen nemen. Met de VS die, zoals minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo vandaag deed, het ene uur haar zegen geven voor deze operatie en een uur later dan waarschuwen voor de gevolgen van een aanval en dreigen. De klassiek geworden Amerikaanse kakafonie.

Veel meer dan de stuiptrekkingen van de verliezers van deze oorlog zullen dat echter niet zijn. Zoals ook de serie Israëlische aanvallen op Syrië in essentie alleen maar dienen om de woede van het zionistische establishment omwille van hun nederlaag te koelen. Slechte verliezers.