Europees christendom onder druk

In dit artikel wil ik het hebben over de rol van het christendom in Europa en de situatie waar het in verkeert. Ik werd hiertoe geïnspireerd door de artikelen van de Hongaarse journalist Gergely Szilvay en het vijf-jaarrapport over christianofobie in Europa, gepubliceerd door het Observatorium van Intolerantie en Discriminatie tegen Christenen in Europa (OIDCE).

“485 begraafplaatsen of religieuze plaatsen van samenkomst werden gevandaliseerd tussen 1 januari en 30 september 2010. 410 daarvan waren christelijke plaatsen, 40 islamitische en 35 joodse”, aldus de voormalig Franse minister van Binnenlandse  Zaken Brice Hortefeux.

Dit betekent dat de symbolen van de meerderheid het vaakst het doelwit zijn van anti-religieuze, of om precies te zijn anti-christelijke, aanvallen. Dit is vreemd als we weten dat het katholicisme lange tijd de officiële godsdienst is geweest in Frankrijk en dat meer dan de helft van de Fransen zich nog altijd als katholiek beschouwt. We moeten echter beseffen dat praktiserende katholieken inmiddels een minderheid zijn in Frankrijk.

We kunnen ons niettemin afvragen hoe het kan dat de zwijgende meerderheid gediscrimineerd wordt of misschien zelfs vervolgd in extreme gevallen. Er zijn andere demografische kenmerken waarbij dit een algemeen bekend verschijnsel is. Neem bijvoorbeeld vrouwen, er is altijd een meerderheid van vrouwen geweest in de samenleving, tot op de dag van vandaag horen we echter zelfs in West-Europa over vrouwen die worden achtergesteld op het werk. Zwarten zijn altijd een meerderheid geweest in Zuid-Afrika, toch werden ze decennia lang gediscrimineerd onder het apartheidsbewind.

Om tegen het christendom gericht vandalisme en discriminatie te begrijpen, moeten we eerst inzien dat de scheiding van kerk en staat in toenemende mate wordt geïnterpreteerd als de scheiding van kerk en samenleving. Het begrip ‘kerk’ wordt bovendien gelijkgesteld aan de clerus. Deze tendens neemt alleen maar toe en vind bijvoorbeeld ook zijn weg binnen de recent opkomende Piratenpartij.

Anti-clericale bewegingen hebben altijd bestaan in Europa en hebben lange tradities in veel samenlevingen, maar de gebeurtenissen van mei 1968 waren een belangrijke mijlpaal voor de huidige situatie. In mei ’68 protesteerden duizenden studenten tegen de regering van Charles de Gaulle en tegen de maatschappelijke status quo voor ‘een betere wereld’. Ze relden in de straten, blokkeerden de toegang tot universiteiten, hun leider Daniël Cohn-Bendit piste tegen de muur van de Sorbonne, ze staken de ingang van de Parijse aandelenbeurs in brand.

Deze ‘betere wereld’ betekende meer vrijheid in onderwijs, gezondheidszorg (legalisering van abortus en euthanasie), verdere stappen in de scheiding van kerk en staat, meer vrijheid in het leven van alledag (gedrag tussen kinderen en ouders, tussen leerlingen en leraren), seksualiteit (voor-huwelijkse sex) en de publieke zaak (geen militaire dienstplicht en geen doodstraf meer), minder ongelijkheid, bescherming van minderheden, bescherming van flora en fauna en ‘wereldvrede’.

Het is interessant dat, als continent, Europa het eerste christelijke continent is. Sinds de jaren ’60 wordt de rol van de christelijke godsdienst, van christelijke kerken echter zwakker, niet alleen omdat het uit de mode is, maar ook vanwege verbale en fysieke aanvallen op het christendom. We leven in een tijdperk van ‘dictatuur’ van de politieke correctheid. Hoe is het zo ver gekomen?

Er zijn veel methoden die hiertoe gebruikt zijn. Ik noem maar een paar voorbeelden uit verschillende landen:

• EU-ambtenaren stelden een schoolagenda voor waarin feestdagen van alle godsdiensten waren opgenomen, behalve christelijke;
• Extreem-linkse anarchistische groepen riepen op tot het in brand steken van kerken in Duitsland, ze werden uiteindelijk vrijgesproken;
• In Frankrijk werden protestanten tegen een godslasterlijke theatervoorstelling gearresteerd door de politie;
• Een lokale overheid organiseerde een tentoonstelling waarin christelijke persoonlijkheden werden gesodomiseerd;
• Christelijke evenementen worden op televisie belachelijk gemaakt;
• Missen worden verstoord door Holebi-activisten;
• Religieuze symbolen (inclusief christelijke) worden uit scholen verbannen vanwege immigranten;
• Religieuze websites worden gehackt;
• Holebi-mars belastert het christendom;
• Een verbod op het dragen van een kruisje op het werk en daaropvolgend ontslag van christelijke werknemers;
• Bekende personen en parlementsleden die bedreigd worden, omdat zij publiekelijk hun steun uitspreken voor het traditionele huwelijk;
• Stilzwijgen over discriminatie van christenen in Europa en in andere delen van de wereld;
• Het opleggen van politiek-correcte maatregelen aan religieuze scholen.

Na het nader bekijken van veel van de 620 verzamelde gevallen, scheen het me toe dat het om een systematisch proces gaat en iemand er achter moet zitten. Welnu, volgens de OIDCE zitten er 3 groepen achter deze gevallen: radicale Holebi-organisaties, radicale feministen en radicale secularisten. De OIDCE verdeeld de zaken in haar rapport over 2011 over de volgende categorieën:

I- Gevallen van discriminatie

-Vrijheid van godsdienst (19)

-Vrijheid van meningsuiting (12)

-Vrijheid van geweten (12)

-Anti-christelijk handelen ingegeven door discriminerende wetten gebaseerd op gelijkheid (10)

II- Intolerantie

-Verdringing uit het openbare leven (14)

-Daden tegen religieuze symbolen (19)

-Laster (18)

III- Handelen ingegeven door haat

Een parlementair rapport in het Verenigd Koninkrijk gaf aan dat de staat tekort schiet in het beschermen van de rechten van christenen, of het nu gaat om de rechten van de meerderheid op het werk of om andere zaken. Veel deskundigen concludeerden dat christenen niet van zich laten horen. Algemeen directeur van de BBC Mark Thompson stelde dat het christendom met veel minder fijngevoeligheid behandeld wordt dan andere godsdiensten omdat het bredere schouders heeft.

Het echte probleem is de lijdzaamheid van christenen in het openbare leven en het geringe zelfbewustzijn in het spreken over het christelijk geloof en de christelijke identiteit, deels vanuit angst daar op aangevallen te worden en deels door succesvolle negatieve campagnes tegen de kerk (bijvoorbeeld inzake pedofilie, geheimen van het Vaticaan, de rol van de Kerk tijdens de Tweede Wereldoorlog enzovoort) en tegen mensen en instituten verbonden aan oude tradities of oude aristocratische/nationale/christelijke elites.

De mainstream media en contemporaine kunst vallen deze het meest aan. De traditionele kerken (katholieken, lutheranen, calvinisten) zijn verzwakt en nieuwe religieuze stromingen komen op in de samenleving (evangelischen, islamieten, boeddhisten). Dit gaat niet zonder moeilijkheden omdat religie onderdeel is van de persoonlijke maar ook van de nationale identiteit en de meeste mensen zich hiervan bewust zijn.

We kunnen zien dat de generatie van mei ’68 er in is geslaagd veel van zijn claims heeft weten te realiseren, maar de effecten zijn, in samenspel met andere factoren, catastrofaal:

Europa heeft de meest vergrijsde (Duitsland, Zwitserland) bevolking en de bevolking met de laagste vruchtbaarheidsgraad (Tsjechië, Bulgarije) ter wereld. Tientallen miljoenen abortussen zijn uitgevoerd. Het bevolkingsaantal neemt af ook al is er immigratie. Meer en meer kinderen worden geboren zonder dat de ouders getrouwd zijn (Hongarije, Frankrijk). En de meeste huwelijken eindigen in scheiding (63% in Zweden).

Een hedonistische samenleving gebaseerd op consumptie in de meeste stedelijke gebieden in Europa en een zeer groot deel van de huishoudens dat lijdt onder schulden, de consumptie is lange tijd groter geweest dan de inkomsten. En onze regeringen hebben de economische crisis waar we nu in verkeren niet voorkomen.

Onze taak als jonge christenen is om onze stem te laten horen ten aanzien van belangrijke onderwerpen die betrekking hebben op het alledaagse leven van mensen. We moeten duidelijk maken wat de voordelen zijn van tradities, van het traditionele gezin, van de traditionele samenleving, van familiebedrijven enzovoort. De mensen moeten het belang beseffen van de godsdienst en van de historische rol van de clerus. Zelfs die mensen die geen praktiserend christen zijn hebben er recht op te weten wat religie werkelijk betekent.

Vrijheden zijn wat ons betreft iets anders dan politieke correctheid.

De staten in het Westen slagen er niet in de rechten van christenen te beschermen omdat ze onder druk staan van kleine maar goed georganiseerde lobbygroepen van secularisten en minderheden en het is onze taak om onze stem te laten horen voor de zwijgende meerderheid. We moeten het goede voorbeeld geven aan de samenleving en zelf lobbygroepen vormen om op te komen voor hen die ‘bang‘ zijn om hun gezichtspunt te uiten. Het zal een lange slag zijn, maar het is de moeite waard.