Euro is niet meer te redden, maar voor zijn ondergang kan er nog veel schade worden aangericht

Zo, zo, de euro is dus niet meer te redden, tot de ondergang gedoemd, aldus de econoom Edward Prescott, die in 2004 de Nobelprijs voor de Economie ontving. De enige vraag is nog hoeveel schade de munt nog aan zal richten voor hij sneuvelt. Helaas verraadt de Amerikaan niet op welke termijn de instorting plaats zal vinden. Hoeveel tijd we met andere woorden nog hebben, om nog meer schade op te bouwen.

Dat is ergerlijk. Maar maakt niet uit, dan moeten we alleen haast maken. Dat weet ook Angela Merkel en die doet ook meteen ijverig haar best. Bij haar meest recente ontmoeting met Emmanuel Macron heeft ze de Franse president toegezegd, hem te steunen bij het erdoor krijgen van zijn plan voor een gemeenschappelijke begroting van de Eurozone. In die begroting zouden snel nog eens enkele Duitse miljarden gestort moeten worden, voordat het eindsignaal van het Euro-spel klinkt.

Niemand mag lijden onder de Brexit

Het plan is per slot uit de nood geboren die de Britten ons gebracht hebben. Met een netto-bijdrage van twaalf miljard euro is de eilandnatie de op een na grootste betaler aan het EU-budget. Alleen Duitsland betaalt meer, namelijk 14 miljard, de Fransen zes en de Italianen drie miljard euro per jaar. Grote netto-ontvangers zijn de Polen met tien en de Tsjechen met zes miljard euro.

Wanneer de Britten vertrekken moet Brussel ofwel de bijdrage van de resterende lidstaten opschroeven, wat niet alleen Duitsland maar bijvoorbeeld ook Frankrijk en Italië zou treffen, wat de Duitsers hen uiteraard niet aan zouden willen doen. Het alternatief is dat men de uitgaven richting de netto-ontvangers terugschroeft. Maar dat gaat al helemaal niet, aangezien minder subsidies ook minder macht voor Brussel zou betekenen. We wilden de natiestaten per sloot van rekening stap voor stap in het zuur van de Brusselse centrale bureaucratie oplossen. Wie in plaats daarvan de subsidiekraan dichtdraait, heeft de Visegrad-landen per slot van rekening ook weer wat minder bij de ballen. Wat een dilemma!

Eigen budget voor de Eurozone

Maar toen kwam het geniale idee van het eigen budget voor de Eurozone. Door middel van dit gezamenlijke potje, zou men extra Duits geld naar Parijs en Rome kunnen doorloodsen en daarmee de door de Brexit hogere nettobijdrages van de Fransen en Italianen aan de EU-herverdelingsmachine compenseren. Daarmee zouden allen weer tevreden zijn: De Polen en Tsjechen (die niet in de Eurozone zitten), omdat ze net zo veel van de EU blijven ontvangen als voor de Brexit, de Fransen en Italianen, omdat hun door de Brexit veroorzaakte extra bijdrage door de Duitsers gecompenseerd wordt en ze onder de streep precies zo weinig zouden hoeven te betalen als voorheen, en de Duitsers, omdat we hen zullen vertellen dat ze daarmee een verdere grote stap op de weg van de “Europese integratie” gezet zullen hebben. Dat horen de Duitsers altijd graag. Om de  goede stemming te bewaren zullen we de Duitsers bovendien verzekeren dat ondanks hun extra aanslag van miljarden “niemand iets tekort komt”.

Denkt u dat ze dat nooit zullen geloven, omdat iedereen toch weet dat geld dat ergens naartoe gaat ook ergens vandaan moet komen en dus per definitie ergens bespaard moet worden? Dat ziet u veel te pessimistisch in. De Duitse sukkels hebben immers ook de flauwekul geslikt, dat men 40 miljard euro voor asielzoekers op kan hoesten zonder dat die vervolgens elders tekortschieten. Duitsers rekenen namelijk niet met hun hoofd, maar “met het hart” en sinds de zoveelste onderwijshervorming is menigeen het rekenen sowieso verleerd.

Concurrentiekracht

De hierdoor aangerichte schade voor de hele EU is nauwelijks in cijfers uit te drukken. Gespekt met het Duitse geld kunnen de Fransen en Italianen hun zombiebanken nog langer overeind houden evenals de rammelende structuren in hun landen. Daarmee is men ervan verzekerd dat hun internationale concurrentiekracht nog verder achterblijft en de beide landen verder afzinken. Duitsland zal daarentegen verder leeggezogen worden en op deze manier verzwakt worden.

Wat zei Edward Prescott ook alweer? Het gaat er alleen nog om hoeveel schade de Euro nog aanricht voor hij onvermijdelijk ten onder gaat. U ziet het, professor: We hebben nog wel wat azen in onze mouwen. Merkel, Macron en ECB-chef Mario Draghi zullen die stuk voor stuk nog uitspelen, daar kunt u van op aan. Draghi kan aansluitend, als alles voorbij is, rustig naar zijn oude werkgever Goldman Sachs terugkeren om de Amerikaanse bank trots te melden: We hebben de Europese concurrentie een slag toegebracht waarvan ze zich de komende decennia niet zullen herstellen.

Wen er maar aan!

Maar geen zorgen, aan de armoe zullen we wel wennen, zoals we ook steeds meer wennen aan het terrorisme. De Duitsers worden door hun elite zelfs opgeroepen te wennen aan het terrorisme en Duitsers zijn niet gewoon bevelen te weigeren. Wen er maar aan dat je ieder moment onder de wielen van een vrachtwagen kunt komen waarvan de bestuurder naar het martelaren-paradijs op weg denkt te zijn. Ons leven verandert nu eenmaal en hoe we sterven dus ook. Was het niet de Duitse minister van Integratie Aydan Özoguz die al in 2015 decreteerde dat ons samenleven iedere dag opnieuw uitonderhandeld moet worden? En dat ons dan meteen weer denken aan dat nog veel mooiere citaat van de Groene politica Katrin Göring-Eckardt uit hetzelfde legendarische jaar: “Ons land zal veranderen, en wel drastisch. En ik verheug me daarop!”

Een tipje van deze verheugende verandering kon schrijver dezes zelf meemaken toen hij afgelopen zaterdag kort voor middernacht de Hamburgse metro binnen stapte. Toen ik instapte, waren twee groepen Midden-Oosterlingen reeds een stevige vechtpartij begonnen. Met schoppen, vuistslagen en geschreeuw onderhandelden de jongemannen hun samenleven opnieuw uit. Een Duitser deed al zijn best met verbale inspanningen de zaak te “de-escaleren”. Ook met zijn tweeën hadden we onze handen (en voeten) vol om de groepen uit elkaar te houden. Het hoofdfront waarlangs de “onderhandelingen” plaats vonden was gelukkig het smalle gangpad van het gebied tussen de deuren naar de bankjes, dat we na enige schermutselingen met zijn tweeën goed af konden sluiten. Dat lukte alleen, zo moet ik de kemphanen nageven, doordat beide groepen er, ondanks onze robuuste interventie, van af zagen ons in hun onderhandelingen te betrekken.

Zo veranderde de scène na enige tijd in een luide maar niet gewelddadige Morgenlandse woordenstrijd. In het geraas daarvoor had ik af en toe de gezichten van enkele Duitse vrouwen gezien die op veilige afstand zaten. De uitdrukking die daarop te lezen stond, kan het beste met “blinde paniek” beschreven worden, hoewel ze gelukkig niet aangevallen werden. Toch jammer, dat Kartin en Aydan niet in die metro zaten om deze vrouwen mee te delen dat ze zich veel meer zouden moeten verheugen in plaats van bang te zijn.

Eigenlijk zou je dergelijke vechtjassen het vriendelijke advies willen geven met hun geschillen terug te keren naar hun vaderland om het daar verder uit te vechten. Maar dergelijk advies is zo ongeveer verboden. Interessant niet waar, tegen gewone Duitsers wordt gezegd dat men maar aan dergelijke conflicten en aan nog ergere dingen zoals terroristische aanslagen moet wennen. Maar niemand moet het wagen een Afghaan, een Irakees of een Syriër hetzelfde te adviseren: Blijf in je eigen land en wen er maar aan dat het van tijd tot tijd tot gewelddadigheden komt. Wie dit tegen Duitsers zegt heet daarmee “realistisch”, wie het tegen asielzoekers zegt is daarentegen harteloos en frivool. Zo kleurrijk zijn onze wereld en onze moraal!