“Vluchtelingen welkom” staat er op een banner op de site van de Duitse socialistische partij Die Linke (vergelijkbaar met de SP in Nederland). Maar de multiculturele visioenen van de partijtop raken bij de partijbasis niet zonder meer de juiste snaar.
[contextly_sidebar id=”LxpmO59jjh7vzUAnN3UhTXJOl7AplKWh”]De voormalige partijvoorzitter Oskar Lafontaine kon naar eigen zeggen dan ook op veel instemmende reacties rekenen toen hij enige afstand van het partijstandpunt nam. Voor de Kerst sprak Lafontaine zich al voor strikte contingenten uit en stelde hij dat vluchtelingen zoveel mogelijk in de buurlanden van Syrië ondergebracht moeten worden om ze zo de gevaarlijke overtocht over de Midddellandse Zee te besparen.
Zijn vriendin Sarah Wagenknecht, lid van de Bondsdag voor Die Linke, liet zich onlangs op vergelijkbare wijze uit. “Natuurlijk is er een bovengrens, objectief kan Duitsland niet nog eens een miljoen vluchtelingen aan”, aldus Wagenknecht na de rellen van oudejaarsavond. “En wie het gastrecht misbruikt, die heeft het gastrecht dan ook verbruikt.”
Dat met Lafontaine en Wagenknecht uitgerekend de landelijk meest bekende vertegenwoordigers van de partij zich kritisch uitlaten over de onbegrensde ‘welkomstcultuur’, treft de partij pijnlijk. Campagneleider Matthias Höhn reageert gechoqueerd: “Het was en is een gevaarlijke dwaling om te denken dat de ruk naar rechts van een samenleving voorkomen kan worden door de eisen van rechts een wat tegemoet te komen.” Dietmar Bartsch, die samen met Wagenknecht het voorzitterschap van de Linke-fractie in de Bondsdag voert en als aartsvijand van Lafontaine geldt, tapte uit hetzelfde vaatje: “Het lijkt me weinig zinvol om de concurrentie met de CSU of zelfs de AfD aan te gaan.”
De interne discussie over het vluchtelingenvraagstuk komt de partij ongelegen. In Baden-Württemberg en Rijnland-Palts willen de socialisten in maart in de landdag komen en in Saksen-Anhalt willen ze hun plaats als grootste partij na de CDU veilig stellen. De strategen op het partijbureau weten echter wel dat de asielcrisis het grote thema zal zijn in de verkiezingscampagnes die zo onderhand beginnen. Officieel is de partij Die Linke multicultureel en asielzoekervriendelijk. Maar het is geen groot geheim dat vooral hun sociaal zwakkere kiezers weinig begrip hebben voor deze standpunten.
De partij bevindt zich dan ook in een spagaat. Duitsland moet volgens Die Linke weliswaar onbegrensd vluchtelingen op blijven nemen, maar de kosten moeten verhaald worden op de EU-landen die relatief weinig vluchtelingen opnemen. Lafontaine houdt dit idee voor slechts gedeeltelijk uitvoerbaar: “Deze landen zijn door het bezuinigingsdictaat van Duitsland al kapot gemaakt.” Het tafeltje voor de vluchtelingen kan alleen “door de rijken of de superrijken gedekt worden.”