De raciale revolutie

Een losgeslagen meute bekladt standbeelden of trekt ze omver. Ze plundert winkels, barricadeert wegen en steekt kantoren in de brand. Ze gaat de politie te lijf met alles wat voor handen is. Het podium bij hun demonstraties is alleen voor zwarte mensen. In een andere tijd en in een ander land heette dat “slegs vir swartes’. Hun presidential hope, Bernie Sanders, werd een aantal jaren geleden van een Black Lives Matter-podium getrokken omdat hij een blanke (en oude) man is. In Groningen moesten blanke demonstranten achteraan zitten. Het PR-beleid bij manifestaties bepaalt dat blanke activisten niet met de pers mogen praten. Ook hier geldt ‘alleen voor zwarte mensen’. Politieagenten knielen voor demonstranten, politiecommandanten laten zich knevelen en vernederen. Burgemeesters lopen mee in te grote demonstraties en gemeentebesturen laten Black Lives Matter op het wegdek kalken en openen condoleanceregisters in gemeentehuizen. Mediakanalen halen series en films uit hun aanbod, omdat deze “niet meer passen in de huidige tijd”. Boektitels worden gewijzigd, de inhoud gekuist. George Orwell schreef in 1948 deze profetische woorden:

“Every record has been destroyed or falsified, every book rewritten, every picture has been repainted, every statue and street building has been renamed, every date has been altered. And the process is continuing day by day and minute by minute. History has stopped. Nothing exists except an endless present in which the Party is always right.”

Welkom in de nieuwe waanzin.

Het probleem van het linkse geweld is dat het denkt en handelt vanuit een enorm schuldcomplex, maar geen verlossing kent. Het zal nooit genoeg zijn. Het begint met een openbare schuldbelijdenis en een unaniem aangenomen manifest, vervolgens worden straatnamen veranderd, standbeelden verwijderd en het eindigt met boekverbrandingen. Het uiteindelijke doel van de radicaal-linkse waanzin is de totale vernietiging van de samenleving en de bestaande orde. Alles moet voor dat doel wijken.

De historische voorbeelden liggen voor het oprapen: het schrikbewind in het revolutionaire Frankrijk na 1789, de Parijse commune van 1870, de terreur na de Russische revolutie van 1917, de anarchie in het republikeinse Spanje van 1936, de burgeroorlog in China, de culturele revolutie in dat land in de jaren 60, de Rode Khmer in Cambodja, de chaos in Zuid-Afrika onder het ANC-regime, maar ook de wetteloosheid in de zwarte wijken waar de Black Panthers het in de jaren 70 voor het zeggen hadden. Keer op keer probeert de rode barbarij een totale omkering van waarden te realiseren, om het paradijs op aarde te vestigen. ‘A revolutionary must become a cold killing machine motivated by hate’, luidt de strijdkreet van een van de radicale zwarte groepen in hedendaags Zuid-Afrika.

Een mooi voorbeeld hiervan is Angela Davis, een communistische zwarte activiste (waarvan op YouTube alle video’s probleemloos zijn te zien, terwijl je moet inloggen voor video’s van zwarte Amerikanen die kritisch zijn op het BLM-gebeuren). Davis was nauw betrokken bij de Black Panther Party (roof, ontvoering, marteling, moord en verkrachting zijn hun wapenfeiten), en sloot zich nota bene in 1968 – het jaar van de ‘Praagse lente’ – aan bij de Communistische Partij van de Verenigde Staten. Ze ontving in 1979 in de DDR de ‘Internationale Lenin Prijs voor de Vrede’, was kandidaat vicepresident voor de partij tijdens de verkiezingen in 1980 en 1984, steunde de Russische inval in Tsjechoslowakije in 1968 en in Afghanistan in 1979. Pas in 1991 werd ze uit de partij gezet nadat ze afstand had genomen van de coup tegen Gorbatsjov. Nu wordt ze overal ter wereld onthaald als een popster en liggen zwarte en blanke demonstranten aan haar voeten. Het wekt dan ook geen verbazing dat haar boeken op iedere zogeheten ‘antiracisme-leeslijst’ staan. Het marxisme van Davis, dat tegenwoordig verkocht wordt als ‘identity politics’, vormt de basis van de antifa- en Black Lives Matter-catechismus. Artikel 1 daarvan luidt: “De witte mens zal zich tot in lengte van dagen schuldig voelen”.

Angela Davis

“Leftism is a religion of self-loathing. It teaches white people to hate their race, boys to hate their sex, women to hate their femininity, Americans to hate their country, westerners to hate their history,” zegt de Amerikaanse auteur Matt Walsh. Deze ‘Church of Grievance-Driven Collective Identity’, in de woorden van Cameron Hilditch, drijft naast zelfhaat op een opgelegde collectieve blanke schuld. De beeldenstorm die sinds het begin van de chaos over de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en België trekt, laat minachting zien en doet voor zijn iconoclasme een beroep op ‘blanke schuld’. Hilditch, werkzaam voor het National Review Institute, ziet deze beeldenstorm – net als 400 jaar geleden – als een theologisch probleem. Hij schrijft:

“Building a statue is an act of forgiveness. When we build a statue, we cannot help but bring the whole life of the subject into the public square for examination. We ask our compatriots to remember the person long after their death and to think upon their deeds long after most of our own have faded into the mists of time. But clearly not every deed is pleasant to remember. Who, after all, would choose to have all his actions and his likeness carved into stone for posterity to inspect and interrogate? The praise of any person who lived under the microscope of history necessitates a passing over of their sins. A line must be drawn to limit the claims of public outrage, as bright and red as the blood on the doorposts of the Hebrews in Egypt. Some acts and undertakings, we decide, are so great that they mark a definite point at which mocking and scorn must give way to simple gratitude.”

De rode barbaren hebben echter geen boodschap aan dit idee van vergeving. Hilditch:

“There is no cross they could nail their opponents to that would ever cleanse the guilty of their impurity; nothing in the lives of the Last Lion or the Great Emancipator that make up for the fact that, like countless others, they once ate of the tree of the knowledge of black and white. Fall once and damnation is unavoidable”.

Dat kunnen de rode Filistijnen nooit accepteren: dat ook zij schuldig zijn. Nimmer, schreeuwen ze. Zij zijn de onschuldigen; het zijn de anderen – de niet-zwarte medemensen – die schuldig zijn. Het is om die reden dat juist de zwarte gemeenschap zich zo wentelt in slachtofferschap. Al hun falen – werkloosheid, criminaliteit, gebroken gezinnen, seksuele promiscuïteit – is de schuld van de ander, de niet-zwarte, de structuren, de geschiedenis. Iedere zwarte die zich weet te ontworstelen aan dit moeras, wordt door de achterblijvers gezien als een ‘bounty’ (zwart van buiten, wit van binnen), als een verrader. Aziatische wijken zijn vaak de eerste doelwitten van de zwarte woede, omdat deze minderheidsgroep zich wel succesvol heeft kunnen ontwikkelen. En daarom schreeuwt de meute zo hard en gaat ze niets en niemand ontziend tekeer. Om hun eigen schuld te overschreeuwen en hun zogenaamde ‘zuiverheid’ te bewijzen. Ons wachten zware tijden.