Al een aantal dagen vinden er protesten plaats in de Gazastrook omdat Palestijnen het recht willen hebben om terug te keren naar hun geboorteplaats. Elke dag worden er demonstranten doodgeschoten aan de grens en zelfs journalisten zijn nu doelwit geworden.
De westerse media zitten intussen met hun handen in het haar want er zijn (gelukkig lijkt mij) nog geen Israëliërs omgekomen. Normaal gesproken kunnen tragische verhalen over dode Palestijnen worden afgewisseld met verhalen over omgekomen Israëliërs. Maar het Israëlische leger stelt zich dit keer harder op. Niemand komt nog in de buurt van de grens zonder doodgeschoten te worden. De NOS lijkt compleet verslagen te zijn in dit falende mediastreven naar gelijke berichtgeving. Het woord dood is taboe geworden, over de dode journalist schreef de NOS dat deze was “bezweken”, alsof de dode man was flauwgevallen.
Het laatste redmiddel om deze crisis goed te praten is om maar te beweren dat de Palestijnen niet het recht hebben om de grens over te steken. Zelfs de Israëlische premier Netanyahu roept dat ze de grens niet over mogen steken. Israël spreekt in deze context zelfs over infiltranten. Maar over welke grens hebben we het eigenlijk ineens? Israël, de Verenigde Staten, Nederland en de meeste andere EU-lidstaten erkennen deze grens niet. Volgens deze landen is er slechts één erkende staat tussen de Dode Zee en de Middellandse Zee en dat is Israël.
Maar als Israël wil spreken van infiltranten, het recht op grensbewaking en een veilige en gecontroleerde grens, zullen ze moeten erkennen wat er aan de overkant ligt. Een inwoner die zich van de ene kant van je land naar de andere kant verplaatst is geen infiltrant die doodgeschoten moet worden.
Het is belachelijk dat een van de zwaarst bewaakte grenzen in de wereld alleen wordt erkend als we moeten goedpraten dat Israël demonstranten aan de andere kant doodschiet. Wie vindt dat Israël recht heeft om deze grens te bewaken zal Palestina moeten erkennen als buurland van Israël.