De huisrenegaat van De Volkskrant en de zwakte van rechts

Mocht Eva Vlaardingerbroek een merk zijn geweest, dan had ze vandaag flink kunnen cashen. De Volkskrant zond haar huisrenegaat, Hassan Bahara, op haar af om een stuk te produceren met wederom louter rancuneus geklets, verdachtmakingen, losse associaties en dwarsverbanden die uitsluitend tussen Hassans linker en rechterhersenhelft plaatsvonden.

En wij kunnen het zeggen, want toen we een half jaar geleden eenzelfde behandeling van hem kregen, genereerde dat veel nieuwe Epoque-abonnees, en mensen die onze webwinkel ontdekten. Eva had vandaag dus haar Eva-mokken en Eva is great-mutsen klaar moeten hebben staan (dat kan trouwens alsnog).

Een half jaar geleden hadden we heel woedend kunnen worden en er helemaal mee aan de haal kunnen gaan over wat er niet klopte aan het artikel over ons. De Volkskrant-trutjes hadden het immers gepresteerd om zogenaamd anderhalf jaar lang aan een artikel te werken waarin, zo bleek uiteindelijk, geen enkele primaire bron werd geraadpleegd. En nadat het artikel van zes pagina’s uitkwam, viel een TPO-redacteur mij op social media aan, op basis van die door de Volkskrant verzonnen of niet-gecheckte uitspraken. Hieruit bleek voor mij al dat men op rechts meer waarde hecht aan de media die ze bekritiseren dan aan de eigen mensen. De verheven positie van de journalist is nog steeds een speerpunt in het rechtse denken terwijl dat natuurlijk nergens op is gebaseerd.

Linkse reflexen op rechts

Meer recent was er ophef vanwege een domme en onnodige uitspraak van Haye van der Heyden, namelijk dat zelfs holocaustontkenners op zijn nieuwe omroep ON hun mening zouden mogen verkondigen. Haye moest zich vervolgens na veel ophef terugtrekken bij ON, maar nog geen paar uur later zond de VPRO een documentaire uit over neonazi Constant Kusters, en bood zo een platform aan een wel hele pikante holocaustontkenner. Als Haye zich moest terugtrekken, waarom viel rechts Nederland dan niet over de VPRO heen, die veel verder ging dan wat Van der Heyden voorstond? Het tekent de zwakte van rechts: men reageert op incidenten, maar zaken met elkaar in verband brengen waar maar een paar uur tussen zit, is al te veel gevraagd.

Een ander bizar voorbeeld van wat er op rechts gebeurt, is dat men de linkse indoctrinatie van het onderwijs hekelt, maar ondertussen en masse probeert het bijzonder onderwijs af te schaffen, zodat de linkse indoctrinatie ook de christenkindjes kan verpesten. Volgens deze redenatie is de overheid dus het probleem, maar de oplossing is nog meer overheid. Het is een zelfvernietigingsideologie op rechts: men is boos, boos, boos, maar de noodzakelijke denkstap zet men niet.

Linkse strategie

Deze zwakte op rechts wijst op een strategie die we al langer bij linkse media zien. Twee jaar geleden, toen Jeroen de Vries nog persvoorlichter was bij Tweede Kamer-fractie van de FvD, vertelde hij me eens dat hij behoorlijk bezig werd gehouden door linkse media; kranten, bladen en tv-programma’s. Deze mensen mailden en belden hem dag in dag uit op met steeds één vraag. En de volgende dag met weer een andere vraag. En zo werkten elk van die media schijnbaar maandenlang door aan één artikel en één uitzending, maar Jeroen was er naar eigen zeggen heel druk mee. Ik dacht bij mezelf ‘Waarom ga je in vredesnaam op al die vragen in?’

Want hetzelfde deed De Volkskrant ondertussen ook bij ons. Ik gaf één interview, maar er verscheen niks in de krant. Een jaar lang verscheen er zelfs niks in de krant, maar ondertussen wilden ze nog een interview, en nog een, en nog een. En ik deed dat niet. Ze wilden ook ‘graag de uitgeverij zien’. Doei.

Wat is dit voor strategie? Het is een strategie van woede en afleiding die op rechts helaas te vaak niet wordt doorzien. Ze delen gedurende langere tijd steeds porretjes uit, even een mailtje, een belletje, even een vraag neerleggen. Altijd even laten merken dat ze er zijn, dat ze aan iets werken.

En als er vervolgens wordt gepubliceerd, gaat het niet om een zinvolle journalistieke bijdrage. Integendeel: ze roepen zomaar wat dingen in hun blaadjes. Want wie reageert nou op een stuk waarin louter feitelijkheden staan? Niemand. Rechtsmensen reageren alleen en masse wanneer er louter onzin in staat en ze reageren vaak met veel emotie en onbegrip. Dan zijn ze weer enorm boos. Niets gebeurt zonder reden. Voor Volkskrant-renegaten is al die ophef op rechts vanwege hun rioolgepruttel in de eerste plaats clickbait. Voelen dat je reactie uitlokt is voor rancuneuze mensen eigenlijk al meer dan genoeg. Daarom is de eerste vereiste voor journalisten van linkse blaadjes de aanwezigheid van voldoende rancune.

Goochelaars in rechts water

Maar het tweede gevolg is veel belangrijker: deze strategie creëert een enorme mistwolk die ons het zicht ontneemt op onze eigen strategie. Linkse media zorgen er zo voor dat ze tot de vaste ruis van rechtse mensen gaan behoren. Dat rechtse mensen de linkse aanwezigheid als het ware incorporeren. Dat maakt rechtse mensen boos en soms ook vals.

Dat is wat links wil: mensen boos maken. Wie boos wordt om onfeitelijkheden waarvan je de opzet al mijlenver kunt zien aankomen, laat zich makkelijk afleiden en opnaaien. Zo was het Oekraïnereferendum in 2016 nog niet gewonnen, of heel rechts holde enkele dagen na de uitslag achter een of andere anti-Erdogan mediamomentje aan, als een nieuw worstje dat de meute werd voorgehouden. En rechtse media trapten erin en gingen dagenlang vol tegen Erdogan te keer. En vanaf dat moment was het momentum van het Oekraïnereferendum verloren. De focus was weg bij de massa die tegen het verdrag had gestemd omdat men meeging in de massale ophef rond een islamitische dictator. Zo gaat dat dus veel vaker op rechts. De aandacht erbij houden is lastig, zeker bij een referendum dat zo dichtbij de kern van de hedendaagse problematiek komt en nog steeds van grote betekenis is. Al was het alleen maar omdat het hele Nederlandse grootbedrijf Oekraïne momenteel als achtertuin gebruikt waar ze vrijelijk kunnen doen wat hier niet mogelijk is.

Je gaat het zien als je het doorhebt: er wordt zoveel beleid ingevoerd dat louter bedoeld is om mensen boos te maken. En de paradox is: we moeten ook boos zijn, alleen niet om de dingen waarover we geacht worden boos te zijn. Hetzelfde proberen ze ook bij de boeren, maar die hebben hun prioriteiten veel beter op orde en houden de focus doorgaans wat beter vast. Bovendien hebben zij echte trekkers om iets mee te bereiken, waar veel rechtse mensen niet veel verder komen dan een opgewonden tweetje versturen. Men gaat door en wij laten ons afleiden en boos maken door afleidingsmanoeuvres. De boeren zijn de afgelopen weken aan het lijntje gehouden door het kabinet. Veel gepraat, resultaat is nul. Dat was te verwachten. Ministers kunnen immers zelf niks beslissen. Als je weet hoe de lijnen lopen in dit land, weet je ook dat je niet op het Malieveld moet zijn en ook niet bij ambtenaren of bij een minister. Het gaat om de 30 UBO’s van dit land.

Dit land is een bananenrepubliek, Nigeria aan de Noordzee. Vraag dat maar aan mensen die het echte geld verdienen in dit land, en die afhankelijk zijn van vergunningen, ambtenaren, wethouders, toezicht, inspectie, belastingdienst, voorschriften, arbo en zo verschrikkelijk veel meer. Je kunt aan alle regels voldoen en toch morgen alles kwijt zijn. Al die dingen zijn alleen bedoeld om ons te frustreren, onder druk te zetten en ons in staat van bewustzijnsvernauwing te houden. Maar het gaat er niet om. En zo zijn ook de linkse media slechts een mechanisme waarmee de goochelaars hun grote truc kunnen onttrekken aan het zicht van het publiek. Onze aandacht wordt voortdurend afgeleid.

Die 30 mensen kun je natuurlijk ook boos maken. Door te laten zien dat we weten wat zij doen en waar ze mee bezig zijn. Laat je vooral niet afleiden. In plaats van de reactie te geven die we intuïtief moeten geven als we gepord worden door de systeemknechten van media, overheid en academie, moeten we de rust en focus bewaren en ons richten op de mensen die werkelijk de ellende veroorzaken waar we midden inzitten: de vernietiging van de middenklasse, de genocide op het MKB, de centralisatie van ongelofelijke hoeveelheden macht, geld en recht, het kapen van het publieke domein, het opwerpen van rookschermen overal waar mogelijk is en het afleiden van de aandacht van het volk. Volkswoede is het makkelijkste te managen, mits je de middelen hebt. Je kunt het opwekken, sturen, en ergens op richten. Maar wie zich laat verleiden woedend te worden vanwege zaken die bedoeld zijn onze aandacht af te leiden, kan wel eens in volstrekte lethargie wegzakken wanneer zijn aandacht gevestigd wordt op fundamentelere zaken die we geacht worden níet te zien. Want de boosheid moet gericht worden op degenen die het genereren.

Kortom; hun strategie werkt: rechts laat voortdurend mensen vallen en valt elkaar voortdurend aan. Links is veel verder met groepssolidariteit dan rechts. Voor wie linkse aanslagen en ander smerig werk heeft opgeknapt, wordt goed gezorgd. Ze worden beschermd in plaats van vervolgd.

Het wrange is dat, voorzover het rechts betreft, de geschiedenis heeft geleerd dat Eva Vlaardingerbroek waarschijnlijk kan stikken (als ze gewoon een lelijke vent was geweest).