Coronabeleid: testcase Rwanda

Zijn de corona-statistieken van de WHO betrouwbaar, en zo ja, volgt daaruit verstandig beleid? Laten we om die vraag te beantwoorden eens kijken naar Rwanda: een land in sub-Sahara Afrika dat, vergeleken met andere Afrikaanse landen, goed georganiseerd is en waar we betrouwbare statistieken van mogen verwachten. Aan het begin van dit jaar werd in Rwanda de derde lockdown van kracht sinds de eerste uitbraak van het coronavirus in het voorjaar van 2020.

Als we dan kijken naar het aantal mensen die in de gehele periode vanaf maart 2020 zijn overleden aan corona, blijken dat er 183 te zijn. Dit hoeft niet te verbazen in een land waarin de gemiddelde leeftijd ongeveer 15 (!) jaar is. 183 doden op een bevolking van  13 miljoen, en toch is daar voor de derde keer een lockdown van kracht en is er een avondklok ingesteld. 183 doden in een jaar, in een ontwikkelingsland waar mensen in grote getale overlijden aan ondervoeding, ziekten en ander plagen die een derde wereldland gewoonlijk teisteren. Je zou het statistisch insignificant kunnen noemen.

Laten we geen overhaaste conclusies trekken. Het lage aantal doden zou een kwestie van gebrekkige administratie kunnen zijn. Maar in dat geval moeten we constateren dat strenge coronamaatregelen worden genomen op basis van twijfelachtige cijfers. Als we uitgaan van de betrouwbaarheid van de gegevens waarop de WHO zich baseert, lijken deze maatregelen buitengewoon disproportioneel.

In de Volkskrant lijkt Jarl van der Ploeg van het eerste uit te gaan. In zijn artikel vermeldt hij dat Rwanda in de top-10 staat van landen die het meest effectieve coronabeleid voeren. Het roept bij hem echter niet de vraag op of de bijzonder ingrijpende maatregelen, die hard aankomen bij de talloze Rwandezen die op een bestaansminimum leven, wel in verhouding staan tot de aantallen doden en het aantal mensen dat daadwerkelijk iets te vrezen heeft van het coronavirus.

Van der Ploeg ziet wel een verband tussen doortastend coronabeleid en de autoritaire bestuursstijl van president Kagame. Maar dat de coronahysterie een autoritaire politieke cultuur in de hand werkt, lijkt me voor wel meer landen te gelden.