Christchurch en Sri Lanka – Gewenste en ongewenste daders en slachtoffers

Radicaal-islamitische aanslagplegers lijken politiek en media niet in hun kraam te pas te komen, blanke daarentegen des te meer. Het resultaat is grotesk.

Nog nooit sprong de volstrekt verschillende behandeling van terroristische aanslagen door politiek en media zo onthullend in het oog als in de afgelopen Paasdagen. In de eilandstaat Sri Lanka zijn meer dan 300 mensen door radicale moslims vermoord. De moordenaars wilden gericht christenen en westerse toeristen treffen. De meeste media talmden echter minstens een dag om de achtergrond van de moordenaars bij de naam te noemen en spraken liever vaag-algemeen van “extremisten”.

Easter worshippers

De slachtoffers werden door prominente Amerikaanse politici als Barack Obama en Hillary Clinton niet als christenen, maar verhullend als “Easter worshippers” aangeduid, terwijl Nederlandse politici als Lodewijk Asscher het vermelden van hun religieuze identiteit simpelweg achterwege lieten. Waar politici zich na ‘Christchurch’ ogenblikkelijk solidair verklaarden met de moslimgemeenschap, werden de aanslagen op Sri Lanka niet als een aanval op de hele christenheid of het hele Westen geduid. Ook werden er niet meteen vermoedens uitgesproken over de wereldbeschouwing van de daders of over mogelijke ideologische overlappingen met bepaalde islamitische organisaties.

“Fascistische Internationale”

Hoe anders ging het enkele weken eerder, na de aanslag in het Nieuw-Zeelandse Christchurch. Niet alleen werd de dader toen in een handomdraai als blanke rechts-extremist geïdentificeerd, ook de religieuze identiteit van zijn slachtoffers werd prompt niet alleen vermeld maar ook uitgebreid gethematiseerd: hij wilde moslims doden. Sterker nog: talrijke media begonnen meteen de kring rond de aanslagpleger van Christchurch zo breed te trekken dat het absurd werd. Het toonaangevende Duitse tijdschrift Die Zeit fantaseerde zelfs over een “Faschistische Internationale”, waaronder het zelfs enkele vertegenwoordigers van de AfD en verwante organisaties schaarde. Zo kon men met de massamoord aan de andere kant van de wereld ideologische winst boeken in de “strijd tegen rechts” in eigen land.

Notre Dame

Notre Dame was daarentegen weer anders: Hier “wisten” de autoriteiten reeds dat het niet om opzet kon gaan terwijl de brand nog woedde en het onderzoek naar de oorzaak waarschijnlijk nog niet eens goed had kunnen beginnen. Wat de autoriteiten tot nog toe over de grote brand naar buiten hebben gebracht staat bol van de merkwaardigheden.

Ongelijke behandeling

Het verschil in de omgang met mogelijke of bewezen ideologisch gemotiveerde daden springt dermate in het oog, dat men nog slechts kan vervolgen met de vraag naar het motief voor de ongelijke behandeling. Ook die lijkt ideologisch gemotiveerd. Mogelijk treedt hier westerse zelfhaat aan de dag, die de blanke, pardon “witte” man slechts als dader wil zien, vanwege de primitieve dader-slachtofferclichés waaraan men zo verknocht is. Daarnaast streeft de asielideologie openlijk het doel na Europa minder blank, pardon “wit” te maken. Dan komen nieuwsberichten over de gevaren die de immigratie van bepaalde groepen met zich mee kan brengen niet zo goed van pas.