Captain Marvel, een feministische ruimteopera

Een goede bekende van mij vroeg mij laatst “Erwin, wat vind jij van het feminisme?” Nou dat hangt af van de definitie die je hanteert. Als de definitie “als vrouw voor jezelf opkomen” is, dan is het feminisme vrij onschuldig en zelfs goed. Als de definitie van feminisme hetzelfde is als men op agressieve wijze op universiteiten verspreidt, kan het echter wat problematisch worden. Zeker als universitair feminisme ook de inhoud wordt van Hollywood-films is het finale product niet om aan te zien.

‘Onderdrukte minderheid’

Zo’n product is Captain Marvel. Het laatste product van grote Hollywood-studio’s die met hun voorraad van miljarden en miljarden dollars de zaak van zogenoemde “onderdrukte minderheden” oppakken. Het is mij overigens onduidelijk hoe vrouwen, die ongeveer de helft van de bevolking vormen, een minderheid zouden zijn. Deze “social justice warrior”-houding van dit onderdeel van het internationale grootkapitaal is de laatste 10 jaar steeds onsubtieler geworden. Enige tijd geleden werd de film Black Panther uitgegeven en iedereen die deze slechte en voorspelbare film niet leuk vond was per definitie een racist. Je moet maar durven zo’n marketingstrategie uit te voeren.

‘Witte mannen’

Ook Captain Marvel bediende zich van zo’n marketingstrategie. Vooraf verkondigde de hoofdrolspeelster dat wat haar betreft “witte mannen” de film niet hoefden te zien en iedereen die toen al gegeten en gedronken had was “dus” een vrouwenhater.

Treinramp

Het punt is dat die “witte mannen” die de film daarom niet hebben gezien ook niets hebben gemist. De film is een treinramp. Het begin is slecht, het middenstuk is matig en hoe minder we zeggen over het einde hoe positiever we deze recensie houden. Van deze film leren we dat mannen op het zwakbegaafde af niets kunnen en enkel geïnteresseerd zijn in het maken van seksistische woordgrappen, vrouwen alleen superheld kunnen worden als ze naast een vliegtuigmotor staan wanneer deze ontploft. Wist u trouwens dat katten buitenaardse wezens zijn die mannen per dozijn kunnen verslinden. Nee? Dan weet u het nu.

Steriel

Wanneer er geen misplaatste feministische stereotypen worden opgevoerd is de film zo steriel als een verbanddoos. Niemand wordt verliefd of had enig andere menselijke emotie, de acteurs doen maar matig hun best, mensen overleven zonder problemen in de ruimte. Geen enkele emotie wordt uitgelokt door de film omdat de personages zich dus niet als mensen gedragen. Als ik nog minder emoties zou ervaren dan bij het zien van deze film zou ik me in een comateuze toestand bevinden.

Disconnectie

Ergerlijk is hoe met het gebruik van CGI, computer gegenereerde beelden, het gezicht van acteur Samuel L. Jackson met enkele decennia werd verjongd. Het voegde immens toe aan de disconnectie die ik ervoer tussen “mensen” in de film en hoe mensen zich in het echt gedragen.

Rusteloze fans van de Marvel-films halen misschien uit de film hoe het kan dat het personage “Nick Fury” een ooglapje kreeg en hoe de blauwe Tessaract-kubus in het bezit van het Amerikaanse leger kwam. Buiten dat is dit de meest onbelangrijke film in de filmgeschiedenis.