Adoptie. Door Klaas Maas

Kinderen? Dat gaat vanzelf, denkt de doorsnee Nederlander. Niet voor iedereen dus. Voor sommige echtparen is daar de moeizame weg der adoptie. Een weg die nu dus wordt afgesloten door Sander Dekker. U herinnert zich hem nog? Sportieve jonge VVD-bewindsman, op de fiets naar het werk, slaagt erin een overstekende straathond te ontwijken en daarbij allebei zijn polsen te breken. Enfin die jongen heeft nu de portefeuille Rechtsbescherming en heeft besloten de adopties te verbieden. Hoe dat zo? Wel de gepensioneerde baas van de Onderzoeksraad Voor Veiligheid (OVV), ene Tjibbe Joustra, heeft als klussende 65-plusser het adoptiestelsel doorgelicht, dat wil zeggen, de adopties van medio jaren 60 tot medio jaren 90, en daarin veel misstanden waargenomen. Zijn advies volgt de regel van: 25 jaar geleden een rotte appel? Gooi dan nu hele mand maar weg. De vraag of er misschien ook adoptiekinderen zijn die van hun adoptie profiteerden (bedelaarsjochies grootgebracht als prinsjes, die anders misschien omgekomen waren in derdewereldse ellende) wordt niet gesteld. Sander Dekker trapt, net als bij die straathond, overhaast en te hard op de rem. En deze keer breekt hij niet zijn eigen polsen. Hoeveel kinderen er zonder dat adoptiestelsel in derdewereldse armoe zouden zijn verkommerd, is een vraag die eerst beantwoord dient te worden. Laat ik het zo toelichten: kerkmeesters zijn door de bank genomen nette gewetensvolle mensen maar soms gaat er een met de kas vandoor. Je moet dan niet gelijk alle kerken willen sluiten.