Schaamte past de groene

“It was locker room talk, I ’m not proud of it” excuseerde Trump zijn ‘grab ’em by the pussy’. Niet bepaald de ongegeneerde borstklopperij die Xandra Schutte zich herinnert en een merkwaardige start ook voor haar uitluiden van 2017 als “Het jaar van de schaamte”. Ook het #MeToo gebeuren – die parade van gekrenkte tweederangs actrices – is als onderscheidend accent voor 2017 marginaal. Natuurlijk, zulke afgedwongen prostitutie is verwerpelijk – de vraag blijft waarom lik-op-stuk acties uitbleven; waren er geen vertrouwenspersonen, vakbonden, politie?

2017 kende omvangrijke reële publieke wandaden: ISIS, Syrië, Jemen, de Rohynia’s, Tibet, Noord Korea, de voort etterende burgeroorlogen in Afrika, de continuïteit van het terrorisme wereldwijd. Daartegenover staan de ingebeelde hersenspinsels: de aangeleerde zwarte fantoompijn van het slavernijverleden, de witte schaamte over foute standbeelden en foute straatnamen, en, zegt Schutte, ook naar Zwarte Piet “kun je moeilijk nog zonder schaamte kijken”. Die artificiële schaamte brengt ons op vertrouwd terrein: de binnenkant van de politiek correcte bubbel. Waar naast pro geen contra meer wordt toegelaten. Waar de goede boodschap uitgedragen wordt en het debat vervangen is door propaganda. De Groene, blad voor de intellectuele elite, wordt omgebouwd tot evangelisatieblad van modieus links. De professionele journalistieke integriteit krijgt in ons land zoetjesaan een problematisch karakter. Ze hoort uit te gaan van basale regels van fair play: elk standpunt zijn publicatieruimte. In onze media mis ik dat meer en meer: Uniforme veroordelingen van Trump en Poetin. Pauw en Jinek die zich omringen met politiek correct klapvee. En Xandra Schutte die De Groene afsluit voor het debat over slavernij, kolonialisme en racisme, en ook over Zwarte Piet ja. Schaamte is voor De Groene misschien toch het passende sentiment voor de afsluiting van 2017.