Het partijdige sorryfront

Met 10 pagina’s Groene (15.8.2019) is het ‘Sorryfront’ essay van Chris van der Heijden – zijn betoog om ons te overtuigen dat verre nakomelingen van sommige historische slachtoffers recht hebben op excuses en schadevergoedingen – te volumineus voor een commentaar in detail. In vogelvlucht dus: Het ‘bezoeken’ van de collectieve misdaden ‘der vaderen’ aan hun verre nakomelingen is misschien Bijbels maar in strijd met moderne mensenrechten: Geen kind wordt verantwoordelijk gehouden voor de daden van zijn ouders, laat staan van zijn voorouders. Zou men de historische veroveringen, onderwerpingen, uitroeiingen, in-slavernij-brengingen, omvolkingen etc., onpartijdig willen beoordelen dan zou een complete inventarisatie van de humane geschiedenis daaraan vooraf moeten gaan. Daaruit zou blijken dat allen schuldig zijn; niemand gaat vrijuit (met uitzondering van misschien de San of de Inuits, maar zeker niet de Zoeloes). De hedendaagse aanklachten wegens ‘schuldige historie’ zijn een exercitie in selectief shoppen: In de uitgesproken partijdige memoria histórica in Spanje zijn de fascisten de boeven en blijven de communisten onbesproken. De claims van de African World Reparations and Repatriation Truth Commission (de fameuze verzamelclaim van 777.000 miljard dollar) houden de activiteiten van de inheemse Afrikaanse slavenjagers en -handelaars zorgvuldig buiten beeld evenals de spectaculaire sociaaleconomische lotsverbeteringen van de Amerikaanse nakomelingen van de gedwongen gemigreerde Afrikaanse slaven. Van der Heijden neemt de Holocaust serieus maar noemt de Goelag niet (volgens Solzjenitsyn drie tot viermaal zoveel slachtoffers) en ook Mao’s grote sprongen voorwaarts ontbreken (nog eens drie tot viermaal zoveel slachtoffers). Voor de politiek correcte Nederlanders lijkt het schuldgevoel over het koloniale verleden (waarom bijvoorbeeld niet weer eens de ketterverbrandingen opgerakeld en onze papen en Alva’s Spanjolen daarop aangesproken?) het excuus om weg te mogen kijken van lopende zaken als Nieuw-Guinea, de RMS, Tibet, Koerdistan, Xinjiang’s Oeigoeren, de Rohingyas, de Tamils op Sri Lanka, de Kopten in Egypte en tal van andere gemaltraiteerde naties en minderheden waar onze media geen reclames naast zetten. Dat in aanmerking nemend: Laat ons eerst het bestaande onrecht bestrijden; als wij daarmee klaar zijn of tijd over hebben kunnen we ons met het kwaad van lang geleden bezig gaan houden. Er zijn Surinaamse Nederlanders die hun KetiKoti vieren vol verwijt jegens de bakras maar zich niet bekommeren om het proces Bouterse.