Toegang tot fort Europa?

Stel u voor een stalker met gebiedsverbod die bij zijn ex de ruiten inslaat, zich zo een slagaderlijke bloeding bezorgt, en dan toegang eist wegens het verkeren in levensgevaar. Een analoge chantagemethodiek beschrijft Tjitske Lingsma voor migranten uit de sub-Sahara landen die zich moedwillig slachtoffer maken van een dreigende verdrinkingsdood om zo de toegang af te dwingen tot het rijke Europa (Groene 8.8.2019, pag. 12-15). Je moet wel heilig overtuigd zijn van het grondrecht van ’s werelds armen op toegang tot de samenlevingen van ’s werelds rijken, om zo’n chantagemethodiek te kunnen billijken en zulke oplichters te kunnen presenteren als wezenlijke slachtoffers die door het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in hun gelijk behoren te worden gesteld.

Is het werkelijk onze morele plicht onze samenleving te laten overspoelen door Afrika ’s ‘have-nots’? Natuurlijk niet: Het is onze morele plicht onze samenleving op tenminste het huidige niveau van leefbaarheid en welvaart over te dragen aan de volgende generaties Nederlanders, onze nakomelingen, als hun rechtmatig erfdeel. Het is niet aan onze generatie om Nederland als erfboedel af te dragen aan derdewereldmigranten, ongeveer zoals vroeger sommige christenen hun zieleheil zeker stelden door hun erfenis na te laten aan de kerk en zo hun nakomelingen onterfd achterlieten. Ook wordt met het gedogen van zo’n toestroom van economische migranten de oorzaak ervan, de ‘failed states’ in de derde wereld, ongemoeid gelaten. De sociaaleconomische problemen van zulke derde-wereldlanden horen daar en door die landen zelf te worden opgelost.