Daarom moet het slavernijverleden blijven rusten

Een kort commentaar bij Rasit Elibols Intro van het Slavernijnummer van de jl. Groene (8.10.2020): “Wat “de plantage van onze voorouders” zo goed maakt, is dat er naar elkaar geluisterd wordt, en dat begint met het erkennen van de pijn van de ander en van de eigen kwalijke rol”. Een fundamentele fout heer Elibol. Het is niet de pijn van de ander en ook niet de eigen schuld, maar de pijn en de schuld van veronderstelde verre voorouders, subjectief gekozen uit de paar duizend voorouders van 6 tot 16 generaties terug. Want in beide verzamelingen vallen vast wel zowel slaven als slavenjagers of slavenhouders te vinden. Als dat uw behoefte bevredigt kunt u als Turkse Nederlander terugzien op en schuld voelen over, de haremslavernij, de galeislaven, de systematische slavenjachten op de Russische steppen, de handel in Circassische vrouwen en nog veel meer soorten slavernij uit de historie van het Osmaanse rijk. Maar als u geen masochist bent, waarom zou u? En waarom zou ik zo’n voorbeeld volgen? Beiden zijn wij immers (idealiter) “born free and equal in dignity and rights”, een geboortestatus die geen erfzonde toelaat en géén onderscheid maakt op grond van misdadigheid of slachtofferschap van voorouders.