Belgische steun voor Syriërs?

Toch mooi hoe België en Duitsland in de VN-veiligheidsraad hun best hebben gedaan zodat de nodige internationale voedselhulp toch bij de Syriërs zal geraken. Ze hebben eerst wel een diplomatiek robbertje moeten uitvechten met die ‘boze en erg gevaarlijke en smerige’ Russen en Chinezen die deze voedselhulp tegen hielden. En uiteindelijk ook grotendeels het pleit wel wonnen. Maar de hulp komt er. Dankzij België?

Nationale soevereiniteit

Die obstructie ging echter veel mensenlevens kosten beweerden enkele ngo’s, diplomaten, politici en natuurlijk niet te vergeten onze media. De zoveelste verzameling leugens, halve waarheden en verdraaiingen. Maar dat zijn we van hen al gewend. Ze weten wel hoe de vork juist aan de steel zit maar dat zullen ze niet vertellen aan hun lezers, kijkers en luisteraars.

En dus kregen we een verhaal dat soms vol tegenspraak zat en de meest essentiële elementen vergat. Vooreerst is daar het element van nationale soevereiniteit dat men in het geval van Syrië in het Westen straal negeert.

De leiders van dat land zijn volgens de NAVO en de VS, en dus ook voor de slaafjes in België en Nederland, niets anders dan een stel massafolteraars en moordenaars. En daarom is voor de NAVO hier in dit specifieke geval de soevereiniteit afgeschaft.

Maar de NAVO en haar lidstaten kunnen beweren wat ze willen, de wereld is niet hun eigendom. De soevereiniteit van een land is geen loos begrip en is dat ook nooit geweest. China moet ons in de EU niet komen vertellen wat we moeten doen met de zwarte pietendiscussie, ons sociaal zekerheidssysteem of de immigratiepolitiek. En China zal dat ook nooit doen.

Chinese activistische politiek

En dus is de levering van noodhulp van internationale instellingen zoals het Wereldvoedselprogramma of UNICEF een zaak van het betrokken land zelf. Is er discussie dan is dat voor de Verenigde Naties, de VN-veiligheidsraad en vooral de vijf permanente leden om te beslissen. En dat zijn de VS, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, China en Rusland. En die kunnen ieder met hun veto alles blokkeren.

In de VN-Veiligheidsraad kwam het vorige week tot een botsing tussen een Duits-Belgische resolutie en Rusland en China over de voedselleveringen aan Syrië. Rusland en China wonnen het pleit over een zaak waar de VS volgens bepaalde bronnen eerder een rode lijn had getrokken. De door de VS georkestreerde rellen in Hongkong lieten zich ook in het dossier betreffende Syrië al voelen. China verscherpte zijn beleid hier ten overstaande van de VS. De kans dat China zich in het dossier betreffende Syrië duidelijker zal laten gevoelen is groot. Tot heden bleven ze meer discreet.

Tot vorig jaar maakten Syrië, Rusland en China geen problemen met die noodhulp. De vanuit het Westen gevoerde oorlog maakte dat grote delen van het land buiten de controle vielen van de regering en er woonden massa’s onschuldige burgers.

En zelfs al woonden die in door Al Qaeda, ISIS of de Turkestan Islamic Party gecontroleerde gebieden dan nog mochten die van Syrië en haar bondgenoten toch humanitaire hulp krijgen. Ook al hielden die terreurgroepen veel hulp achter.

Syrië had via de Russen en Chinezen vlot een veto kunnen stellen die hulp onmogelijk maakte maar ze deden dat nooit. De bewering in onze media dat Damascus die hulp zou achterhouden voor mensen die in rebellengebied leven is dan ook een leugen. Damascus had dat via een Russisch veto al jaren geleden kunnen doen maar het deed dat niet. Maar dat schrijven de massamedia nooit.

Pas na de veroveringen door het Syrische leger van het grensgebied met Jordanië, Libanon en delen van de grens met Irak en ook Turkije wijzigden Damascus, Moskou en ook Beijing hun beleid. Want dan is het een kwestie van nationale soevereiniteit. En dus kwam alleen nog de enclave in het door al Qaeda & Co bezette deel van de provincie Idlib ter discussie.

Merkwaardig bij deze discussie was dat China haar veto op een andere manier stelde dan Rusland. Zo eiste Beijing dat de Belgisch-Duitse resolutie een veroordeling moest bevatten van het Amerikaans beleid van embargo’s tegen Syrië. Wat Brussel en Berlijn natuurlijk weigerden. Het toont wel een tegenover de VS meer activistische Chinese buitenlandse politiek. Hongkong liet zich ook hier voelen.

Hypocriet België

Dat België en Duitsland bij de Veiligheidsraad een motie indienden over de steun aan de Syrische bevolking is natuurlijk merkwaardig op zich. Beide landen hebben immers een strak embargo rond het land gespannen en steunen al straks 10 jaar die jihadisten in hun bloedige aanval op het land. Het is de oorzaak van al die miserie.

Bij dit embargo is ook de Syrische nationale bank betrokken. Waardoor het praktisch onmogelijk is voor Syrië, dat ooit een uitvoerder was van geneesmiddelen, om in Europa medicijnen aan te kopen. Men spreekt met grote woorden over voedselhulp en gelijktijdig steunt men de vernieling van het land en poogt men er voor te zorgen dat het land op eigen kracht geen voedsel en geneesmiddelen kan produceren.

Bovendien is Washington die toch lid is van dit genootschap van oorlogvoerende landen begonnen met het verbranden van graanvelden in het door de VS deels bezette oosten van Syrië. Het is normaal een van de voornaamste graanschuren van het land. Ook voerde de VS de zogenaamde Caesarwet in [1] die het eventueel mogelijk maakt voor Washington om iedereen die met Syrië handel drijft te straffen.

Komt daarbij de zware financiële crisis in Libanon die grote gevolgen heeft voor Syrië en het is duidelijk dat men het land dan maar op andere wijze wil ten gronde richten. Lukt het niet militair dan probeert men het nu op een andere wijze, de bevolking uithongeren.

Het doet denken aan het fameuze interview van het actualiteitsprogramma 60 minutes van de Amerikaanse TV-zender CBS met toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright. Daarin werd haar gevraagd of de 500.000 dode Iraakse kinderen omgekomen door het embargo tegen Irak het dat wel waard waren. “Ja,” was na een korte aarzeling haar antwoord. [2]

Westerse waarden

Hetzelfde poogt men nu te realiseren met Syrië onder het mom van voedselbedelingen voor de nodigen, eerst in Irak en nu in Syrië. In het Westen in kranten als The Financial Times, The Economist en The Washington Post heeft men het graag over Westerse waarden. Dit is de realiteit achter die “waarden’”: Een massaslachting.

Die voedselleveringen van het Wereldvoedselprogramma zijn op papier wel mooi maar het is als het geven van vissen aan honger leidende vissers. Wat ze werkelijk nodig hebben zijn vissersboten en netten zodat ze zelf hun vis kunnen vangen. Maar België en Duitsland, in opdracht van de VS, pogen er echter voor te zorgen dat dit niet lukt. Geen wederopbouw maar continu honger lijden. Dat is de boodschap.

Dat men in de Veiligheidsraad dan ruzie maakte of er twee of een doorgang voor die noodhulp nodig is en of dit akkoord voor zes of twaalf maanden zal duren is erg bijkomstig. Rusland, Syrië en China wilden gewoon zo tonen dat Syrië een soeverein land is en dus zelf zal bepalen wie wat op zijn grondgebied mag doen.

En hier was het Syrië dat via haar bondgenoten aan het langste eind trok. Alleen nog de overgang van Bab al Hawa aan de Turkse grens zal vanaf heden nog door de hulporganisaties van de VN gebruikt mogen worden. Die van de wat verder in het noorden van die enclave gelegen grensovergang bij Bab al Salam wordt voor noodhulp gesloten.

Al Qaeda vergeten

In onze media en bepaalde ngo’s stelt men alsof dit tot de dood van velen zal leiden en dat men zo 1,3 miljoen mensen afsluit van die hulp. Complete onzin natuurlijk want dit door al Qaeda en Turkije gecontroleerde gebied bestaat uit één stuk en de wegen zijn perfect bruikbaar. Maar het hoort bij de sfeerschepping tegen de Syrische regering. En wie weet of daar werkelijk zoveel mensen leven? Allen geregistreerd door al Qaeda?

Het is trouwens zeker geen toeval of vergetelheid dat Dominique Minten in De Standaard en Jens Franssen bij de VRT het beiden hadden over rebellen of mensen. Een zeer vage omschrijving om zo te vermijden dat men zou moeten verwijzen naar al Qaeda en de andere aan al Qaeda gelieerde terreurgroepen zoals Huras al Deen en de Turkestan Islamic Party bestaande uit vooral Chinese Oeigoeren.

De Turkestan Islamic Party (TIP), Chinese Oeigoeren, hier in Syrië in de ‘klas’ met hun kinderen. Op schoolreis? Ook dit zijn de helden van onze media. Mensen als Dominique Minten van De Standaard en Jens Franssen van de VRT doen alsof ze niet bestaan. De TIP is een van de voornaamste in Idlib actieve terreurgroepen.

Dat o.m. ons land die terroristen steunt mag nu eenmaal niet geweten zijn. Die terreurgroepen heffen immers aan de grensovergangen en de controleposten onderweg allerlei taksen om zo hun oorlog te financieren en hun (private) kas te spijzen. Er is voor sommigen immers als het lukt een leven na de jihad in dan leukere oorden.

In wezen is gans die discussie in de VN-Veiligheidsraad dus een fijn staaltje van westerse hypocrisie. Men voert een beleid van massaslachting en destructie en dankzij onze media en enkele ngo’s wordt ons dat gebracht als een mooie humanitaire geste. George Orwell kon het nooit beter beschreven hebben.

Noten

[1] Caesar is genaamd naar een fictief persoon die beweert een door het Syrische leger aangestelde fotograaf te zijn die als taak had foto’s te maken van alle door de veiligheidsdiensten gefolterde en vermoorde gevangenen. Een wel heel rare job die blijkbaar sporen van foltering moest nalaten. De omgekeerde wereld.

Volgens zijn verklaring liep hij met een 50.000 foto’s over naar de jihadisten en zo geraakte het dossier bij Qatar die een Londens advocatenkantoor de opdracht gaf om hierover een dossier samen te stellen. Dit werd gebruikt tijdens een van de vele zogenaamde vredesconferenties over Syrië in Genève. Een amper te geloven verhaal dat er in onze media inging als zoete koek.

Zelf heeft de man nooit zijn identiteit onthuld. De reden die hij gaf was om zo te verhinderen dat zijn in Damascus achtergebleven familie moest zijn naam bekend raken dan gestraft zou worden. Maar zijn taak is zo bizar en uniek dat men in Damascus – moest het verhaal waar zijn – onmiddellijk zijn identiteit zou kennen.

Recent heeft de VS een nieuwe draconische sanctiewet met die naam aangenomen waarbij iedereen die nog met Syrië handel drijft door de VS kan aangepakt worden. Het lijkt voorlopig vooral gericht tegen de Verenigde Arabische Emiraten die nu terug in Damascus een ambassade met een zaakgelastigde heeft. Washington heeft hen al publiek gewaarschuwd.

[2] CBS, 60 minutes, Madeleine Albright en haar rol bij de moord op 500.000 gedode Iraakse kinderen. Een rol die ze hier weet te verdedigen. In het kader van de ‘Westerse waarden’? https://www.youtube.com/watch?v=bntsfiAXMEE