Buchanan aan Trump: Verruil Bolton voor Tulsi Gabbard!

In onderstaande column adviseert Pat Buchanan president Trump om zijn Nationale Veiligheidsadviseur John Bolton te dumpen en in plaats daarvan in zee te gaan met Tulsi Gabbard, die momenteel in de race om de Democratische nominatie van zich doet horen met een buitenlandbeleid dat veel lijkt op wat Trump in 2016 beloofde. Pat Buchanan is een paleoconservatief politiek commentator, was adviseur van diverse presidenten en deed ook zelf een gooi naar het presidentschap. 

“Te lang reeds hebben onze leiders het af laten weten, leidden ze ons van de ene regime change-oorlog naar de andere, leidden ze ons een nieuwe Koude Oorlog en wapenwedloop in, die ons biljoenen dollars van ons zuurverdiende belastinggeld en talloze levens kostten. Deze waanzin moet stoppen.”

Donald Trump, circa 2016? Nee, deze denunciatie van interventionisme á la John Bolton kwam van afgevaardigde Tulsi Gabbard van Hawaii tijdens het Democratische debat van woensdagavond. Met haar 38 jaar was ze de jongste kandidaat op dat podium. Gabbard vervolgde met een aanval op zowel de “president als zijn oorlogshavikenkabinet, die ons naar de rand van oorlog met Iran geleid hebben”.

“Niet de Taliban viel ons aan op 11 september”

In een verhitte woordenwisseling, reageerde afgevaardigde Tim Ryan van Ohio dat de VS zich niet uit Afghanistan terug kunnen trekken: “Toen we daar niet waren, begonnen ze vliegtuigen op onze gebouwen in te laten vliegen.” “Het was niet de Taliban die ons op 11 september aanviel”, repliceerde Tulsi Gabbard, “Al Qaida viel ons aan op 9/11. Dat is waarom ik en vele anderen militair werden, om achter Al Qaida aan te gaan, niet de Taliban.”

“In Afghanistan niet beter af dan toen oorlog begon”

Toen Ryan bleef volhouden dat de VS in Afghanistan moeten blijven, schoot Gabbard terug: “Is dat wat je de ouders van die twee soldaten die net gedood werden in Afghanistan zult vertellen? ‘Nou ja, we moeten daar gewoon blijven.’ Als militair kan ik je vertellen dat dat antwoord onacceptabel is. … We zijn in Afghanistan niet beter af dan toen die oorlog begon.”

Tulsi Gabbard wint debat met voorsprong

Tegen het einde van het debat was Tulsi Gabbard met voorsprong de winnaar in zowel de Drudge Report- als de Washington Examiner-peiling en ging ze veruit aan kop onder alle Democratische kandidaten wier namen opgezocht werden op Google. Hoewel ze minder dan zeven minuten spreektijd kreeg in een debat van twee uur, had ze die tijd niet effectiever kunnen gebruiken. Haar optreden zou de race om de Democratische nominatie op kunnen schudden. Als ze er in slaagt een paar punten boven haar 1 à 2 procent in de peilingen uit te komen, zou ze een plekje in de tweede ronde debatten veilig kunnen stellen.

Buitenlandbeleid zou zonder Tulsi Gabbard niet aan bod komen

Als ze daar bij is, zullen de gespreksleiders haar vragen stellen over buitenlandbeleid die zonder haar aanwezigheid niet eens aan de orde zouden komen. Deze vragen zullen de verborgen verdeeldheid in de Democratische Partij blootleggen. Men zou leidende Democratische kandidaten kunnen vragen te verklaren wat het Amerikaanse beleid moet zijn – niet alleen ten aanzien van Afghanistan, maar ook Irak, Syrië, Jemen, Saoedi-Arabië, Israël, Jared Kushners ‘deal van de eeuw’ en Trumps schijnbare afwijzing van de twee statenoplossing.

Als ze de tweede ronde haalt, zou Tulsi Gabbard de katalysator kunnen worden voor het soort ‘globalist versus nationalist’-debat dat uitbrak tussen Trump en de Bush-Republikeinen in 2016. Een debat dat bijdroeg aan Trumps overwinning op de conventie in Cleveland en in de presidentsverkiezingen.

Tulsi Gabbard verdeelt Democraten, maar kan ook probleem worden voor Republikeinen

Het probleem dat Gabbard vormt voor de Democraten, is dat, zoals bleek uit de woordenwisseling met Ryan, ze standpunten inneemt die haar partij verdelen. Haar rivalen geven er de voorkeur aan te praten over zaken die de partij verenigen, zoals hoe verschrikkelijk Trump is en ‘gratis’ hoger onderwijs. Als ze meer zendtijd krijgt, wordt ze ook een probleem voor de Republikeinen. Want het buitenlandbeleid dat Tulsi Gabbard voorstelt is niet ver verwijderd van het buitenlandbeleid dat Donald Trump in 2016 beloofde maar sindsdien niet waarmaakte.

Niet waargemaakte beloften

Nog altijd zijn er 2.000 Amerikaanse militairen in Syrië, 5.000 in Irak, 14.000 in Afghanistan. We verplaatsten onlangs een vliegdekschip-aanvalsgroep, B-52-bommenwerpers 1.000 militairen naar de Perzische Golf om Iran te confronteren. We staan op het punt de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, waarmee we zouden moeten onderhandelen om een oorlog te voorkomen, sancties op te leggen.

Jared Kushner probeert een plan te verkopen om 50 miljard dollar voor de Palestijnen in te zamelen in ruil waarvoor zij van soevereiniteit af moeten zien en van hun droom van een natiestaat op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook met Jeruzalem als hoofdstad.

John Bolton praat over regime change in Caracas en zoekt de confrontatie met de “trojka van tirannie” in Cuba, Nicaragua en Venezuela. In plaats van het gesprek te zoeken met Rusland, zoals Trump beloofde, hebben we Rusland sancties opgelegd, Oekraïne bewapend, oorlogsschepen naar de Zwarte Zee gestuurd, de NAVO-aanwezigheid in het Oostzeegebied opgevoerd en door Ronald Reagan en andere presidenten tijdens de Koude Oorlog uitonderhandelde wapenbeheersingsverdragen verscheurd.

Rusland en China in elkaars armen gedreven

Het Amerikaanse beleid is er in geslaagd onze grote rivalen, Rusland en China, in elkaars armen te drijven. Die relatie is nu inniger dan die tussen Stalin en Mao in de eerste jaren van de Koude Oorlog. In juni reisde Vladimir Poetin naar Peking, waar hij en Xi Jinping elkaar ontmoeten om te waarschuwen dat in deze tijd van “toenemende mondiale instabiliteit en onzekerheid” Rusland en China “hun overleg over kwesties van strategische stabiliteit zullen verdiepen”. Xi onderscheidde Poetin met China’s nieuwe vriendschapsmedaille. Poetin reageerde: “Samenwerking met China is een van Ruslands hoogste prioriteiten en ze heeft een ongekend niveau bereikt.”

Aan het einde van de Koude Oorlog was de VS de enige overgebleven supermacht. Wie heeft deze positie kwijtgespeeld? Wie heeft ons 7.000 Amerikaanse levens en 6 biljoen dollar laten bloeden in eindeloze oorlogen in het Midden-Oosten? Wie heeft ons deze hervatting van de Koude Oorlog in geleid? Waren het soms die vervloekte ‘isolationisten’?