Aquaman – heerlijk tenenkrommende B-film met groot budget

Onlangs zag ik de film Aquaman in de lokale bioscoop hier in Leuven. Omdat ik niet wist hoe ik mijn avond moest vullen ging ik er zonder verwachtingen (erg belangrijk bij films van tegenwoordig) op af. En ik moet zeggen, ik heb mij prima vermaakt. Je hebt de Wagneriaanse opera’s met filosofische pretenties, incest en zelfmoord, maar aan de andere kant van het spectrum is er dit type film. Waar alles goed komt en vooral niemand wegloopt met gekwetste gevoelens.

De film begint wanneer de acteur die “Jango Fett” speelde in Star Wars Episode 2 de koningin van Atlantis ontmoet. In de eerste akte ontmoeten zij elkaar, is er een romantische ouverture, en krijgen ze een kind, Aquaman. Maar Aquaman kan omdat hij een rassenmengsel tussen mens en Atlantiaan niet zomaar terugkeren naar Atlantis. Hij moet zichzelf eerst bewijzen voor het oog van de Atlantianen om de huidige koning van Atlantis van de troon te verstoten.

Voorspelbaar

De film verloopt zoals je denkt dat hij gaat verlopen wanneer de eerste akte voorbij is. Waarmee we meteen op het eerste echte minpunt aankomen. De film is te voorspelbaar en de scriptschrijver gaat niet in de rij staan voor de Oscar voor beste scripts.

Slechte kopie

Het einde is heerlijk tenenkrommend wanneer de slechterik hard “Rise Atlantis!” uitschreeuwt boven een leger dat iets te sterk aan een leger (en slagveld) uit de verfilming van “The Lord The Rings” doet denken. De film speelt zich officieel onder water af, maar dat hindert Hollywood niet om een film over een mythisch verloren gewaand continent te filmen alsof de film een slechte kopie van Star Wars Episode 6 zou zijn. Ditmaal niet tussen X-wings en TIE-fighters, maar over vissen die krabben als strijdwagens gebruiken tegen Atlantianen gestoeld op haaien. Kijk de film en zie wat ik bedoel.

Alles loopt goed af

Enfin, alles loopt goed af en de slechterik krijgt het zijne. En dat is ook wat mij betreft een minpunt bij dit genre films. Aan de ene kant heb je de Richard Wagner met zijn dramatische opera-eindes. De zelfmoord of moord op de hoofdpersoon zal niet snel in een Hollywood-film te zien zijn. En dat is jammer, want de dood van tenminste een of meer hoofdpersonages had deze film wat meer peper kunnen geven. Samen met donderend orkest op de achtergrond had bijvoorbeeld de dood van de moeder van Aquaman misschien wat traantjes kunnen uitlokken. Maar tot mijn teleurstelling worden alle plotpuntjes afgehandeld zoals je denkt dat ze afgehandeld worden.

Special effects

Wat mooi is aan deze film is de dikke laag suiker bovenop het voorspelbare, ietwat zouteloze verhaal. En het is deze keer echt wat speciaals naar mijn mening. Plato heeft Atlantis niet zo mooi afgeschilderd als Hollywood, en hij kon in het jaar 400 voor Christus niet bedenken dat wat hij opschreef zou eindigen in een explosie van laserstralen en slechte schreeuwpartijen onder de zeespiegel met een bijgaand verhaal dat in een dronken bui op twee bierviltjes is uit te leggen. Hollywood heeft zich op het punt van de special-effects goed uitgeleefd.

De film is uitsluitend geschikt voor mensen die vooral vermaak zoeken en mensen zoals ondergetekende die slechte B-films als vorm van humor beschouwen.