Infinity War: Tot dusver hadden helden het te makkelijk

Een gedachte waarop ik mezelf vaak betrap tijdens de Marvel superheldenfilms, is dat de helden het tot dusver te makkelijk hadden. Hun krachten waren altijd zó overweldigend dat de dreiging vooral zat in hun eigen geesteskwellingen en onderlinge onenigheden – steevast werd de harmonie hervonden en vanaf dat moment waren de schurken totaal kansloos. Dit maakte de filmplots voorspelbaar en in wezen saai, ondanks alle actie en spektakel.

Avengers: Infinity War breekt met deze trend en is daarmee in één klap de beste van alle Marvel films. Het draait om Thanos, wiens naam komt van Thanatos oftewel Grieks voor ‘de dood’. De druk op de hulpbronnen van het heelal zou te groot zijn en hierom wil hij de helft van alle levende wezens uitroeien. Hiervoor heeft hij zes magische stenen nodig – die staan voor tijd, ruimte, geest, ziel, realiteit en kracht; zij geven hem het vermogen om de werkelijkheid te herscheppen. Van armen tot koningen, van jong tot oud: iedereen heeft evenveel kans om te worden uitgevaagd. Dat is rechtvaardigheid volgens Thanos.

Bekijk de film wetende dat hij de feitelijke protagonist is: doordat er zo enorm veel superhelden meedoen – van Spiderman en Iron Man tot Thor en de Hulk – is Thanos de enige die een welbepaald ontwikkelingstraject doormaakt compleet met eigen uitdagingen en vormende dilemma’s. De superhelden benadrukken steeds dat zij geen enkel leven willen opofferen, zelfs al is het om vele levens te redden. Deze Kantiaanse ethiek komt nobel over – Thanos maakt echter een andere keuze en ziet u zelf hoe dit uitpakt.

Deze film is een aanrader omdat hij breekt met de voornaamste clichés. Op de vraag waarom hij doet wat hij doet, antwoordt Thanos dat hij alleen geestelijk vrij zal zijn wanneer de balans in het heelal is hersteld. Pas als de helft van alle zielen is uitgedoofd en de avondzon achter de glooiende heuvels verdwijnt, pas dan zal zijn gemoedsrust zijn hersteld.