Poligieus? Wat je zegt, ben je zelf!

Interessante, maar verwarde column van Clarice Gargard, columniste bij NRC en programmaker bij BNN/VARA. Zij signaleert een nieuw fenomeen, de poligieuzen. Vorig jaar voor het eerst duidelijk manifesterend in de Verenigde Staten – de achterban van Donald Trump – maar ook in Nederland nu in de spotlights.

Poligieus volgens Gargard: “Het rotsvaste geloof in één partij, één persoon, één entiteit overstijgt het politieke en neigt naar religieuze overtuiging”. Hun kenmerk is een nostalgische hang naar het verleden, “met heiligdommen, hiërarchieën en religies die zekerheid brengen”.

Sektarisch, aldus Gargard, die uiteraard dit fenomeen uitsluitend toedicht aan, in haar ogen, radicaal-rechts: Trump, Wilders, Baudet. Dat links wel eens meer ‘poligieus’ zou kunnen zijn, komt in het columnistenhoofd niet op. Het blinde geloof in gelijkheid en diversiteit, het religieus te duiden scanderen van haatleuzen tegen blanken door Amerikaanse zwarten, de kaarsjesrituelen na de zoveelste aanslag door een moslimterrorist; het valt allemaal niet onder de analyse van Gargard.

Zij sluit haar column nota bene af met een weemoedig terugverlangen naar haar katholieke opvoeding, een nostalgie – heel poligieus dus – die opgewekt wordt door een warm bad van een lezing van een islamgeleerde. Deze verkondigde een boodschap die politieker was dan wat Gargard vroeger in de kerk hoorde. Poligieuzer kan toch niet, zou je denken.

Blijkbaar kunnen alleen politici die opkomen voor de ‘joods-christelijke traditie’ in aanmerking komen voor het predicaat ‘poligieus’. Alles wat links, multicultuur en interreligieus is heeft volgens Gargard geen politieke agenda. De armoede van de columnist!