De Standaard over Litvinenko

Alexander Litvinenko, volgens De Standaard en de rest van onze massamedia een held die de waarheid over president Vladimir Poetin wou onthullen en daarom door de Russische geheime dienst FSB vermoord werd.

Een wel heel merkwaardige redenering die gezien de traditie van mevrouw Hancké natuurlijk ook niet kan verrassen. Dat Tass hem om een reactie vraagt lijkt mij vanuit journalistiek standpunt zelfs essentieel. Journalistieke deontologie eist immers dat men zeker in strafzaken beide partijen op een evenwichtige wijze aan het woord laat. Maar voor mevrouw Hancké is dat interview echter het bewijs dat Rusland beiden niet zal uitleveren.

Complete onzin natuurlijk die men nu eenmaal van haar kan verwachten. De reden waarom Rusland hen tot heden niet uitleverde is echter simpelweg omdat de Russische grondwet dat niet toelaat. Dat is reeds in 2006 snel na de dood van Litvinenko het Russische standpunt geweest maar wordt veelal in onze westerse massamedia verzwegen. Dus ook door Hancké in De Standaard.

Maar ja, Rusland is sinds 2000 toen Poetin president werd geen natie meer die, zoals België, op een fluittoon naar de pijpen danst van grote broer Washington. Rusland gooit haar basisrechten niet zomaar in de vuilbak omdat Washington of Londen dat eisen. Vandaar dat de gewezen Amerikaanse spion Edward Snowden in Moskou wel asiel kreeg en men dat in de ‘vrijheidslievende’ EU al bij voorbaat weigerde. En dus start operatie moddergooien met Uw nederige dienaar Corry Hancké in een bijrolletje.

Dat Litvinenko de appartementsaanslagen in Moskou op naam van Poetin schreef – de reden volgens onze pers voor die moord – is trouwens niet verbazend. Het is ook al een oud verhaal dat men vanuit bepaalde westerse bronnen reeds in 2000 lanceerde. Litvinenko werkte op dat ogenblik voor vroegere Russisch mediamagnaat Boris Berezovski. En die beschuldigde men in Rusland toen reeds van het leveren van wapens aan de Tsjetsjeense salafistische groepen die men ook verantwoordelijk achtte voor die bomaanslagen.

Andrej Loegovoj, volgens het Britse onderzoek de moordenaar van Litvinenko. Hij zetelt nu voor de Liberaal Democratische Partij van Rusland, de ultranationalistische en demagogische oppositiepartij van Vladimir Zhirinovsky, in de Doema, het Russische parlement.

De beweringen van Litvinenko waren dan ook logisch te noemen. De link tussen Berezovski en Litvinenko en die salafistische terreurgroepen werd nadien na zijn vlucht naar Londen trouwens ook verder bewezen. Alle drie hadden trouwens goede relaties met onder meer de Britse veiligheidsdienst MI6. En Litvinenko bekeerde zich op het einde van zijn leven trouwens tot de salafistische versie van de islam.

Het verhaal van Litvinenko over die appartementsbommen in Moskou doet denken aan die episode toen in de zomer van 2011 in de Syrische hoofdstad Damascus enkele dodelijke aanslagen met autobommen plaats hadden. Dan was dit volgens Jullie andere moddergooier Jorn De Cock het werk van president Bashar al Assad. Nog zo’n heel grote crimineel volgens onze massamedia.

Waarom had Assad dit gedaan? Hij wou zo, stelde De Cock in die periode, deze Syrische salafistische rebellen zwart maken. Het is pure onzin en feitelijke laster die men nu natuurlijk in De Standaard of elders wel niet meer durft te beweren. Ook volgens Litvinenko pleegde Poetin die aanslagen in Moskou alleen om zo komaf te kunnen maken met het salafistische bestuur over Tsjetsjenië.

De op 23 maart 2013 thuis overleden – Volgens het Britse gerecht door zelfmoord – Russische oligarch Boris Berezovski werkgever van Litvinenko en de Londense huisbaas van o.m. Tsjetsjeense salafisten. Toen men in Rusland een onderzoek wou beginnen rond zijn wapenleveranties aan die Tsjetsjeense terreurgroepen zorgde hij ervoor dat zijn kranten een heuse moddercampagne begonnen tegen diegenen die dat onderzoek waren begonnen. Gezien zijn grote machtspositie toen over de Russische pers was dat met succes. Pas nadat Poetin aan het bewind macht kwam snoeide men aan zijn almacht en vluchtte hij naar zijn Britse bazen van MI6. Zelfs de Britse pers schreef dat hij een agent was van MI6. Het was mede op die wijze dat het westen Rusland toen in haar greep had en er kon plunderen dat het een lieve lust was.

Maar deze elementen die in dit dossier opduiken weigert men duidelijk te schrijven. Te gênant voor de Britse regering nietwaar.

Trouwens volgens bepaalde bronnen die het dossier jaren geleden inkeken was de vergiftiging met polonium reeds een feit voor de ontmoeting van Andrej Loegovoj en Dmitri Kovtoen met Litvinenko.

Verder wil ik de krant er ook aan herinneren dat het toch wel heel unieke gebruik van polonium als moordwapen volgens Zwitsers forensisch onderzoek van november 2013 al in oktober of november 2004 toegepast is om de Palestijnse leider Yasser Arafat te vermoorden.

Een feit dat nog meer vragen zou moeten oproepen over deze zaak. Het zou immers doen veronderstellen dat in het geval de Britten het bij het rechte eind hebben Poetin ook Yasser Arafat liet vermoorden. Ook dat eerder gebruik van polonium wordt natuurlijk echter lekker verzwegen.

Tsjetsjeense salafistische terroristen, zo te zien de vrienden van Alexander Litvinenko, Boris Berezovski, MI6, Corry Hancké en De Standaard. Ze zijn nu vooral actief bij ISIS in Irak en Syrië evenals in Oekraïne bij het fascistische AZOV-Bataljon. Strijd tegen de terreur zegt U?

Maar als we weten dat mevrouw Hancké voor haar berichtgeving over de Krim zich eerder baseerde op informatie komende van de aan terreur gelieerde salafistische beweging Hizb ut Tahrir dan weten we waar we in haar geval aan toe zijn.

Men kan alleen maar besluiten dat De Standaard wanneer het past een boontje heeft voor salafistische terreur, zowel op de Krim, Tsjetsjenië als in Syrië.

[contextly_sidebar id=”MuzfhqoDJYp1b4Uk6IvWmkAiHNUOyXkt”]Willy Van Damme

Brief aan De Standaard betreffende het artikel ‘Rapport af, case closed’  van Corry Hancké van vandaag 22 januari 2016 over de zaak van de moord op Alexander Litvinenko.