Een veilige vrede voor Israël

De media berichtten de laatste dagen uitgebreid over het bezoek van de Israëlische premier Netanyahu aan Nederland. In het kielzog daarvan werd uiteraard de focus gericht op de mogelijkheden voor vrede in het Midden-Oosten. Het valt inderdaad vurig te hopen dat het vredesproces weer uit het slop kan worden gehaald. De SGP gunt het de Israëlische burgers van harte: een leven zonder constante vrees voor zelfmoordaanslagen of raketaanvallen.

Veilige vrede
Ook vele Palestijnen – onder wie ook christenen – zuchten onder het terreurbewind van Hamas en hunkeren naar vrede. Denk slechts aan de moord- en martelcampagne die Hamasleiders voerden tegenover Palestijnen die in hun ogen te weinig loyaal zijn geweest in de strijd tegen Israël.

De vooruitzichten van het vredesoverleg zijn evenwel niet erg rooskleurig. Het ontbreekt Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, aan draagvlak. Hamas kan geen gesprekspartner zijn. Deze terreurorganisatie is uit op de vernietiging van Israël en weigert het geweld af te zweren.

Daar komt nog iets bij. Bij een bezoek dat ik enige tijd geleden aan Israël bracht, wees de voormalige chef van de Israëlische Defensiestaf, Moshe Ya’alon, op de beperkingen van de internationale politieke pressie. Er komt niets van terecht als niet van onderaf meer uitzicht komt op een betere onderlinge verstandhouding. Economische en politieke hervormingen in het Palestijnse gebied zijn broodnodig.

Ook is aanpassing nodig van het schoolsysteem en de schoolboeken waar steeds weer de haat tegenover Israël erin wordt gepompt. Ya’alon beklemtoonde terecht dat de radicaal-islamitische krachten niet moeten worden onderschat. Velen weten zich helaas nog steeds geïnspireerd door de Islamitische revolutie in Iran. Zij zijn niet vatbaar voor compromissen. Erger nog: territoriale tegemoetkomingen zouden een aanmoediging kunnen zijn voor voortzetting van de strijd tegen Israël! Een vredesakkoord met de Palestijnen zal hoe dan ook spijkerharde veiligheidsgaranties voor Israël moeten inhouden: een veilige vrede.

Evenwichtigheid
De herstelde staat Israël heeft vanaf het begin te kampen gehad met een vijandige Arabische wereld, die het op de ondergang van dit land heeft gemunt. Niets is nagelaten in de pogingen om de jonge republiek van de kaart te vegen. Tegen deze achtergrond mag er geen onduidelijkheid zijn over de positieve houding van de SGP tegenover de staat Israël.

Verbondenheid betekent niet een goedpraten of klakkeloos toejuichen van alles wat Israël doet. Er moet ook oog zijn voor de positie van Palestijnen. Ook de politiek van Israël moet de toets van de bijbelse kritiek kunnen doorstaan en zich houden aan het internationale recht. Al moet hierbij eerlijk worden aangetekend, dat niet alles wat in naam van het internationaal recht wordt uitgesproken, ook recht is. Vaak wordt dit recht gedomineerd door politieke overwegingen van dubieuze regimes.

‘Evenwichtigheid’ is in de politieke stellingname in het Midden-Oostenconflict een veel gebezigd woord. Dat is terecht. Daarbij moeten we wel bedenken dat tegenwoordig in veel media een eenzijdige pro-palestijnse houding wordt gekozen. Bijvoorbeeld de positie van de Palestijnse vluchtelingen is van meet af aan als politiek wapen tegen Israël gebruikt. Daarom is het vaak nodig juist het pleit te voeren voor Israëls recht op zelfverdediging en de bescherming van de bedreigde bevolking. Ik zie dit uitdrukkelijk als mijn plicht als parlementariër tijdens Kamerdebatten over het Midden-Oosten.

De Palestijnse kwestie vraagt om een rechtvaardige oplossing. Maar Israël heeft recht op veilige en erkende grenzen. Dat wordt ook beklemtoond in het SGP- beginselprogramma, dat een aantal jaren geleden is uitgebreid met een afzonderlijk artikel over onze verbondenheid met Israël. Daarin worden ook de bijbelse wortels aangeduid. De joden zijn en blijven de beminden om der vaderen wil, die door de Heere hun land toebedeeld hebben gekregen. Uit dit volk is ook de Heere Jezus voortgekomen.

Perspectief
Cruciale vraag is: is er een vreedzame oplossing mogelijk in het Joods-Palestijnse conflict? Ik vind dit eerlijk gezegd altijd de moeilijkste vraag om te beantwoorden. Steun voor Israël is vanzelfsprekend, maar hoe dan concreet verder? Is er een vreedzame oplossing mogelijk in het Joods-Palestijnse conflict? En langs welke weg?

Als we puur menselijk naar het conflict kijken, is een vreedzame oplossing momenteel ver weg. Niet in de laatste plaats vanwege de godsdienstige dimensie van het conflict. Sinds medio jaren tachtig is er een islamitische radicalisering van de Palestijnen waarneembaar. Stond ook voordien voor de meeste moslims al vast dat Israël geen bestaansrecht had en dat de heilige grond weer in handen moest komen van de moslims, daar is nu voor de meerderheid helemaal geen twijfel meer over mogelijk.

Dit feitelijke gegeven moet ertoe brengen om serieuze vraagtekens te plaatsen bij de mogelijkheid van een aan de onderhandelingstafel te bereiken duurzaam compromis over de verdeling van het land en – in het verlengde daarvan – de mogelijkheid van een solide Palestijnse staat.
Er wordt heel vaak openlijk getwijfeld aan de bereidheid van Israël om land op te geven. Dat is niet helemaal terecht, want Israël heeft al vaker bewezen om bereid te zijn om land op te geven voor vrede. Denk slechts aan het opgeven van de Gazastrook. Het effect voor Israël was een rakettenregen uit de Gazastrook. Er is wat dat betreft helaas dus veel meer aanleiding om te twijfelen aan de compromisbereidheid aan Palestijnse zijde.

Of er ooit een Palestijnse staat van de grond komt, hangt sterk af van de politieke volwassenheid van de Palestijnen zelf. Evengoed is een complete burgeroorlog denkbaar. Ik noemde al de eerdere extreem gewelddadige confrontaties tussen de terroristische organisatie Hamas en de Fatah-beweging. Het grootste obstakel voor een Palestijnse staat zouden de Palestijnen zelf wel eens kunnen zijn.

De optie dat Israël en de Palestijnen toch aan de onderhandelingstafel eruit komen, wordt pas weer realistisch als de Palestijnen het geweld afzweren, het bestaansrecht van de staat Israël erkennen en de reeds gesloten overeenkomsten (i.c. de Oslo-akkoorden) onderschrijven. Wordt aan die voorwaarden niet voldaan, dan is vrede niet denkbaar.

Ik voeg hier heel nuchter aan toe – in lijn met de eerder aangehaalde Ya’alon – dat vrede tussen de Joden en Palestijnen vooral van ‘onderop’ tot stand zal moeten komen, via onder meer economische en humanitaire samenwerking. Vredesakkoorden vormen het dak van een gebouw. Eerst moet er echter een fundament worden gelegd. Druk van bovenaf om te komen tot een twee statenoplossing wijst de SGP dan ook uitdrukkelijk af. Tot nu toe blijken territoriale tegemoetkomingen aan de Palestijnen vooral een stimulans te zijn voor voortzetting van de strijd tegen Israël.

Judea en Samaria (samen de zogenoemde ‘Westelijke Jordaanoever’) vormen bovendien de bakermat, het Bijbelse hart, van de Joodse beschaving. Het is ondenkbaar dat Nederland en de EU van Israel zouden eisen dat het van die bakermat afstand doet. Zo vind ik het ook aanmatigend en ongewenst, dat vanuit Den Haag en Brussel zou worden bepaald dat Joden zich niet in deze landstreken mogen vestigen.

Menselijk gesproken zijn de perspectieven op een vreedzame oplossing niet gunstig te noemen. Iedere christen zal het echter met mij eens zijn als ik zeg: ‘Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist.’ Wij geloven in wonderen en óók de SGP gelooft in wonderen. Een vreedzame oplossing veronderstelt ook niets minder dan een Godswonder. Een Godswonder waarin bekering tot de God van de Bijbel gepaard gaat met onderlinge verzoening.

Ik wil graag de verzen 23-25 uit Jesaja 19 aanhalen, waarin de bekering van de Joden en de omliggende heidense volken en de onderlinge vrede die daarvan het gevolg zal zijn, besloten liggen. Uiteraard wordt hier nog niet over Palestijnen gesproken, maar hier wordt wel een profetisch vergezicht getekend dat nog niet in vervulling is gegaan, een vergezicht waarbij de Joden verzoend zijn met hun buurvolken en samen de God van de Bijbel dienen.

“Te dien dage zal er een gebaande weg wezen van Egypte naar Assyrië, dat de Assyriërs in Egypte, en de Egyptenaars in Assyrië komen zullen; en de Egyptenaars zullen met de Assyriërs den HEERE dienen. Te dien dage zal Israël de derde wezen met de Egyptenaars en de Assyriërs, een zegen in het midden van het land. Want de HEERE der heirscharen zal hen zegenen, zeggende: Gezegend zij Mijn volk de Egyptenaars, en de Assyriërs, het werk mijner handen, en Israël, Mijn erfdeel”.

Ik lees bij die teksten in de kanttekeningen van de Statenvertaling: “De profeet wijst hier verder aan dat de gelovige Joden met de heidenen, die zich tot de ware God zouden bekeren, goede vriendschap en broederlijke gemeenschap zouden houden”.

Voor zo’n goede vriendschap en broederlijke gemeenschap wil ik tekenen. Liever vandaag dan morgen.