Sid Lukkassen analyseert de zelfmoordfilosofie van het Avondland

Destijds kwam ik Sid Lukkassen tegen op een bijeenkomst van GeenStijl/GeenPeil. Het ging over het referendum aangaande het Oekraïne-Verdrag. Sid overhandigde mij een exemplaar van zijn boek Avondland en Identiteit. Nu de derde druk is uitgekomen is de tijd rijp voor deze recensie.

Geestverwantschap
Mede door tijdgebrek, maar ook omdat ik wist dat zijn ideeën erg met de mijne corresponderen, legde ik het boek weg en lag het maanden ongelezen in m’n boekenkast. Juist omdat Lukkassens overtuigingen zo vergelijkbaar zijn met de mijne, was ik enigszins terughoudend. Ik had iets van een vrees dat ik wellicht minder origineel zou worden in mijn eigen schrijfsels als ik zijn boek gelezen zou hebben.

Wel, ik ging op vakantie en nam een aantal boeken mee, waaronder Sids boek. Hoewel ik reeds besefte dat we politiek, filosofisch, en historisch gezien geestverwanten waren, bleek dit meer dan ooit bij het lezen van dit boek. Daar waar ik gewend ben vrijwel in elk artikel in de mainstream media historische fouten of belachelijke, onwetenschappelijke – maar politiek-correcte – aannames aan te treffen, was zijn boek een zeldzame geestelijke herkenning.

Het resoluut verwerpen van ieder policorisme
Avondland en Identiteit geeft een korte maar daarom juist goed te volgen uitleg van het cultureel marxisme. Één van de sterke punten is overigens dat hij niet te schuw is om deze term daadwerkelijk te gebruiken. Daar waar een auteur als Thierry Baudet nog het wat veilige ‘oikofobie’ gebruikt, is Lukkassen resoluut met zijn drang om iedere vorm van (halve) politieke correctheid van zich af te werpen. Daar valt hij zeker om te prijzen.

Hoewel het cultureel marxisme zeer breed is, diept hij vooral de extreem slechte invloed van het feminisme (deel van het cultureel marxisme) uit. Hij beschrijft niet alleen dat dit één van de hoofdredenen is waardoor het Westen in diepe demografische problemen is geraak; hij gaat vooral in op de geknakte masculiniteit van de meeste hedendaagse westerse mannen. Dit zijn gedomesticeerde mannen die zich niet langer kunnen oprichten om hun volk en vaderland fatsoenlijk te verdedigen. Mede daarom laten zij hun continent islamiseren en koloniseren.

Mannen zonder borst
Tevens neemt hij de huidige consumptiemaatschappij en haar hedonistische en nihilistische ‘waarden’ onder de loep. Terecht constateert de auteur dat Europa, of zelfs het volledige Westen, in een soort gelukzalige zelfmoordfilosofie is gaan geloven. Hierin bestaan de hoogste ‘waarden’ uit het roepen dat ‘iedereen welkom is’, zonder dat er zelfs maar een vraagteken bij dat beleid geplaatst mag worden. Daarmee constateren we dan ook de progressieve aanval op het intellect en zelfs de bèta-wetenschap. Want strookt het niet met de politiek-correcte censuur, dan is het ‘fout’ – zelfs als het empirisch bewijsbaar is.

Ook gaat Lukkassen in op de strijd tussen het globalisme en het nationalisme. Hij constateert terecht dat het globalisme de schatrijke elite van bankiers, multinationals en ook eurocraten goed uit komt, maar verwoestend is voor zowel de middenklasse als de onderklasse van de maatschappij. Tevens geeft hij min of meer toe dat de gevestigde partijen CDA, VVD, D66 en de PvdA vrijwel inwisselbaar zijn geworden. Het boek beschrijft bijvoorbeeld hoe iemand binnen enkele dagen van de VVD overstapte naar de PvdA, omdat er een baantje bij de PvdA was beloofd. Terwijl de auteur zelf nota bene VVD’er is. Overigens spaart hij zijn eigen partij wel vaker niet in zijn boek.

Standpunten over Rusland en de EU
Als ik al kritiekpunten heb, dan is het zijn Rusland-standpunt. De kaft van het boek suggereert dat Rusland imperiale ambities zou koesteren en de auteur stelt dat Rusland een (groot) aandeel heeft in het Oekraïne-conflict. Met deze mening ben ik het fundamenteel oneens. Niet alleen hadden de VS en de EU de hand in de coup tegen de democratisch gekozen pro-Russische regering in Kiev: ook hebben de NAVO en de EU tegen de afspraken in naar het oosten uitgebreid. Juist de EU en de VS waren/zijn de imperialistische partij.

Tevens is Lukkassen van mening dat de EU op zichzelf niet slecht is als tegenwicht tegen andere blokken als de VS, Rusland en China. Hij zou het alleen om willen vormen door Europees-nationalistische leiders aan het roer te zetten – leiders die zich inzetten voor het behoud van het traditionele cultuurkarakter van Europa. Op zich is dit een sympathiek streven maar mijns inziens onrealistisch. Persoonlijk ben ik van mening dat de EU veel te diep cultureel marxistisch is om te kunnen worden hervormd. Bij pogingen daartoe kunnen we kostbare tijd verdoen. Logischer is het dus om voor uittreding te blijven pleiten en zo mede door die uittreding tot een implosie van de EU te komen.

Ten slotte zijn ook het voorwoord van Thierry Baudet en de nabespiegeling van Derk Jan Eppink zeer de moeite waard. Hoewel zij merkbaar hun best doen om met een optimistische blik te eindigen; ze proberen een soort hoopvolle eindnoot te forceren. Dit kan wat krampachtig overkomen – het boek zelf is namelijk nietsontziend in zijn analyse en methode. Lukkassen heeft duidelijk geen behoefte aan valse hoop.

N.a.v. Sid Lukkassen, Avondland en Identiteit (Aspekt, 2015), paperback, 348 pagina’s.