0
Items
€0,00
Ophef over Zee
Vanuit diverse hoeken werd Machteld Zee deze week belaagd door critici. De recent gepromoveerde politicologe/juriste Zee heeft haar dissertatie in boekvorm uiteengezet en uit hierin scherpe kritiek op zowel Islamisme als de westerse visie op islamisme. Vooral haar opmerking dat er “een plan” is om te islamiseren wordt haar erg verweten.
De “plan”-quote werd gretig uit zijn context gerukt door de mensen die Zee tracht te bekritiseren. Onmiddellijk gingen dezelfde gevarenlampjes aan, die rood gloeien als een dwalende geest over de “protocollen van de wijzen van Zion” begint te oreren. En als zodanig werd er dan ook gesproken over alu-hoedje en complotdenker. Jammer, maar helaas, daar doelde Zee in het geheel niet op. Waar Zee wel op doelt, is tweeledig. Allereerst, de islam legt een zeer duidelijke claim op de publieke ruimte. Dit concludeert zij op basis van de teksten; het valt te hopen dat mensen dit inmiddels wel doorzien. Dit is ook niet zozeer een georkestreerd plan, maar een “goddelijke” taak van moslims. Vergelijk het met de Bijbelse taken voor christenen om het evangelie te verspreiden of joden om de sabbat te eren. Ten tweede, fundamentalistische regimes als Saoedi-Arabië en Qatar stoppen heel veel geld in de bouw van moskeeën in niet-moslimlanden en sturen conservatieve imams om daar te preken.
Zee stelt ook, dat de huidige spelregels van integratie misbruikt worden door Islamisten en dat, mits niets daartegen ondernomen, westerse landen hierdoor met parallelle samenlevingen komen te zitten. Tevens waarschuwt ze daarom voor het proces van sluimerende islamisering; via druk en angst worden zaken, die haaks staan op de islam – neem bijvoorbeeld alcoholconsumptie – steeds meer uit de publieke sfeer onttrokken. Wie hier aan twijfelt, moet maar eens een spotprent van Mohammed tekenen en inzenden naar de krant onder eigen naam.
In haar dissertatie heeft Zee zich m.n. verdiept in de shariarechtbanken van het VK en is gealarmeerd geraakt door de wijze waarop die parallelle samenlevingen nu al in ons midden bewegen. Zee zag duidelijke voorbeelden van misstanden en deed er verslag van. Voorts waarschuwde Zee ook nog voor de subversieve cultuur, die deze shariarechtbanken voorstaan. Shariarechtbanken ontmoedigen hun gemeenschap actief om zich niet te wenden tot de rechtstaat van de ongelovigen of volgens de algemene normen te leven. Shariarechtbanken helpen integratie dus geenszins, maar leiden tot een religieuze apartheid.
Interpretaties
Ewout Klei deed op Jalta de opmerkingen van Zee af als “ondergangsdenken”. Ik vermoed dat hij hier refereert aan de voorspellingen van bijvoorbeeld Pat Buchanan (“Death of the West”), Mark Steyn (“America Alone”) of Oswald Spengler (“Der Untergang des Abendlandes”). Zij zijn allen zeer negatief over de toekomst, omdat zij stellen dat de moderne seculiere samenleving niet kan overleven zonder sterke cultuur/religie (zoals het christendom) en/of gezonde demografische opbouw (minder dan 2,1 kinderen per vrouw). Wilders zit ook duidelijk op dit spoor. Klei stelde verder dat er een midden gezocht moet worden tussen Zee en het politiek-correcte denken.
Om deze reden probeerde ik de politiek-correcte tegenhanger van Zee te zoeken en stuitte ik op de website Krapuul, die een treffende verwoording gaf van het pro-Islam standpunt. Aldus Krapuul:
“Mr. Dr. Zee schetst zichzelf als een realist, die een reële situatie onder ogen durft te zien. Probleem is echter dat ze blijkbaar denkt dat het uniek is voor de Islam (sic) om er een aparte vorm van rechtsspraak op na te houden. Dat dit aperte nonsens is is alleen al duidelijk na de perikelen rondom Vindicat. Ook bijvoorbeeld de Katholieke kerk houdt er haar eigen rechtbank op na.”
Krapuul stelt dus dat shariarechtbanken moreel gelijk zijn aan interne afhandeling van onenigheden en affaires binnen studentenverenigingen en de RKK.
Maar Zee doet precies met shariarechtbanken wat anderen met Vindicat en de RKK hebben gedaan. Ze openbaart wat zij ziet als misstanden. Krapuul zou, volgens de eigen logica, dus toe moeten juichen dat Zee de misstanden binnen shariarechtbanken openbaart. Het is wel begrijpelijk dat Krapuul bezwaar maakt tegen Zees verwijt dat multiculturalisten helpen om Nederland te islamiseren. Wat beveelt Zee aan?
“We zullen veel weerbaarder moeten worden en grenzen moeten stellen aan de islamisering. Niet ingaan op de eis dat afbeeldingen van schaars geklede vrouwen moeten worden afgeplakt, bijvoorbeeld. ‘Just say no’. En burgers moeten niet telkens een beroep doen op de overheid. Je kunt zelf immers ook laten zien wat je normen en waarden zijn. Waarom haalt de Hogeschool Den Haag preventief de kerstboom weg? En waarom wordt op plekken waar moslims komen alcohol geweerd? Dat hoeft allemaal niet, we doen het zelf.”
Zee bekritiseert met deze voorbeelden dus met name de reactie van niet-moslims en de intolerantie van moslims naar niet-moslims. Opnieuw, Zee staat dus weerbaarheid voor en zoekt de primaire schuld bij de links-liberale cultuur en staat oplossingen voor waar geen moslim onder zal lijden: “just say no”.
Multiculturalisme
Zees standpunt over multiculturalisten als belangrijkste veroorzaker van het integratieprobleem met de Islam is waarschijnlijk onjuist. In uiteenlopende landen als Birma, Thailand, Nigeria, China, Angola, India en Rusland zijn er spanningen tussen moslims en niet-moslims en daar hebben ze nog nooit van SJW’s, cultuurmarxisme, multiculturalisme, kosmopolitisme, radicale tolerantie of wat dan ook gehoord. De gemene deler is steeds de islam.
Ook binnen het Westen zijn er zeer verschillende aanpakken van integratie. Frankrijk hanteert republicanisme; België doet (kan?) niets; Duitsland doet alsof er geen probleem is; Zweden heft zichzelf op; Nederland, Denemarken en Oostenrijk doen aan confrontatie; en de Angelsaksische landen gaan voor klassiek multiculti: langs elkaar heen leven. Maar ondertussen: niets helpt. Vrijwel overal zijn dezelfde hardnekkige integratieproblemen met moslims in westerse landen (schooluitval, getto’s, werkloosheid, etnische spanningen, criminaliteit, terreur en extremisme, etc.) Het multiculturalisme helpt natuurlijk niet om het probleem op te lossen, maar inmiddels is het laken van multiculturalisme een wat al te gemakkelijk doelwit om je woede (zonder tegenrisico op geweld) op los te laten.
Verder, moslims zijn bepaald niet de enige migrantengroep in Westerse landen met een andere cultuur. Vietnamezen kwamen bijvoorbeeld in de jaren ’70 naar Frankrijk, ver na de Algerijnen, die zich er al sinds 1900 vestigden, en Vietnamezen doen het nu zelfs beter dan de gemiddelde Fransman. Vietnamezen gedijen prima in het Franse Republicanisme – ook in de Nederlandse aanpak trouwens. In Nederland wordt de integratie van Indo’s niet eens meer bijgehouden, omdat ze volledig geassimileerd zijn. In Nederland en het VK zijn er ook genoeg Hindoescholen, een typisch multiculturalistische vrijheid, maar die leveren burgers op die prima functioneren in de maatschappij.
Liberaal
Het is verder interessant om te melden dat Zee zichzelf identificeert als D66’er en feminist; Zee identificeert zich dus niet eens met het rechterkamp. Zee wordt alleen door links bij rechts geschaard, omdat ze haar ideeën niet kunnen verenigen met hun eigen pro-islam-standpunten. Zee geeft zeer specifieke kritiek op basis van uitgebreid onderzoek. Een dissertatie is dan ook geen prikkelende column of werkstukje, maar het resultaat van (minstens) vier jaar gedegen onderzoek. Daarnaast is Zees kritiek op islamisering gebouwd op onderzoek van vele anderen en komt ze helemaal niet met revolutionaire conclusies.
De woede en verwarring t.a.v. Zee zijn, rationeel bekeken, enigszins verbazingwekkend. In de Volkskrant ging Peter Middendorp helemaal door het lint, zonder één argument tegen Zee in te brengen. Hij was waarschijnlijk zo van zijn stuk dat het voor hem wellicht zelf-evident was, hóé fout Zee wel niet bezig was. Schelden op een tegenstander is meestal een impliciete erkenning dat je geen tegenargumenten hebt. Middendorp is daarmee typerend voor het achterhoedegevecht dat ingegraven progressieven strijden tegen islamkritiek.
Interessanter was Martijn de Koning, een pro-Islam religieonderzoeker, die stelt dat de meeste integratieproblemen ontstaan door discriminatie en islamofobie. De Koning heeft duidelijk het werk van Zee bestudeerd en kwam met een paar zinnige tegenwerpingen. Hij vond dat Zee het multiculturalisme wetenschappelijk tekort deed door er te kort bij stil te staan. De waarheid is eerder dat het multiculturalisme i.p.v. een serieuze leer een sjiek genaamd vehikel is voor beleidsmakers die niet weten hoe ze problemen moeten oplossen en daarom mensen maar hun gang laten gaan.
Het is duidelijk dat Zee met haar, overigens geringe aantal, publieke optredens precies weet te drukken waar het pijn doet. Hopelijk ziet ze de storm die over haar heen komt niet als een ontmoediging, maar een bevestiging dat ze op het juiste spoor zit. Zoals links al een eeuw volhoudt om te zeggen: sommige mensen moet je voor hun eigen bestwil een beetje de juiste richting op duwen. Zee heeft overduidelijk een veelbelovende carrière voor zich, maar het zal haar voorlopig niet gemakkelijk gemaakt worden.
http://www.volkskrant.nl/opinie/ik-laat-me-niet-islamiseren~a4391435/
https://blendle.com/i/ad/achter-islamisering-zit-een-plan/bnl-adn-20161004-7102167