Het Duitse klimaatakkoord

In een overspannen emotionele reactie op de giga-aardbevingsramp van Fukushima (> 9 op de schaal van Richter, > 15.000 doden, waarvan één bewezen stralingsslachtoffer) besloot Merkel in 2011 in heel Duitsland een einde te maken aan de nucleaire energieproductie. Alle kerncentrales moesten binnen uiterlijk 10 jaar sluiten. Deze schone energieproductie wordt nu stap voor stap overgenomen door het verbranden van bruinkool, van alle fossiele brandstoffen mogelijk de smerigste en de winning ervan is voor het Duitse landschap zeker de meest verwoestende. Groningers die depressief worden van hun zettingsbevingen zouden op excursie gestuurd kunnen worden naar de Duitse bruinkoolwinning. In Groningen bediscussiëren ze of een oude barst in de fundering van een terpkerk nu wel of niet gereactiveerd zou kunnen zijn. In bruinkoolland worden de kerken gewoon weg gehapt. Kerken die hadden kunnen blijven staan als Merkel de kerncentrales met rust had gelaten. Een beschouwing over het ‘historische’ nieuwe klimaatakkoord van de Duitse regeringscoalitie (Gerben van der Marel, FD 21.9.2019 pag. 8-9) waarin noch de term kernenergie noch het woord bruinkool voorkomt, is door dat soort omissies op voorhand gediskwalificeerd. Het leest dan ook als een beetje zus en een beetje zo terwijl de Duitse regeringscoalitie met een grote boog om de echte problemen heen loopt.